Je lichaam na zwangerschap: Suzanne waardeert 't maar houdt er niet van
11/01/2022

Suzanne over het waarderen, maar niet houden van haar (zwangere) lichaam

Dat je lichaam tijdens een zwangerschap verandert, is onvermijdelijk. Hoewel het bijzonder is dat er een kindje in je buik groeit, is het niet zo dat iedere vrouw blij is met haar steeds groter wordende buik. Moeder van twee kinderen, Suzanne (’87), kan dat beamen. Na jarenlang worstelen met een eetstoornis, vond ze het ook tijdens haar zwangerschappen lastig om van haar lijf te houden.

Aan How About Mom deelt ze haar eerlijke verhaal over het waarderen, maar niet houden van haar lichaam.

Je lichaam tijdens de zwangerschap

Suzanne is bewust alleenstaande moeder van zoon Kas (4 jaar) en dochter Iza (1,5 jaar). Onlangs reageerden ze op een Instagram-post van ons over het waarderen en houden van je zwangere lichaam en je lijf na een zwangerschap. En dat het waarderen van je lijf wel degelijk anders is dan het houden van.

Suzanne herkende zich in de post en besloot dan ook haar ervaring te delen. Ze schreef: ‘Ik heb heel veel respect voor wat mijn lijf heeft gepresteerd tijdens de zwangerschap. En dat doe ik nu nog steeds nu ik borstvoeding geef. Alleen na jarenlang worstelen met een eetstoornis, vind ik het nog lastig om ervan te houden. De waardering en respect helpt om te relativeren, maar het blijft een lastige klus.’

Worstelingen met eetstoornissen

Naar aanleiding van haar reactie, belden wij Suzanne op om te vragen naar haar verhaal. Op de vraag waarom ze tijdens haar zwangerschap moeite had met de verandering van haar lichaam, antwoordt ze: ‘Dat heeft vooral met mijn verleden te maken, waarin ik worstelde met eetstoornissen.’ Suzanne vertelt dat ze eigenlijk altijd haat voor haar lijf heeft gevoeld. ‘Vanaf mijn dertiende was ik bezig met mijn gewicht en die strijd heeft tot twee jaar voor mijn zwangerschap van Kas geduurd. Sindsdien heb ik een bepaalde mate van stabiliteit kunnen vinden, waardoor mijn leven een stuk prettiger is geworden.’

Toen Suzanne eenmaal had besloten moeder te willen worden, maakte ze zich dan ook zorgen over hoe ze zou reageren op haar veranderende lichaam. ‘Ik was bang dat ik heel erg de behoefte zou voelen om af te vallen. Al die jaren had ik een bepaald gewicht in m’n hoofd en die zou ik overschrijden als ik zwanger zou worden. Mijn eetstoornis heeft me door de jaren heen namelijk ook veel gebracht. Het gaf me een gevoel van controle. Als alles misliep of mijn emoties alle kanten opgingen, had ik altijd nog de eetstoornis om op terug te vallen. Op die manier lukt het me staande te houden.

Steeds groter wordende buik

Suzanne vertelt dat ze zich uiteraard bewust was dat een zwangerschap veel verantwoordelijkheid met zich meebrengt. ‘Waar ik normaal altijd terug kon vallen op eetbuien, braken of afvallen was die optie tijdens mijn zwangerschappen weg. En dat terwijl er een hele spannende periode aan kwam. Moeder worden voelde, ondanks dat ik het zo graag wilde, als iets waar ik geen grip op had. Niemand kan in de toekomst kijken.’ Ze vroeg zich af of ze het wel goed zou doen als moeder. ‘Zou mijn kind van me gaan houden? Zoveel angsten en onzekerheden, naast het genieten natuurlijk, zorgden ervoor dat mijn focus weer heel erg op mijn gewicht kwam te liggen. Ik vond het aankomen en veranderen van mijn lichaam vreselijk.’ Toch wist Suzanne dat het onvermijdelijk zou zijn: ‘Ik moest me daar nou eenmaal op instellen.’

