Mijn verhaal: “Geen zorgeloze kraamweek, maar ritjes naar het ziekenhuis”

Mijn man en ik zijn niet naïef aangelegd. Vanaf het begin af aan waren we – door veel verhalen om ons heen – ons ervan bewust dat een gezond kindje ter wereld brengen niet vanzelfsprekend is. Maar na een goed verlopen zwangerschap en een bevalling die op rolletjes verliep, hadden we deze uitkomst toch echt niet verwacht.

De wens van mijn man en mij was om in het ziekenhuis om de hoek te bevallen, maar er was ons eerder verteld dat de kans groot was dat die vol zou zijn. In dat geval zouden we het thuis proberen. Gelukkig was er plek, en om vijf uur ‘s ochtends waren we in het ziekenhuis. Iets waar we twaalf uur later ontzettend dankbaar voor zouden zijn.

Grauw en levenloos werd hij geboren

Na een heerlijke zwangerschap hadden we ook het geluk dat de bevalling goed verliep. Na het breken van de vliezen en kraakhelder vruchtwater, werden de weeën heftiger, maar ons zoontje hield zich goed. ‘Hij laat zich niet gek maken’, zei de verloskundige nog in het laatste uur. Zijn hartslag was sterk en na ongeveer 9 uur mocht ik beginnen met persen. Dat persen had ik me veel heftiger voorgesteld. In mijn beleving waren de weeën voor de uitdrijvingsfase veel pijnlijker en sterker. Vooral die laatste wee liet erg lang op zich wachten… Zou dat invloed hebben gehad?

Aangezien die laatste perswee niet leek te komen, ik bang was dat ik die misschien wel gemist had, waarop de verloskundige lachend zei dat dat echt niet het geval was, heb ik zelf maar een laatste duw gegeven omdat ik wel merkte, het duurt erg lang… En daar kwam hij dan. Grauw, levenloos en in een plas vruchtwater vol met meconium. Waar alle seintjes goed leken tijdens de bevalling en iedereen een roze, huilende baby had verwacht, kwam hij grauw en levenloos ter wereld. Ook na enkele seconden op mijn borst leek er geen leven in ons zoontje te komen. Voor we het wisten stond de verloskamer vol met artsen, verpleegkundigen en klonk het noodalarm op de achtergrond.

Met een lege MaxiCosi naar huis

Onze zoon heeft ergens op het laatste moment een hap vruchtwater ingeslikt met heel veel meconium er in. Dat is in zijn longen gekomen waardoor zelf ademen niet ging. Hij heeft zuurstofgebrek gehad. Waar we eerst erg bang waren voor hersenbeschadigingen na de roerloze aanblik van ons kindje, bleek na een aantal stressvolle uren dat het al snel beter ging. Eerst zou hij naar de NICU gaan, maar al snel bleek toch dat hij naar de high care afdeling kon. Zijn hartslag werd sterker, maar het zuurstofgehalte in zijn bloed was nog te laag.

Met een lege Maxicosi achterin moesten mijn man en ik 3 dagen later naar huis. Wat voor ons een zorgeloze kraamweek had moeten worden, werd helaas een week lang ritjes op en neer naar het ziekenhuis omdat onze zoon daar nog een week moest blijven. Het is nog steeds een raadsel hoe dit zo heeft kunnen gebeuren, zo zonder voortekenen. Domme pech, daar moesten we het mee doen. Niemand had ons op deze onverwachte wending kunnen voorbereiden, zeker omdat alles tot het laatste moment vlekkeloos leek te gaan.

Ik voelde me geen kraamvrouw

Wij hebben geluk dat het voor onze zoon goed is afgelopen, er zijn zoveel kindjes en ouders die het zwaarder hebben. In het ziekenhuis hoorden we dat het regelmatig voorkomt dat kindjes een moeilijke start hebben, en ook nu horen we van veel mensen dergelijke verhalen. Maar dat hoor je pas achteraf!
Vooral terugkijkend is het een heftige ervaring geweest. Ik was ook nog steeds kraamvrouw, al voelde dat door alle drukte en hectiek al lang niet meer zo.

Het meest lastige was misschien toch dat onze zoon tussen wal en schip leek te vallen qua verzorging: hij was een voldragen kind die wel extra zorg in het ziekenhuis nodig had, maar niet zo behandeld hoefde te worden als een prematuur. Bepaalde behandelingsadviezen kwamen daardoor niet helemaal overeen met zijn situatie. Eenmaal thuis, hadden we geen recht meer op extra kraamzorg omdat je die in het ziekenhuis zou hebben gehad. Gelukkig waren wij extra verzekerd waardoor we nog 6 uurtjes kraamzorg kregen, maar we blijven het bizar vinden dat juist ouders met kwetsbare baby’s vanuit het ziekenhuis thuis zo weinig begeleiding krijgen.

Vertrouwen op je moedergevoel

Door de kraamzorg werd onze zoon echter behandeld als een gezonde 1-week oude baby, terwijl hij toch een achterstand had met bepaalde zaken, zoals het drinken aan de borst. Verwarrend! Vertrouw op je moedergevoel werd er vaak tegen me gezegd, maar op het moment dat ik die uitsprak werd daar regelmatig niet naar geluisterd. Wat moet je dan? Desondanks moesten we vooral onze eigen weg zien te vinden met tegenstrijdige adviezen van al die verschillende ‘deskundigen’. Alle moeders zijn onzeker, dat begrijp ik maar al te goed, maar nadat je baby met zo’n moeilijke start ter wereld is gekomen, zijn alle zekerheden welkom!

Zonder naïef te zijn heeft dit ons maar weer bewust gemaakt van het feit dat het een wonder is als een baby gezond en zonder complicaties ter wereld komt. Dolgelukkig en blij hebben we onze kleine man gelukkig al een week later lekker mee naar huis genomen en genieten we nu thuis van ons kleine, levenslustige wonder. Inmiddels doen de longen het fantastisch en laat hij goed van zich horen, en wat is dat genieten! En mijn moedergevoel, daar durf ik nu op te vertrouwen. Zoveel mensen, zoveel meningen, maar er is maar 1 moeder van jou baby, en die weet het het allerbest!

Meer lezen?
Mijn verhaal: ‘Een week na de bevalling volgde het beste nieuws: onze baby is gezond’
“We willen er ook voor je zijn als bevalling of kraamperiode anders loopt dan verwacht”