Mijn ervaring met een knip

Iedereen die bevallen is, weet hoe het echt zit: het is rauw, pijnlijk en ja, ook mooi, want je zet je kind op de wereld. Daarom kijk ik nu positief terug op mijn bevalling. Mijn man was mijn spreekbuis en hij wist precies wat ik wilde: bij pijn zo snel mogelijk verdoofd worden. En de verdere besluiten overleggen, maar vooral doen wat het beste is voor mijn kind.

Maar als je aan mij vraagt: zou je het nog eens doen? Dan is mijn antwoord nu: nee. Dat komt overigens ook omdat ik, na 1 jaar en 4 maanden na mijn bevalling, nog steeds last van bekkenpijn.

In deze blog deel ik mijn bevalverhaal en ervaring met een knip.

Hoe mijn bevalling begon

De bevalling van mijn eerste kind begon met een weeënstorm en rugweeën, die vond ik heel zwaar. Dus toen ik uiteindelijk kreunend, scheldend, en schreeuwend binnenkwam in het ziekenhuis, stelde de verloskundige al gauw een ruggenprik voor. Ik was eerst nog heel stoer door mijn weeënstorm aan het opscheppen dat ik het zonder pijnstilling wilde doen, terwijl in mijn ‘geboorteplan’ (een briefje formaat Post-It) al stond dat ik een ruggenprik wilde bij pijn.

Nadat de naald erin ging kon ik eindelijk ontspannen. Rustgevende muziek, een colaatje, en heel veel Mentos. Af en toe even de ruggenprik ophogen en ik chillde ’m best lekker. Totdat ik na een paar uur weeënopwekkers kreeg.

Meer lezen: Laura koos bewust voor een ruggenprik

Hoe moet ik persen?!

Weer een uurtje later zat ik op 10 centimeter ontsluiting. Laat de pret maar beginnen, zou je zeggen. Alleen: persen terwijl je half verdoofd bent vond ik echt zó raar. Ik wilde de zwaartekracht haar werk laten doen en op handen en knieën persen, maar kon amper bewegen. De beugels van het bed boden ook niet veel steun. Wat een gedoe!

Mijn dochtertje had al een schedel-elektrode op haar hoofdje geplakt gekregen om haar harstlag te meten. Op dat moment hoorde ik: ‘Je moet nog harder persen, de hartslag van je dochter daalt.’ Nog meer druk dus! En die weeën voelde ik amper meer, want álles deed pijn.

Het was nét te krap voor mijn dochtertje en ik was dus op van al het persen. Achteraf bleek dat ik 45 minuten heb geperst. Ik had voor mijn gevoel ALLES gegeven. Soms moet de natuur een handje geholpen worden en dat deden de verloskundige en verpleegkundige. Zij hebben medegedeeld dat zij de knip ging zetten en ook waarom. Mijn man weet dit nog heel goed, ikzelf zat in mijn bevalbubbel en kreeg het nauwelijks mee.

‘Ze heeft een punthoofd’

Soms is het nodig dat anderen de beslissingen nemen ten gunste van de geboorte van je kindje. Als ik stug had volgehouden om geen knip te willen dan was mijn dochter in de problemen gekomen.

Gelukkig kwam mijn dochter na de knip ook meteen het geboortekanaal uit, en eindelijk kon ik haar vasthouden. ‘OMG ZE HEEFT EEN PUNTHOOFD!’ riep ik. ‘Ja, lieverd, dat trekt straks allemaal bij’, zei de verloskundige. Haar navelstreng werd doorgeknipt door mijn man en daarna was het tijd om mijn knip te hechten.

Oh ja, die ruggenprik? Die was inmiddels uitgewerkt. Het hechten was daarmee een pijnlijk klusje, wat gelukkig verzacht werd doordat ik met mijn mooiste meisje lag te knuffelen.

We mochten rusten, kregen beschuit, hebben de familie gebeld en daarna geknuffeld. Het helen en verzorgen van de wond? En het douchen nadat je bent bevallen met je ‘onderkantje’? Dat was ook weer een avontuur op zich… wordt vervolgd!