Mijn verhaal: “Ik kan na 4 jaar nog steeds niet bevatten dat mijn kind dood is”

Vier jaar geleden werd Roos moeder van Alba, maar moest ze ook direct afscheid van haar dochter nemen. Het loslaten van haar placenta werd niet alleen haar dochter fataal, maar overleefde Roos zelf ook ternauwernood. Hoe ga je om met zo’n ongelofelijk groot verdriet? Ze vertelt het verhaal over de dood van haar kind op How About Mom. “Naast een rouwende moeder ben ik gewoon een trotse moeder.”

“Ik weet nooit zo goed wat te zeggen als mensen vragen hoe het gaat. Het is na vier jaar nog steeds niet te bevatten dat mijn kind dood is. Ik kan het denken, schrijven, zeggen, maar niet echt voelen. Dit is ongetwijfeld een beschermingsmechanisme dat ervoor zorgt dat ik blijf overleven.

In een korte tijd is er meer gebeurd dan ik aankon. Het traumatische verlies van mijn dochter, de heftige scheiding van haar vader, en vele gezondheidsproblemen na de bevalling hebben mijn systeem zo overbelast dat ik in een burn-out ben beland. Ik kan weinig prikkels verdragen, heb PTSS en ben niet meer in staat te functioneren. Waar ik dagelijks doorheen ga is met geen woorden te beschrijven. De wereld draait door, maar mijn leven is onherroepelijk veranderd.

Het voelt als gisteren dat Alba’s dood een gat in mijn hart sloeg. Ik mis haar altijd en er gaat geen seconde voorbij dat ik niet aan haar denk. Ze is het allermooiste wat me ooit is overkomen en het brengt me rust om te weten dat ze niet wordt vergeten. Naast een rouwende moeder ben ik ook gewoon een trotse moeder. Mijn liefde voor Alba is mijn drijfveer, en op de dagen dat het me niet lukt te leven voor mezelf, dan leef ik voor haar.

Kinderwens

Al vanaf jonge leeftijd keek ik uit naar het moment dat ik moeder zou worden. Toen ik op mijn 23ste met mijn ex-man trouwde is mijn droom naar de achtergrond geschoven. Ik was jong en zijn kinderwens was niet zo sterk als die van mij, dus ik kon best nog even wachten. Ook besefte ik me, wegens ondergewicht en een onregelmatige cyclus, dat zwanger worden niet vanzelfsprekend zou zijn.

Na 3 jaar samen kwam het onderwerp opnieuw ter sprake en bleek mijn ex-man ervoor open te staan, mocht een kindje zich aandienen. Een aantal maanden later bleek ik, ongepland, zwanger te zijn van Alba. Op dag 55 van mijn cyclus had er een ovulatie plaatsgevonden, en hoewel ik in elke vezel van mijn lijf voelde dat er iets gaande was, stond ik 2 weken later toch vol ongeloof naar een positieve zwangerschapstest te kijken.

Ik telde de dagen af

Mijn gehele zwangerschap ben ik bang geweest dat er iets zou gebeuren met Alba. Ik genoot volop van haar, maar wegens een gevoelige baarmoeder begon ik met 22 weken harde buiken te krijgen. Met elke beweging, van zowel mezelf als van haar, spande mijn buik zich urenlang elke 2 minuten 1 minuut aan. Dit baarde mij zoveel zorgen dat ik de rest van mijn zwangerschap rust heb gehouden en de dagen aftelde tot ze veilig in mijn armen zou liggen.

De dag waarop mijn placenta volledig losliet, voelde ik me niet goed. Ik was 41.5 weken zwanger en mijn rugpijn was zo erg dat ik geen enkele comfortabele positie meer kon aannemen. Alba bewoog minder dan ik van haar gewend was en haar dagritme was ook anders. Ik heb mijn moeder, die bij ons verbleef in Florida waar ik destijds woonde, die dag meerdere keren gevraagd te luisteren naar haar hartslag. Die stelde me dan, met haar zoals gewoonlijk 130 slagen per minuut, weer even gerust.

Twee dagen ervoor was mijn verloskundige nog langs geweest en de dag erna zou ik in het ziekenhuis een extra controle krijgen. Ik bleef mezelf ervan overtuigen dat alles goed zou komen, maar het voelde alsof alles fout ging. Die avond ben ik om 20.00 uur naar bed gegaan. Alba was ineens erg actief en hoewel dat ongewoon was rond die tijd, zag ik het als een positief teken. Met mijn handen tegen mijn buik aan om haar te kalmeren, viel ik in slaap.

Om 22.00 uur schrok ik wakker met hevige rug en buikpijn, en dacht dat mijn bevalling eindelijk begonnen was. Alleen werd de pijn met de minuut erger en stopte deze niet. Mijn buik was keihard en toen ik begon te bloeden, zakte mijn enthousiasme weg. Na uren wanhopig zoeken naar weeën, op aanraden van mijn verloskundige, kwam ze tegen 01.00 uur kijken wat er aan de hand was. Zodra ik Alba’s hartje met 70 slagen per minuut hoorde kloppen, werd mijn voorgevoel bevestigd. Er was inderdaad iets helemaal mis.

Ik wist dat ze het niet ging halen

Al voor mijn positieve zwangerschapstest voelde ik een diepe verbinding met het leven dat in mij groeide. Een heel bijzonder gevoel dat ik nog nooit eerder had ervaren; een vorm van communicatie zonder woorden. Tijdens mijn bevalling merkte ik dat de verbinding tussen ons verbroken was. Hoezeer ik het ook probeerde, ik kon Alba niet meer vinden.