Haar zwangerschappen noemt ze dan ook een stok achter de deur. Suzanne vertelt: ‘Het allerbelangrijkste was natuurlijk dat het kindje in mijn buik goed zou groeien, dus ik wist dat ik gezond moest eten.’ Toch vond ze het eerste moment dat ze bewust aankwam, erg lastig. ‘Toen ik een zwangerschapsbroek moest kopen, was het wel even janken geblazen.’ Ook het verliezen van de controle vond Suzanne lastig. ‘Ik had nou eenmaal geen mogelijkheid om mijn groter wordende buik te stoppen of die extra kilo’s te laten verdwijnen. Ik moest het gewoon laten gebeuren en op me af laten komen, hoe moeilijk dat ook was. Voor het eerst in mijn leven kon ik me niet meer verschuilen achter de eetstoornis.’

Genieten van zwangerschap

Toch heeft Suzanne zich altijd beseft hoe bijzonder het is dat haar lichaam twee kindjes op de wereld heeft gezet. ‘Het was lange tijd – omdat ik jarenlang zo slecht voor mezelf had gezorgd – nog maar de vraag of ik zwanger kon worden.’ Ze vertelt dan ook dat ze zich tijdens haar zwangerschappen heel erg heeft gefocust op Kas en Iza. ‘Zij waren echt mijn daily reminder en de reden waarom ik mijn lichaam wél kon waarderen.’

Suzanne kijkt dan ook – ondanks het worstelen met haar veranderende lichaam – terug op twee mooie zwangerschappen. ‘Ik kon ook echt wel trots zijn op mijn buik, omdat ik wist dat mijn kindje erin zat. Dat getrappel en gedraai, de hikjes voelen… Dat hield me overeind. Toch zal ik nooit zeggen dat ik het gemakkelijk vond om mijn lichaam te zien veranderen. Door de toename van mijn gewicht voelde ik me ontzettend aanwezig. Ik nam letterlijk meer ruimte in. Daarbij trek je als zwangere vrouwen natuurlijk ook de aandacht naar je toe door je dikke buik. Vandaar ook dat ik het heb leren waarderen, maar houden van… Dat lukt me nog steeds niet.’

Twee kinderen verder

Nu Suzanne moeder is van twee kinderen, en er dus twee zwangerschappen op heeft zitten, is haar lichaam uiteraard anders dan voor haar zwangerschappen. Dat is logisch, maar niet altijd makkelijk voor haar. ‘Ik heb twee kinderen gekregen, dus mijn vel is anders en mijn borsten zijn ook veranderd. Dat vind ik nog steeds lastig en ook wennen. Wennen aan dat dit lichaam van mij is en vergoed zo zal blijven’, vertelt ze. ‘Ik ben nog zoekende denk ik. Met Kas zijn geboorte ben ik als moeder geboren. Dat gaat niet alleen om het lijf, het uiterlijk, maar ook om alle rollen die je in het leven hebt. Ik denk dat in de zoektocht naar wie ik nu ben, niet alleen als moeder, ook de liefde voor mijn lichaam gevonden kan worden.’

Als laatste wil Suzanne nog toevoegen dat ze heel dankbaar is voor haar lijf dat ervoor heeft gezorgd dat ze twee kinderen heeft gekregen. ‘Ook kan ik accepteren dat dit mijn lichaam is en blijf ik stabiel. Maar dat betekent niet dat ik ervan houd. Ik waardeer en respecteer mijn lichaam, maar de veranderingen zullen altijd lastig blijven. Wat mij nu veel brengt is puur praktisch naar mijn lichaam te kijken. Ik kan alles wel afkraken. Mijn benen zijn te dik, bewegen teveel als ik loop, mijn borsten hangen, de huid van mijn buik is losser en niet mooi… Maar wat brengt mij dat? Mijn benen brengen me van A naar B, ze zorgen ervoor dat ik kan wandelen en rennen met de kinderen, dat ik ze op de fiets overal heen kan brengen. Mijn armen maken het mogelijk ze te knuffelen, mijn hangende borsten hebben Kas bijna 20 maanden gevoed en voeden Iza nu al 22 maanden. En mijn buik was hun eerste veilige huisje, ze hebben er mogen groeien van 1 bevruchte eicel tot volledige mensjes. Hoe bijzonder! En tuurlijk lukt het me niet iedere dag. Dan ben ik verdrietig om wat er niet meer is, maar al met al ervaar ik meer rust in de beleving van mijn lijf dan ik ooit heb gedaan.’

Meer lezen?
Lief zijn voor je postpartum lichaam: deze tien zinnen kunnen je daarbij helpen

Fotobron: oh.baby.photography

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen