© 2024 // How About Mom
Wanneer Kirsten (’80) te horen krijgt dat een eventuele bevalling voor haar heel risicovol is, besluiten zij en haar man hun wens voor een vierde kindje te vervullen via een draagmoeder. Aan How About Mom vertelt ze openhartig over de band met de draagmoeder en het sterke moedergevoel voor haar kinderen.
Kirsten heeft al twee adoptiezoons en de helft van de week een bonusdochter, als zij en haar man besluiten voor een vierde kindje te gaan. ‘Onze wens om ons gezin uit te breiden was heel groot’, vertelt Kirsten. ‘Ik droomde altijd al over het hebben van een groot gezin en adoptie. Maar de afgelopen jaren kabbelde mijn gezondheid flink. Zo heb ik een schilklierafwijking en endometriose waardoor ik me een aantal jaar heel slecht heb gevoeld. Na een aantal operaties voelde ik me gelukkig beter maar bleek wel dat een zwangerschap voor mijzelf heel risicovol vol zou kunnen zijn.’
Het nieuws dat artsen afraden om zwanger te worden komt bij Kirsten hard aan. ‘Het was een ontzettende klap. Het voelde alsof ik had gefaald, na alles wat ik had geprobeerd en gedaan om beter te worden’, aldus Kirsten. ‘Toch voelde het ook niet meer goed om zwanger te worden. Ik had geen vertrouwen in m’n lichaam en voelde dat mijn lichaam het niet aan zou kunnen. Vandaar dat m’n man en ik besloten om te kijken welke alternatieven er waren voor het krijgen van een kindje’.
Kirsten en haar man adopteerden een aantal jaar geleden hun twee zoons en dus was adoptie hun niet onbekend. ‘Maar toch besloten we dit keer voor draagmoederschap te gaan’, vertelt Kirsten. ‘De doorslag voor die keuze lag vooral in het feit dat we een aantal prachtige embryo’s in de vriezer hadden liggen. Toen we die keuze eenmaal hadden gemaakt, vond ik het idee dat ik nooit zelf zwanger zou zijn, ook niet meer zo erg. Die wens voor een kindje is zo groot dat je juist gaat kijken wat wél kan. Ik wilde weer moeder worden, niet per sé zwanger.’
Uiteindelijk kiezen Kirsten en haar man dus voor draagmoederschap en startten ze een intensief traject. ‘Commercieel draagmoederschap is in Nederland verboden, vandaar dat we al snel uitweken naar Canada en de Verenigde Staten’, vertelt ze. ‘’Het vinden van een draagmoeder was voor ons een lang traject. We begonnen in Canada maar uiteindelijk schreven we ons in bij een bemiddelingsbureau in de Verenigde Staten waarbij de draagmoeder de wensouders kiest. Dat voelde voor ons het beste, al blijft het natuurlijk onzeker wanneer je de juiste match vindt.’
Een aantal keer zijn Kirsten en haar man in gesprek geweest met een draagmoeder voordat ze de perfecte match vonden. ‘Na een aantal gesprekken via FaceTime besloten we haar op te zoeken in de VS zodat we elkaar beter konden leren kennen’, vertelt ze. ‘Dat was zo onwerkelijk en bizar. Het voelde alsof we in een film zaten: ‘Gebeurde dit echt, gingen we dit echt doen?’ We hebben een hele leuke week gehad en hebben veel aan elkaar gevraagd en verteld en gelachen en gehuild.’
Omdat het van beide kanten goed voelt, besluiten Kirsten, haar man en de draagmoeder ervoor te gaan. ‘Ik heb me toen best angstig gevoeld’, vertelt Kirsten. ‘Iemand anders zou zwanger worden van ons kindje en ik had nergens controle op. Het kwam daarom ook als een behoorlijke klap toen de eerste zwangerschap van de draagmoeder stopte omdat het hartje van ons kindje niet klopte. Wat een verdriet en zo heftig, mede omdat je in zo’n rollercoaster van een traject zit. Toen het de tweede keer raak was, durfde ik er bijna niet op te hopen dat het goed zou gaan.’
