Ellen Andrea
03/03/2022

Verloskundige Ellen begeleidde de bevalling van haar zusje: ‘Deze bevalling was nóg specialer’

Verloskundige Ellen Andrea deelt het verhaal over de mooie en voorspoedige thuisbevalling van haar zusje. ‘Het is altijd heel bijzonder om een bevalling mee te mogen maken. Maar deze keer is het nóg specialer, want ze is mijn enige zusje. En dan ben ik zelf ook nog zwanger.’

‘Mijn zusje is in de keuken wortel-pompoensoep aan het maken, de kachel staat hoog. Af en toe stopt ze, om een wee op te vangen. Haar man Niels en ik rommelen wat in huis. Ik heb een matje op hun matras gelegd, mijn spullen klaargelegd. De sfeer is sereen en afwachtingsvol, heel intiem, zo met z’n drietjes. We weten: de baby komt straks. Niemand in de familie hebben we iets verteld. Dit is onze bevalling. Het is altijd heel bijzonder om een bevalling mee te mogen maken. Maar deze keer is het nóg specialer, want ze is mijn enige zusje. En dan ben ik zelf ook nog zwanger. De geboorte van Marinke’s eerste kindje was pittig, een vacuümverlossing.

‘Mijn vliezen zijn gebroken. Smiley.’

Deze bevalling voelt als ‘nieuwe ronde, nieuwe kansen’. Ze is overtijd, net als bij haar eerste baby. Afgelopen week hebben we het al gehad over strippen. ‘Wat zullen we doen als de baby echt 42 weken blijft zitten?’ zeiden we. Maar dan appt ze: ‘Mijn vliezen zijn gebroken. Smiley.’ Direct heb ik vlinders in mijn buik. Geen spanning. Mijn nichtje komt eraan en ik mag erbij zijn! Met mijn twee dochters op de achterbank rijd ik naar Marinke. Achter het stuur zit niet alleen een blije tante in spe, maar ook de verloskundige in mij. Beiden zijn straks aanwezig bij de weeën, de ontsluiting en als mijn nichtje op aarde komt. Adrenaline verspreidt zich door mijn lijf. Als verloskundige ben ik zakelijker, kan ik van een afstandje kijken en medisch denken. Het maakt niet uit of dit de bevalling is van mijn zusje of van een willekeurige andere vrouw. Als je zorg verleent, moet je het goed doen.

En dat doe ik, altijd. Ik voel me zeker. Heb al zo veel kinderen op de wereld helpen zetten, dit is mijn werk. Ik kan dit. Als de tante de boventoon voert ben ik emotioneler. Maar als ik mijn zusje toucheer, denk ik niet: jee, ik zit tussen de benen van mijn zusje. Nee, ze is een barende vrouw, zoals ik er al zo veel heb gezien. Nadat ik alle controles heb uitgevoerd, zeg ik: ‘Neem rust, het is begonnen. Ik breng
de kinderen naar de oppas en dan kom ik terug.’ Langzaam schiet ik weer in de modus van tante. We zijn opgewonden: de baby komt!

Mijn werkmodus houdt de boel in de gaten

Ik bel mijn collega-verloskundige Loes en spreek af dat ze aansluit als het persen begint. Soms moet je in die fase grote beslissingen maken en dan wil ik ook gewoon kunnen switchen naar de rol van zus en tante. Tot die tijd is het wij drieën: Marinke, haar man Niels en ik. We zuchten weeën
weg, soms strijkt ze even neer op de bank. ‘Lig je lekker? Wil je een kopje thee?’ Ik probeer haar te helpen waar nodig. Die uren dat je weet dat de baby er bijna aankomt zijn altijd speciaal, maar nu zit er een gouden randje omheen. Vol trots kijk ik naar mijn zusje, mijn werkmodus houdt de boel in de gaten.

Om 16.30 uur heeft Marinke vijf centimeter ontsluiting. Een uur later zegt ze: ‘Ik ga toch maar naar boven om te liggen, het begint wat te drukken. En ik wil ook nog even douchen.’ Dan, vanaf de trap: ‘Ik denk dat ze zo komt!’ ‘Ga maar liggen en niet meer douchen,’ zeg ik. Boven voel ik weer: negen centimeter! Mijn zusje is relaxed. Ik zie haar denken: Ellen weet hoe dit moet, dus het komt allemaal goed. Daardoor voel ik me nog meer vereerd. Maar nu gaat de bevalling ineens snel en dus is mijn collega te laat. Ik ben niet nerveus, want het is vaak een goed teken als een bevalling plotseling snel gaat. Bovendien weet ik dat Loes er bijna is.

Dit moment is van hen

Ook al ben ik nu veel meer emotioneel betrokken, ik weet wat ik moet doen. Dus zet ik mijn verloskundige-modus aan. Persen, persen, laatste wee: daar is ze! Ik pak Ava aan en doe een snelle scan. Als een baby goed geboren wordt, zie je dat heel snel. Aan de kleur, aan de bewegingen. ‘Ze doet het goed,’ zeg ik en leg haar op mijn zusjes buik. Dan doe ik een pas achteruit. Dat eerste moment van ouders met hun baby is zo speciaal. Daar hoort niemand bij, ook haar zus niet. Dit is van hen.

Vrij snel neemt de tante in mij het over: ‘Kijk nou, wat een mooie baby. Wat is ze mooi! Wow, ze is er! En ze lijkt op jullie!’ zeg ik. Ik realiseer me: Ava wordt in nog meer liefde geboren. We maken veel selfies, dat doe ik normaal nooit. Maar er is niemand om een foto van ons te maken.

Vijf minuten na de geboorte komt Loes binnen. We spreken alles gauw door en dan zegt ze: ‘En hoe is het met de placenta?’ Ik glimlach. Kijk, dat was ik dan wel even vergeten: ik was te druk met genieten van mijn nichtje. De magische uren zijn nog niet voorbij. Wat is dit mooi. Ik kijk Ava wat beter na, knuffel haar, leg haar weer bloot bij haar moeder en help met de borstvoeding. We kijken en lachen. Dan is het tijd om de rest van de familie in te lichten. Ik moet denken aan wat Marinke zei op het moment dat Ava werd geboren: ‘O, ik gun jou ook zo’n bevalling!’ Tranen. Om Ava, om deze mooie bevalling en een beetje omdat thuis bevallen ook zo op mijn wensenlijstje staat. Dat is bij de eerste twee helaas niet gebeurd. Maar ik heb nog drie maanden te gaan.’

Ellen Andrea

Dit verhaal is een hoofdstuk ‘Daar ben je dan‘, een boek geschreven door verloskundige Ellen Andrea. Sinds 2007 werkt Andrea als zelfstandig verloskundige in Haarlem en omstreken: eerst als waarneemster en later in de maatschap Kleverpark in Haarlem.

Meer lezen?

Wat heb je nodig voor een thuisbevalling?
Mijn bevallingsverhaal: “Bevallen met al mijn zintuigen”

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen