Momtalk: Hannah

Hannah Vreugdenhil (’88) is vier jaar samen met haar vriend Kevin en verwacht in juli haar eerste kindje, een dochter. Ze werkt als coach en consultant, maar klapt over een aantal weken haar laptop dicht om te genieten van een welverdiend verlof waarin maar één ding centraal zal staan: genieten van haar zwangerschap en uitkijken naar de komst van haar dochter.

Aan How About Mom vertelt Hannah over haar kinderwens, zwangerschap en voorbereiding voor de bevalling.

Je bent nu 22 weken zwanger, hoe voel je je?

‘Ik voel me echt geweldig! Ik barst tot een uur of 8 ‘s avonds van de energie, daarna duik ik heerlijk m’n bed in. Maar tot die tijd heb ik echt het idee dat ik de wereld aankan. Ik kan wel echt zeggen dat ik 100 % aan het genieten ben van het meisje dat in m’n buik zit en ik vind het fantastisch dat m’n buik zo groeit. Ik ben er echt door geobsedeerd en geniet echt onwijs.

Overigens voelde ik me vanaf week 5 tot en met week 10 echt beroerd. Toen heb ik me echt hardop afgevraagd: ‘Hoe doen vrouwen dit? Dat zwanger zijn?’ Ik voelde me echt verschrikkelijk en kon niks omdat ik zo moe en misselijk was. Ik kon geen etensgeur verdragen en lag vooral op de bank. Het enige wat hielp was ‘s ochtends hardlopen zodat ik wat frisse lucht kreeg. En verder leefde ik die weken op croissantjes, wat absoluut niks voor mij is.

Heb je altijd al een kinderwens gehad?

Zeker, ik heb altijd de droom gehad om moeder te worden. Ik ben nu vier jaar samen met m’n vriend en we wisten al heel snel dat we samen een kindje zouden willen. Toen na een vaccinatie voor COVID, mijn menstruatie uitbleef, was ik er heilig van overtuigd dat ik zwanger was. Ik had gevoelige borsten, was misselijk en moe en dacht: het kan niet anders, ik moet zwanger zijn. Maar keer op keer had ik weer een negatieve test in m’n handen en daar waren we beiden toch wel heel erg teleurgesteld en verdrietig over. Dat was voor mij het signaal dat we er klaar voor waren om ouders te worden.

Naast dat we teleurgesteld waren, was het natuurlijk ook een periode van onzekerheid. Uiteindelijk ben ik vijf maanden niet ongesteld geweest en had ik ook geen eisprong. Gelukkig heeft acupunctuur ervoor gezorgd dat mijn hormonen weer in balans kwamen en mijn eisprong weer terugkwam. Het duurde daarna gelukkig niet lang meer voordat ik zwanger raakte.

Dat klinkt als een spannende periode, lukte het je om die spanning los te laten toen je een positieve test in je handen had?

In het begin vond ik dat wel lastig, ik was echt aan het aftellen naar de eerste echo. Tot die tijd heb ik heel veel zwangerschapstesten gedaan, omdat ik het gewoon niet kon geloven. Uiteindelijk heb ik bij 6 weken al een echo gehad en kon ik de spanning en onzekerheid een beetje loslaten. Ik ben toen ook gelijk naar de stad gefietst om de eerste kleertjes voor de baby te kopen om te vieren dat alles goed was.

Nog steeds vind ik die echo’s ontzettend spannend hoor en ben ik de dagen daarvoor op van de zenuwen. Dat is ook wel echt iets wat ik me nooit heb gerealiseerd, dat een zwangerschap ook gepaard gaat met zorgen en angsten. Al die gierende hormonen door m’n lichaam zorgen er natuurlijk ook voor dat ik gevoeliger ben voor emoties.

Je bent een fanatieke sporter en dol op gezond eten, houd je dat nog vol nu je zwanger bent?

Dat is iets wat ik heel erg heb onderschat. Ik heb totaal geen puf meer om te koken of maaltijden te verzinnen. Waar ik voor mijn zwangerschap misschien 1 keer in de maand eten bestelde, is dat nu zo’n 2 keer per week. Ik heb ook eigenlijk de hele tijd zin om te snoepen, maar daar heb ik wel grenzen aan gesteld. Ik eet bewust veel groentes zodat ik in ieder geval goede voedingsstoffen binnenkrijg en verder laat ik ‘t een beetje op z’n beloop. Als ik zin heb in iets lekkers, dan eet ik dat. Maar dat mijn eetpatroon anders is dan voor m’n zwangerschap, staat buiten kijf.