Uiteindelijk hebben Kirsten en haar man pas bij 32 weken zwangerschap verteld aan hun omgeving dat ze een dochter zouden krijgen. ‘Ik durfde het niet eerder de wereld in te gooien. Lange tijd dacht ik: ‘Als ik niks zeg, kan er ook niks misgaan’. Alleen onze ouders wisten het. Mijn schoonvader vroeg telkens wanneer de champagne open mocht, maar ik wilde er niets van weten. Het verdrietige was dat hij plotseling overleed. Op zijn sterfbed heb ik nog de naam van zijn toekomstige kleindochter verteld, een bijzonder emotioneel moment. Pas toen hij overleden was en mijn man bleef aandringen, durfde ik het te vertellen want ze had nu een beschermengel. Het is vreemd hoe bijgelovig je wordt als je je machteloos voelt en de wens zo groot is’.
Kirsten en de draagmoeder hebben gedurende de zwangerschap bijna dagelijks contact. ‘Dan vertelde ze me hoe het met haar ging of wanneer onze dochter druk aan het bewegen was. Ook bij alle echo’s en onderzoeken belden we via FaceTime’, aldus Kirsten. ‘Veel mensen vragen me of ik dat niet lastig vond om te zien en te horen, maar ik vond het juist heel fijn om alles mee te krijgen en om met de artsen te kunnen spreken. Dat ik niet zwanger ben geweest voelt mede daardoor absoluut niet als een gemis. Ik vond het vooral zo bijzonder dat iemand ons kindje wilde dragen. Andersom was het een grote wens van onze draagmoeder om ooit ook een kindje voor iemand anders te dragen, hetgeen wat onze zwangerschap compleet maakte.’
Als de draagmoeder bijna 38 weken zwanger is, vertrekken Kirsten en haar gezin richting Amerika. ‘We wilden heel graag bij de bevalling zijn, bij de geboorte van onze dochter’, vertelt ze. ‘Mijn man, de draagmoeder, de man van de draagmoeder en ik waren er allemaal bij, zo bijzonder. Helaas verliep de bevalling allesbehalve soepel en heerste er veel paniek onder zowel ons als de artsen. Op dat moment kon ik alleen maar denken: ‘We hebben teveel gevraagd.’
Wonder boven wonder loopt de bevalling goed af en wordt dochter Sarai geboren. ‘Het was echt een wonder’, vertelt Kirsten. ‘M’n man en ik stonden te trillen op onze benen, artsen en verpleegkundigen waren emotioneel en noemden haar een little trooper. We waren compleet sprakeloos toen we haar in onze armen hielden, ze keek glashelder de wereld in alsof er niets gebeurd was, met allemaal buisjes en draadjes aan haar vastgesnoerd. Kleine vechter. Ik observeerde haar, aaide haar en het voelde gelijk zo vertrouwd en fijn. Ik krijg er nog een brok van in m’n keel als ik eraan terugdenk. Vanaf moment 1 dacht ik: ‘Zij hoort bij mij, zij is van mij’. Het is een gevoel dat ik niet kan omschrijven en dat ik ook had toen ik mijn zoons – ze waren toen 3 en 10 – voor het eerst zag. Een soort oergevoel en hevige moederliefde die je compleet overweldigd maar toch ook zo vertrouwd voelt.’
Inmiddels is dochter Sarai alweer bijna drie maanden oud en is het gezin terug thuis in Nederland. Met de draagmoeder heeft Kirsten nog veel contact. ‘Niet alleen Sarai hebben we erbij gekregen, ook de draagmoeder is onderdeel van onze familie geworden. We praten over van alles: uiteraard over Sarai maar ook over onze andere kinderen en haar zoon, werk en uitgaan. We hebben een band die niet verbroken kan worden en die we ook niet willen verbreken. Als Sarai ouder is, zullen we haar ook zeker gaan bezoeken. Maar voor nu genieten we lekker thuis van ons bijzondere ratjetoe gezin.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom