Blog: it takes a village to raise a child

Hannah was 25 toen ze onverwacht zwanger raakte. Op zich al een rollercoaster, helemaal toen bleek dat ze het alleen moest gaan doen. Inmiddels is ze trotste moeder van zoon Isaï Mason en blogt ze voor How About Mom over haar leven en het alleenstaande moederschap.

Toen ik ongepland alleenstaande moeder werd op mijn zesentwintigste, had ik het gevoel dat ik alles zelf moest kunnen doen en regelen. Ik had het idee dat ik mij moest bewijzen aan mijn omgeving, die in eerste instantie ook niet positief waren toen ze beseften dat ik de baby die ik in mij droeg wilde houden.

Hulp is onmisbaar als alleenstaande moeder

Inmiddels ben ik er wel achter gekomen dat hulp van buitenaf toch wel iets is wat zeer welkom is als je in je eentje alle ballen hoog moet zien te houden. Het vragen om hulp blijft voor mij wel een dingetje, maar soms moet je voorbij je ego gaan en kun je niet anders. 

Flexibele gastouder en lieve opa en oma

Ik ben op moment van schrijven alweer 32 jaar en mijn lieve jongen is alweer bijna 6. Vanaf de leeftijd van drie maanden heb ik mijn onregelmatige banen in de zorg gelukkig weten te behouden. Ik besef mij ook dat ik dit zonder een flexibele gastouder waar mijn zoon heeft mogen logeren (zodat ik een late en een vroege dienst achter elkaar kon werken) en ontzettend veel hulp van mijn lieve ouders, niet mogelijk zou zijn. Isaï is daar kind aan huis en logeert daar tegenwoordig twee nachten in de week. Elk weekend werk ik een slaapdienst en m’n zoon verheugt zich er altijd op om dan tijd met zijn opa en oma te spenderen. 

Sinds kort hebben we een keer in de week ook een oppas erbij gevonden. Die wacht dan bij ons thuis tot ik in de avond terug ben van werk. Helaas is de eerste oppas er mee gestopt omdat zij ging studeren en de tweede stopte er al vrij snel mee in verband met een nieuwe voltijdbaan en ook de huidige oppas zal waarschijnlijk per januari moeten stoppen. 

It takes a village…

Ik geef eerlijk toe dat het plannen van ons leven en dan met name het vinden van oppas en het beroep dat ik soms (te) vaak op mijn ouders moet doen, zwaar op mijn schouders ligt. Maar het is wel de realiteit. Ik ben ook zeer kieskeurig als het gaat om wie ik mijn kind toevertrouw, zeker tegenwoordig als je alle akelige dingen hoort op het nieuws. Het liefst zat ik gewoon de hele dag in mijn liefdevolle bubbel samen met mijn mannetje, maar de realiteit is dat er brood op de plank moet komen. Ik ben dankbaar dat ik dit mede dankzij mijn systeem waar kan maken. Het gezegde gaat: It takes a village to raise a child, en dat is echt waar.

Werken als alleenstaande moeder

Ook is mijn huidige werkgever ontzettend empathisch en meedenkend en heb ik een semi vast rooster gekregen. Dit nadat ik op het werk in huilen uitgebarsten was, omdat ik echt even niet meer wist hoe ik het allemaal moest rond krijgen. Toch is het met wat aanpassingen en meebewegen tot op de dag van vandaag altijd goed gekomen. 

Tuurlijk zijn er nog steeds periodes van stress, maar vooral ook veel momenten van trots dat het toch allemaal maar lukt. Elk jaar is een puzzel, maar voor ik het weet is mijn zoon een tiener en zien de zaken er weer heel anders uit. Het lijkt nog als de dag van gisteren, dat mijn zoon na een heftige bevalling ter wereld kwam. Waar blijft de tijd?

Lieve mama’s, het is een feit… It really takes a village to raise a child. 

Meer lezen?
Blog: 25, zwanger en alleenstaand
Onbewust alleenstaand moeder: zwanger, maar hij wil het niet
Naphtaly kampte als alleenstaande moeder met een depressie: ‘Ik was niet de moeder die ik wilde zijn’