Ook qua sporten moet ik vanwege m’n zwangerschap natuurlijk concessies doen. Tot 17 weken zwangerschap liep ik iedere ochtend hard, maar ik merkte dat ik steeds meer buiten adem raakte. Dat frustreerde me wel in het begin hoor, want ik had gehoopt dat ik het langer vol zou kunnen houden. Maar nu kan ik dat wel accepteren en ga ik naar de sportschool. Echt sporten kan ik het niet meer noemen, het is meer een uurtje bewegen. Ik volg expres een programma voor zwangere vrouwen zodat ik m’n grenzen blijf bewaken en niet stiekem toch naar die gewichten grijp.

De bevalling komt steeds dichterbij, hoe vind je dat?

Wellicht is het naïef, maar ik kijk er ontzettend naar uit. Ik heb echt zin om te bevallen en ik kan niet wachten om het meisje in m’n buik te ontmoeten. Ik kan alleen maar fantaseren over hoe het zometeen is als ik haar voor het eerste in m’n armen heb. Als ik dat nu ook zo vertel, straal ik echt van oor tot oor. Ik kan niet wachten om de hele tijd een baby’tje tegen me aan te hebben en te dragen. Dat we dan ‘s ochtends wakker worden met een klein hummeltje naast ons.

Dat ik zin heb in de bevalling komt denk ik ook wel heel erg omdat ik goed weet wat ik wil. Het lijkt me heel fijn om thuis te bevallen, omdat ik altijd een naar gevoel krijg bij ziekenhuizen. En als het kan, zou ik ook graag in een bevalbad willen bevallen. Dat zijn trouwens ook dingen waar je echt vroeg in de zwangerschap over na moet denken, omdat je dat al ver voor de bevalling geregeld moet hebben.

Je gaat binnenkort al met verlof, is dat een bewuste keuze?

Absoluut, een hele bewuste keuze. Begin mei ga ik met verlof en dan ben ik ongeveer 30 weken zwanger. We gaan dan met de camper door Spanje en Portugal toeren. Ik kijk er onwijs naar uit om niet meer bezig te zijn met werk en enkel met mijn zwangerschap. In de waan van de dag vergeet ik nu soms gewoon dat ik zwanger ben. En dan voel ik weer even een schopje en denk ik: ‘Ohja, er zit een meisje in m’n buik.’ Daarom vind ik het ook heel belangrijk om die laatste weken van de zwangerschap nog heel bewust mee te maken en ik ben blij dat ik die mogelijkheid heb.

Dat bewustzijn en die tijd voor dingen nemen, is ook iets wat zowel m’n vriend als ik heel belangrijk vinden. Daarom hebben we ook afgesproken dat hij zometeen een papadag in de week heeft waar ik dan niet bij ben zodat hij en onze dochter alle tijd voor en met elkaar hebben. Vind ik overigens mega lastig hoor, dat loslaten. Nu zit ze nog veilig in m’n buik en is ze altijd bij me, straks moet ik haar natuurlijk gaan delen en zal ze niet altijd bij me zijn.

Jij en je vriend worden binnenkort dus ouders waardoor jullie relatie vanzelfsprekend ook verandert, hoe vind je dat?

Eigenlijk kijk ik daar alleen maar naar uit en dat komt vooral omdat we het heel erg samen doen. We praten veel over hoe we de opvoeding zien en hebben afgesproken dat we het echt eerlijk gaan verdelen. Dat hij evenveel tijd voor onze dochter heeft en neemt als ik dat doe. Tuurlijk kan ik me voorstellen dat je je ook helemaal kan verliezen in je pasgeboren kindje, maar we vinden het belangrijk om echt alles samen te doen en ook tijd voor elkaar te nemen. Zo hebben we nu iedere zaterdagavond date night en dat hopen we ook echt – als onze dochter er zometeen is – te blijven voortzetten. Zodat we ook even vriend en vriendin kunnen zijn in plaats van kersverse ouders.

Als laatste: wat wil je je dochter meegeven?

Vooral autonomie, dat is ook iets wat ik heel erg heb meegekregen van mijn moeder. Ik wil m’n dochter meegeven dat ze altijd voor zichzelf mag kiezen en zich niets hoeft aan te trekken van wat anderen vinden. We hopen haar dan ook een leven te geven waarin ze altijd de mogelijkheid heeft om te kiezen en dat welke keuze ze ook maakt, dat een goede keuze is.’

Meer lezen?
Momtalk Rowan
Momtalk: Lotte en Bibi
Momtalk: Demi