Als het niet vanzelf gaat: “Ik had het gevoel dat mijn lichaam faalde”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat’ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze vrouwen is Daisy. Op jonge leeftijd krijgt ze de diagnose PCOS én de mededeling ‘niet zomaar zwanger te kunnen worden’. Na hormoonbehandelingen met Clomid en een miskraam is ze nu in verwachting van haar eerste kindje.

Wie ben jij?

“Ik ben Daisy, 27 jaar en woonachtig in Wormer. Ik heb een geregistreerd partnerschap met mijn man Floor. Sinds onze zestiende zijn we een stel, en nog steeds verliefd op elkaar. Ik werk als diabetesverpleegkundige in het ziekenhuis.”

Wilde je altijd al moeder worden?

“Absoluut! Ik wilde vanaf jongs af aan al heel graag moeder worden. In vriendenboekjes van vroeger schreef ik ook altijd bij de vraag ‘wat wil je later worden’: een geweldige moeder!”

Kun je iets vertellen over jullie traject?

“Op mijn zestiende had ik nog nooit een menstruatie gehad, terwijl al mijn vriendinnen die wel hadden. Dat vond ik gek, jammer, en verdrietig. Ook schaamde ik me. Ik werd na een bezoek aan de huisarts doorverwezen naar de gynaecoloog voor een echo om te kijken of er een verklaring was voor mijn uitblijvende menstruatie. Op die echo waren vele cystes op mijn eierstokken te zien. Ik kreeg de diagnose PCOS en er werd mij medegedeeld ‘Ach ja, je hebt PCOS en je zult waarschijnlijk niet zomaar zwanger worden’.

PCOS kan klachten veroorzaken, maar ik had van weinig klachten last. Wel had ik veel last van acné. Daarom wilde ik graag aan de pil, om de acné te verminderen en hopelijk ook een menstruatie op te wekken. Ik kreeg de Diane pil van mijn huisarts en in mijn eerste stopweek werd ik ‘ongesteld’. Ik was heel blij en voelde me eindelijk wat meer vrouwelijkheid. Dit bleek achteraf geen menstruatie maar een onttrekkingsbloeding te zijn, maar dat werd mij op deze jonge leeftijd niet goed uitgelegd. Verdere informatie kreeg ik eigenlijk niet en de vragen die ik had werden ook nauwelijks beantwoord. Ik leefde de jaren daarna met een onzeker gevoel en de gedachte dat zwanger raken waarschijnlijk niet ‘vanzelf’ zou gaan.

Op mijn 21e stopte ik met de anticonceptiepil om te kijken hoe mijn lichaam hierop reageerde. Jaren bleef mijn menstruatie uit. Wat ik ook deed qua voeding, beweging, ontspanning en supplementen: ik hield acné en mijn menstruatie bleef weg. Ik had het gevoel dat mijn lichaam ‘faalde’. Vanaf mijn 15e heb ik al een relatie met mijn huidige partner. Gelukkig is hij heel relaxed en lief, maar ook hem gaf het wel eens onzekerheid. Gaat kinderen krijgen wel lukken als we er straks klaar voor zijn? Daardoor legde ik mijzelf een bepaalde druk op en voelde ik veel onzekerheid.”

Hoe ben je uiteindelijk toch zwanger geworden?

“Toen mijn man en ik er beiden echt klaar voor waren, zijn we – tegen beter weten in – toch gaan proberen om op de natuurlijke weg zwanger te worden. Ik schakelde de hulp in van een orthomoleculair therapeut en deed acupunctuur. Dit was natuurlijk eigenlijk overbodig, want wanneer je geen menstruatie hebt, is er ook geen eisprong en dus geen kans op een bevruchting. Toch hoopten we zo dat het zou lukken. Je grijpt alles aan.

Uiteindelijk zijn we na een jaar naar de huisarts gestapt en werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. Hier hebben we hulp gekregen met hormoonbehandelingen, met het medicijn Clomid. Uiteindelijk is het na een miskraam en na twee rondes Clomid toch gelukt om zwanger te raken. Momenteel ben ik 38 weken zwanger van een nu al geweldige dochter. Ik heb een fantastische zwangerschap waar ik elke dag van geniet en waar wij onwijs dankbaar voor zijn.”

Wat is de grootste uitdaging als je te maken hebt met onvruchtbaarheid of moeilijk (natuurlijk) zwanger kunnen raken?

“De onzekerheid van óf en wanneer het gaat lukken om zwanger te raken. Maar ook iedereen om je heen die zwanger raakt vond ik een uitdaging. Ik gun alle vrouwen in mijn omgeving een zwangerschap en baby, maar het is ook confronterend en soms moeilijk om te zien.”

Hoe hield jij de moed tijdens het traject?

“Door vertrouwen te houden, mezelf niet te vergelijken met anderen, er over praten en te visualiseren dat het ging lukken.”

Waarom wil je meer bekendheid geven aan dit onderwerp?

“De afgelopen jaren heb ik me onzeker, onbegrepen en onvrouwelijk gevoeld. Meer uitleg, begeleiding, duidelijkheid en begrip had ons dit wellicht kunnen besparen. Daarom vind ik het belangrijk om hier open over te praten. Om andere vrouwen hierin te steunen, meer duidelijkheid te geven en te laten zien dat het goed kan komen.

Daarnaast werd er wel eens tegen ons gezegd, ‘Nou uiteindelijk valt het dan nog best mee als het iets langer dan een jaar heeft geduurd’. Die opmerking snap ik en dat is ook zo, maar toch is het pijnlijk. Je hebt namelijk geen idee wanneer en of het lukt om zwanger te raken als je bezig bent. Ik leef sinds de diagnose PCOS op mijn zestiende al in onzekerheid. Voor ons hielp het om er open over te zijn, maar hier open over praten werd ook niet altijd door iedereen begrepen.”

Welke boodschap zou jij aan andere vrouwen of koppels in een vergelijkbare situatie willen geven?

“Praat over je gevoel en geef aan waar je behoeftes liggen. Zorg goed voor je eigen lichaam, heb vertrouwen, visualiseer, gebruik positieve affirmaties en wees lief voor jezelf. Als je het net zoals ik lastig vind of vond om op bijvoorbeeld social media te zien dat het bij andere mensen wel meteen lukt om zwanger te raken en alles perfect lijkt, ga even heerlijk een paar maanden offline. Dit heb ik zelf een half jaar gedaan wat mij onwijs veel rust gaf.”

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”