Mijn vierde trimester: “Van lekker lui en zorgeloos naar 24/7 aan-staan is best een heftige overgang”

Het vierde trimester, de eerste drie maanden met jouw baby. Een periode waarin jouw herstel centraal staat, samen met het wennen aan een nieuw mensje in jouw of jullie leven. Een fase in je leven die de meeste vrouwen omschrijven als een rollercoaster aan emoties. Hoe was dit voor jou? Deze week vertelt Loes haar verhaal. ‘Ik begreep de verhalen over het vierde trimester pas echt toen ik er zelf middenin zat.’

Hoe zou jij het vierde trimester (de eerste drie maanden) in één woord omschrijven?

Intens (zowel positief als negatief)

Had jij je voorbereid op jouw kraamperiode? Zo ja, hoe?

Ik denk dat ik mezelf beter had kunnen voorbereiden. Of achteraf gezien kwam, wat ik vooraf had gelezen, niet echt bij me binnen. Ik heb bijvoorbeeld wel een borstvoedingscursus gevolgd en verschillende boeken over zwanger zijn en het vierde trimester gelezen. Maar pas door het echt te ervaren snap ik nu wat er, als je leest over het vierde trimester, echt word bedoeld. Ik wilde het vooral ook op me af laten komen en mijn gevoel volgen. Ik ben daardoor denk ik dicht bij mijn eigen gevoel gebleven. Maar nu snap ik pas echt wat er staat beschreven. Zoals bijvoorbeeld het 24/7 uur bezig zijn met je kindje (ook als ze slaapt) of dat borstvoeden echt wel intens is. Dit kwam bij mij pas binnen toen het ook echt gebeurde.’

Kun je iets vertellen over jouw bevalling?

‘Ik ben 10 dagen over tijd gegaan. Omdat ik een hoge bloeddruk had ben ik ingeleid, om te voorkomen dat ik een zwangerschapsvergiftiging zou krijgen. Ik wilde heel graag thuis bevallen en moest ineens omschakelen naar een inleiding. Hier heb ik wel een paar tranen om moeten laten. Ik vond het ook lastig om me eraan over te geven, omdat ik heel graag een natuurlijke bevalling wilde en ik had graag willen ervaren hoe het zelf op gang zou komen. Uiteindelijk kwam ik met twee centimeter ontsluiting binnen in het ziekenhuis.

Er werd een ballonnetje geplaatst en tijdens het plaatsen hebben ze per ongeluk mijn vliezen gebroken. Dat vond ik niet leuk, maar achteraf gezien was het misschien wel het zetje dat mijn lijf nodig had om de bevalling verder helemaal zelf op te pikken. Om 9.00 uur ’s ochtends begonnen de weeën door te zetten en om 12.31 uur is onze mooie dochter geboren. Een hele fijne bevalling met mijn man als steun en toeverlaat, een enthousiaste verloskundige en lieve verpleegkundige aan onze zijde. 

Helaas kreeg in na een aantal uur erge pijn klachten. Ik kon nauwelijks lopen en voelde continu een knak bij elke stap rond m’n vagina. Het lukte mij niet om mijn benen op te tillen. In het ziekenhuis namen ze de klachten in eerste instantie niet serieus. Er is wel even kort gekeken en gevoeld, maar ze konden geen oorzaak vinden. Met enorm veel pijn zijn we toch dezelfde dag nog ontslagen uit het ziekenhuis met de verwachting van de verloskundige dat het morgen wel over zou zijn. Dit bleek helaas toch even anders.

Door mijn bekkenfysiotherapeut is later geconstateerd dat mijn schaambot was gekneusd. Met dure woorden crepitaties van het os pubis tijdens bewegen. Dit resulteerde in de eerste twee weken in bed liggen en met echt alles hulp nodig hebben. Op mijn zij rollen ging niet (dus een lampje ’s nachts aan klikken… ho maar), mijn benen zelf omhoog zwiepen om in of uit bed te komen lukte ook niet. Ik kon alleen met een soort shuffle staand heen en weer komen.

Dit betekende dus ook dat ik niet voor mijn dochter kon zorgen de eerste weken. Dat sloeg wel in als een bom, met name mentaal gezien. Ik ging super fit de bevalling in maar kwam er als een invalide uit. Je kunt je misschien voorstellen dat dit een enorme domper was op wat zo’n mooie start had moeten/kunnen zijn. Ik kon dat moeilijk loslaten. Ik heb daar zowel fysiek als mentaal veel last van gehad in mijn vierde trimester.

Vooral ook omdat er vanuit mijn verloskundige praktijk en ook het ziekenhuis geen aandacht meer voor mijn probleem was. Om de na-controle bij de verloskundige heb ik zelf moeten vragen en verder is er nooit meer gecheckt hoe het met mijn gezondheid ging. Het voelde een beetje alsof ik aan mijn lot was overgelaten en ik zelf voor de juiste zorg moest vechten.’

