Af en toe krijg ik een berichtje in mijn inbox van andere alleenstaande mama’s die zwanger zijn en zich in dezelfde positie bevinden als ikzelf een paar jaar geleden. Zwanger zijn is op zich al een rollercoaster aan emoties, helemaal als blijkt dat je het alleen zal moeten gaan doen.
Wat doe je dan? De zwangerschap gewoon doorzetten als alleenstaande moeder? Een abortus? Allerlei vragen spoken er op zo’n moment door je hoofd. Waar je vroeger fantaseerde over dit bijzondere moment in je leven, is de realiteit ineens confronterend en emotioneel.
Meningen van familieleden en vrienden die het beste met je voor hebben. Maar wat is in zo’n moment nou het juiste om te doen? Hierin kan ik alleen maar meegeven aan andere vrouwen dat het ontzettend belangrijk is om je eigen gevoel te volgen. Toen ik zelf zwanger bleek te zijn, was ik hard op zoek naar advies. Mijn wereld stond op zijn kop en mijn romantische toekomstbeeld viel in duigen. Mijn ouders zijn nog steeds samen en dat ideaalbeeld voor mijzelf kon ik wel vergeten. Wat een pijnlijke realiteit. Wat mij hielp is, hoe simpel het ook klinkt, een rollenspel te doen. Eentje waarin je je inleeft in het feit dat je abortus gedaan hebt en eentje waarin je speelt dat je je kindje hebt gehouden.
Bij mij werd nadat rollenspel bevestigd wat ik diep in mijzelf al wel voelde. Dit kindje verdiende het om te leven. Ik zelf wist al vanaf jongs af aan dat ik een grote wens had om ooit moeder te worden. Dat dit er heel anders uitzag dan ik had verwacht, was een bittere pil, maar tegelijkertijd ontwaakte er in mij een enorme moederlijke kracht. Ik voelde mij al snel verbonden met het kindje dat in mijn buik groeide en alles in mij zei dat ik daar voor zou gaan zorgen. Hoe dit er praktisch uit zou komen te zien, dat zou ik vanzelf gaan merken. In deze bijzondere maar tegelijkertijd eenzame periode, voelde ik me getroost door de gedachte dat er een leven in mij groeide en ik op dat moment eigenlijk niet ‘alleen’ was. Naarmate mijn zoontje groeide en ik regelmatig schopjes voelde, groeide ook onze band en werd ik steeds meer nieuwsgierig naar wat voor jongetje hij zou zijn.
Inmiddels ben ik er mega trots op dat ik in dit uitdagende proces geluisterd heb naar mijn eigen intuïtie in plaats naar de mening van anderen. Het heeft mij zo ontzettend laten groeien als persoon en ondanks dat ik het soms zwaar heb, zou ik deze keuze weer hebben gemaakt. Mijn levensmotto is dat alles met een reden gebeurt. Het maakt niet uit welke keuze jij maakt, als jij er zelf volledig achter staat zal ik daar nooit over oordelen. Doe wat goed voelt voor jou.
Wat doet het mij goed om te lezen dat vrouwen steun halen uit mijn verhalen. De berichtjes die ik soms ontvang zorgen voor een brok in mijn keel. Dat ik gezien word als een inspiratie is iets waar ik vroeger ook nooit van hard durven dromen. Als er ook maar een eenzame vrouw is met een ongeplande zwangerschap die dit leest en behoefte heeft aan advies of simpelweg een luisterend oor: weet dat je me altijd een berichtje mag sturen.
—
Hannah is inmiddels bijna 30 jaar en alleenstaande moeder van een zoontje genaamd Isaï Mason (3). “Ik heb vooral de zwangerschap in mijn eentje en de eerste drie maanden als moeder als erg eenzaam en heftig ervaren, maar ik heb ook geleerd dat wij vrouwen ontzettend sterk zijn.” Meer over Hannah.
