Hartje van Jane’s dochter moest tijdens zwangerschap dagelijks gecheckt worden: ‘Na de geboorte hoorde ik de piepjes nog steeds’

Als Jane (’94) erachter komt dat ze in verwachting is, zit ze op een grote roze wolk waar ze niet meer vanaf dacht te stappen. Maar helaas loopt het anders… Bij de 20-wekenecho krijgt ze te horen dat haar ongeboren dochter een gaatje in haar hart heeft en veel te klein is. Wat volgt is een periode van onzekerheid waarin ze dagelijks aan een monitor ligt om het hartje van het meisje in haar buik in de gaten te houden.

‘De eerste weken na de geboorte hoorde ik dat piepje nog iedere dag’, vertelt ze ons.

Voor even een roze wolk

Toen Jane en haar vriend besloten voor een kindje te gaan, werd hun geduld flink op de proef gesteld. ‘Mijn menstruatie bleef uit en dus lieten artsen ons weten dat – als ik na een jaar nog niet zwanger was – een vruchtbaarheidstraject in zou moeten stappen’, vertelt Jane. ‘Dat dat ons pad zou worden waren we na elf maanden inmiddels wel zeker van, totdat ik ineens twee weken voordat het eerste gesprek gepland stond, een positieve zwangerschapstest in m’n handen had.’

Dat Jane uiteindelijk toch via de normale weg zwanger wordt, zorgt ervoor dat ze compleet op een roze wolk zit. Ze vertelt: ‘We waren zó gelukkig en helemaal in de zevende hemel. Ik voelde me onwijs goed en lange tijd leek ook alles goed te gaan met het meisje in m’n buik. Dat maakte ook dat we ons eigenlijk geen zorgen maakten om de 20-wekenecho. Tuurlijk vonden we het spannend, maar we gingen er vanuit dat we als twee gelukkige mensen weer naar huis zouden gaan. Alleen dat bleek helaas niet zo te zijn.’

Gaatje in het hart

Tijdens de 20-wekenecho krijgen Jane en haar vriend te horen dat hun dochtertje een gaatje heeft tussen beide hartkamers. ‘We schrokken ons kapot’, vertelt Jane. ‘Het was zo onverwachts omdat al die tijd alles goed leek te gaan. Vanaf dat moment zijn we van onze roze wolk afgestoten en stond de rest van de zwangerschap in het teken van ziekenhuisbezoeken en veel zorgen. Iedere week moesten we naar het ziekenhuis om een hartfilmpje te laten maken van onze dochter.’

Als Jane met 28 weken zwangerschap opnieuw voor de wekelijkse controle naar het ziekenhuis gaat, krijgt ze te horen dat het hartje van haar dochter er goed uitziet. ‘Maar ik hoorde aan de stem van de cardioloog dat er toch iets niet klopte’, vertelt ze. ‘En dat bleek ook zo te zijn. Want hoewel het hartje er heel goed uit zag, bleek het kindje in m’n buik veel te klein doordat de doorbloeding vanuit de placenta niet goed was. Dat nieuws was zo bizar. We kwamen voor een check van het hartje en gingen naar huis met nog meer zorgen.’

Aan de monitor

De wekelijkse checks in het ziekenhuis maken vanaf 28 weken zwangerschap plaats voor een dagelijkse check. ‘Iedere dag moest ik aan de monitor liggen om te checken of het hartje van onze dochter nog goed klopte’, vertelt ze. ‘Iedere dag weer hoorde ik de piepjes van haar hartslag en op een gegeven moment kon ik exact horen of het goed ging of niet. Dat was vreselijk, maar door een soort overlevingsmechanisme bleef ik heel vlak. Ik denk dat het een soort beschermingsmechanisme was om die periode door te komen.’

Wanneer Jane bij 37 weken wordt ingeleid, wordt ze opnieuw aan de monitor gelegd om het hartje van haar dochter in de gaten te houden. ‘En ook toen hoorde ik weer dat het niet goed ging’, vertelt ze. ‘Iedere keer als ik een wee had, daalde haar hartslag heel erg. En iedere keer dat de wee heviger werd, daalde haar hartslag nog meer. Dat was vreselijk, confronterend en onwijs spannend, waardoor ik het nog steeds een wonder noem dat ik uiteindelijk een gezond kindje op mijn borst had.’

Te klein geboren

Uiteindelijk komt dochter Fenn gezond ter wereld en is het gaatje in haar hartje niet meer zichtbaar. ‘Wel was ze heel erg klein waardoor ze de eerste weken heel erg moest aansterken’, vertelt Jane. ‘En daar heb ik me onwijs op verkeken. Ik had zo in m’n hoofd dat als de zwangerschap voorbij zou zijn, de rust weer zou wederkeren. Maar dat bleek helemaal niet het geval. Fenn had heel veel moeite met drinken en weigerde toen ze twee maanden oud was alle voeding waardoor ze onwijs afviel en niet goed groeide.’

Ook nu Fenn vijf maanden oud is, is ze nog aan de kleine kant en heeft Jane veel zorgen. ‘Ze groeit, maar wel op haar lijn’, aldus Jane. ‘Onlangs is ze daarom getest op een koemelkallergie en moesten we opnieuw met haar naar het ziekenhuis. Daar werd ik even goed met m’n neus op de feiten gedrukt. Toen Fenn ook aan een monitor moest liggen voor haar hartje en ik die piepjes hoorde, raakte ik compleet in paniek. De eerste weken na m’n bevalling hoorde ik die piepjes nog steeds in m’n hoofd, maar ik dacht dat ik het wel een plekje had gegeven. Toch voelde ik het geluid tot in m’n tenen. De verpleegkundige zag mijn reactie, zette het geluid uit en zei: ‘Dit raakt je hè’.’

Verwerking

De onzekere zwangerschap en de intense maanden die daarna volgde, zorgen ervoor dat Jane pas sinds een maand echt kan genieten. Vanaf dat Fenn vier maanden oud is komen er steeds meer mooie en fijne momenten, maar zelf heb ik echt nog meer tijd nodig om alles een plekje te geven. Het liefst wil ik met tien stappen tegelijk vooruit, alles achter mij laten. Maar ik weet dat het verdriet nog vers is en ik tijd nodig heb.’

Meer lezen?
Mijn vierde trimester: ‘Van lekker lui en zorgeloos naar 24/7 aan-staan is best een heftige overgang’
Alles over het monitoren van je baby tijdens de bevalling: dit kun je verwachten