Hoe heb je jouw lichamelijke herstel na de bevalling ervaren?

‘Naast mijn bekken klachten heb ik wel het gevoel gehad dat het herstel goed ging. Wat me nog wel bij staat is het bloedverlies. Tijdens mijn bevalling heb ik veel bloed verloren (net geen liter), daar moest ik de eerste dagen nog van aansterken. In de periode daarna hield ik last van bloedverlies. Dit stopte denk ik pas na vier weken.

Verder had ik denk ik de reguliere kwaaltjes. Zoals flink zweten de eerste dagen. Ik wilde hartje winter heel graag zowat bloot met open raam liggen: zo heet had ik het haha.’

Waarvan dacht jij: had iemand mij dit even van te voren kunnen vertellen?!

• Van lekker lui en zorgeloos naar 24/7 aan-staan, best een heftige overgang. 
• Van intens blij met de geboorte van je dochter naar flinke huilbuien (en niet alleen in de kraamweek). 
• Dat het wennen aan borstvoeding geven ook wel echt intens is! Het vraagt meteen heel veel van je lijf en tegelijk moet dat lijf ook herstellen. 
• Dat de kans klein is dat je een lang(er) herstel nodig hebt van je bevalling, maar dat het niet gek is om daar rekening mee te houden. 

Heb je iets speciaals gedaan of juist gelaten in de kraamperiode?

‘Wij hadden geen kraambezoek vanwege Corona (de heftige lockdown met avondklok). Ergens was dat jammer, maar achteraf gezien enorm fijn. We hebben rustig aan elkaar kunnen wennen en kunnen slapen en voeden wanneer we maar wilden. Geen planning of druk, gewoon lekker laten komen zoals het komt. Ik kon daardoor in alle rust borstvoeding geven wanneer ik dat maar wilde zonder schaamte o.i.d. Dat resulteerde in voldoende voeding, waardoor ik het borstvoeden tot ongeveer een jaar heb weten vol te houden! Trots! 

En nog een bijkomend voordeel van geen kraambezoek: je krijgt ook geen ongevraagde adviezen. Daardoor kon ik zelf goed kijken en voelen wat mijn dochter nodig had.’

Welke tip of advies zou jij aan een andere aanstaande moeder willen geven over het vierde trimester?

‘Neem de hulp aan van een ander en vraag er ook gewoon om! Een vriendin had bijvoorbeeld aangeboden voor ons te koken en bracht een heerlijk gezond oven gerecht waar we twee keer van konden eten. Ook hebben we gevraagd of familie boodschappen voor ons kon doen zodat mijn man bij ons kon blijven, omdat ik niet veel kon. Onze hond is bijvoorbeeld ook wat langer bij mijn ouders gebleven omdat het gewoonweg niet lukte om hem uit te laten. Ik kon de eerste twee weken namelijk echt niet alleen blijven met mijn dochter. Dus regel een vangnet, gewoon voor het geval dat. Zodat, als er iets onverwachts gebeurt, je dit niet in de kraamweek hoeft te regelen.’

Is er nog iets anders dat jij wilt delen over jouw eerste drie maanden als (nieuwe) moeder? 

‘De eerste drie maanden waren metaal en fysiek heel zwaar. Ik was gewoonweg niet voorbereid dat er zo iets ergs kon gebeuren na mijn bevalling. Het is misschien niet een heel opbeurend advies, maar naast dat de eerste drie maanden zwaar zijn, zijn ze ook geweldig! En die gevoelens mogen, denk ik, gewoon naast elkaar bestaan. Je mag ook toegeven dat het gewoon soms shit is. En het wordt ook echt weer beter, vallen en opstaan. Ik voelde me in het begin heel alleen. En ik ging online op zoek omdat ik informatie uit mijn omgeving miste. Ik vond de How About Mom Instagram pagina met hele eerlijke verhalen. En ook andere moeders/ bloggers die eerlijke verhalen delen, dat deed me heel goed. En we hebben een fantastisch mooie dochter gekregen, dat maakt alles goed (cliché maar wel enorm waar)!

Mocht iemand dit lezen en zich herkennen in het gekneusde schaambot verhaal of uit iets anders uit mijn verhaal, dan sta ik open voor contact! Vooral over een gekneusd schaambot is weinig te vinden en herkenbare verhalen zijn er nauwelijks, dus schroom niet om je verhaal met mij te delen.’

Fotocredits: Jills Photography

Meer lezen?
‘Ik werd geleefd door de kraamvisite en daar heb ik nu spijt van’
“Het is oké om niet altijd oké te zijn”
Mijn vierde trimester: “De tweede keer kon ik de ‘nieuwe ik’ sneller accepteren