Eenmaal in de auto onderweg naar het ziekenhuis, drukte ik mijn handen tegen mijn buik aan om verbinding met haar te maken, maar het enige wat ik voelde was haar lijfje wat ritmisch schokte. Ik hoopte dat het niet waar zou zijn, maar wist eigenlijk toen al dat ze het niet ging halen. Dat we te laat waren.

 Toen ik aankwam bij de eerste hulp stonden ze me op te wachten met een rolstoel. Mijn verloskundige had gebeld dat er een hoogzwangere vrouw binnen zou komen met een baby in nood. Overstuur haastte ik me naar binnen en riep dat ze mijn baby moesten redden. Ik werd naar een bed in een kamer gebracht en kreeg een infuus, katheter en echo. De wereld bewoog in slow motion en ik verloor herhaaldelijk mijn bewustzijn. Doordat mijn buik zo hard was konden ze Alba’s hartslag niet vinden en de onmacht verstikte me. Ik voelde haar dood gaan in mijn buik en er was niets dat ik kon doen om haar te redden.

Uiteindelijk vonden ze haar hartslag met 50 slagen per minuut en werd ik de operatiekamer ingereden. Huilend lag ik te creperen op de operatietafel terwijl er een verpleegkundige met een doppler in mijn buik duwde. Ze kon geen hartslag vinden en keek me met een blik vol wanhoop aan. Ik wist genoeg, mijn baby was dood. Alles ging me te langzaam. De spanning in mijn buik was nu zo ondraaglijk dat het voelde alsof deze ging ontploffen. Om 01:35 uur kwam de gynaecoloog binnen en werd ik onder narcose gebracht.

Het allermooiste én het allerzwartste moment in mijn leven

Het moment dat ik Alba voor het eerst in mijn armen kreeg, was zowel het allermooiste als het allerzwartste moment van mijn leven.

Rond 04.30 uur werd ik wakker uit de narcose. Ik was verlamd van pijn en kon mijn ogen niet openen, maar hoorde bekende geëmotioneerde stemmen. In mijn hoofd schreeuwde ik onafgebroken ‘Is onze baby oké!?’ tot ik het kon fluisteren. Mijn ex-man brak in tranen uit en zei: ‘Het is een meisje… Ze heeft het niet gered.’ Hij legde uit: ‘Je was bijna dood door een placentaloslating en 5 liter bloedverlies. Ook is je blaas geraakt bij het verticaal opensnijden en was je bijna je baarmoeder kwijt door de inwendige bloeding.’

Ik vroeg meteen waar ze was, want het voelde verkeerd om haar zo ver van mij vandaan te hebben. Ze werd op mijn borst gelegd en terwijl ik mijn ogen over haar beeldschone gezichtje liet gaan, voelde ik mijn hart ontploffen van liefde en verbrijzelen van pijn. Nooit eerder had ik zoveel geluk en verdriet ervaren. Met mijn laatste kracht gaf ik haar een kus, raakte ik voorzichtig haar wang aan en pakte ik haar hand vast. Het allerliefste kindje waar ik maandenlang op had gewacht lag eindelijk in mijn armen, maar ze ademde niet, ze was dood.

Verdoofd door morfine

De kraamperiode heb ik compleet in shock doorstaan; verdoofd door morfine en ondraaglijke pijn. Ik was lichamelijk zo ernstig gewond dat ik amper kon ademhalen. Telkens wanneer ik me besefte dat Alba miste, riep ik ontroostbaar dat ik mijn baby wilde.

Moeder worden en dit vervolgens niet kunnen zijn is tegennatuurlijk. Mijn lichaam was geprogrammeerd om voor haar te zorgen. Mijn borsten maakten melk aan. Mijn armen kampten naar houvast. Mijn buik wachtte op haar bewegingen. Mijn hart zocht eindeloos naar haar aanwezigheid. Alles in mij wilde bij haar zijn en ik vond het verschrikkelijk dat ze alleen in een mortuarium lag.

In één klap waren we onze toekomst kwijt. Ons huis was oorverdovend stil, gevuld met Alba’s baby spulletjes en een misselijkmakende leegte. Elke ochtend hoopte ik te ontwaken uit deze nachtmerrie, maar elke ochtend bleek ze opnieuw dood. Ik wilde niet verder leven zonder mijn dochter, maar had geen keuze.

Na mijn spoedkeizersnede moest ik wegens complicaties opnieuw worden opgenomen in het ziekenhuis, maar alles verbleekte tegenover de pijn die ik ervaarde in mijn hart. Miljoenen vragen overspoelden mijn hoofd en ik voelde me alsof ik als moeder had gefaald. Fysiek was ik aanwezig, maar vanbinnen was ik weg. Het heeft maanden geduurd tot ik weer kon praten, eten, slapen en bewegen.

Naast de liefde van mijn familie, vond ik houvast in schrijven. Het online delen van waar ik doorheen ging, en de verbinding die ik daarmee vond met ouders van overleden kinderen, werd mijn reddingslijn.

Nog steeds een diepe wens

Mijn droom om moeder te worden is uitgekomen, maar mijn kinderwens blijft onvervuld. Het liefst was ik meteen zwanger geworden na Alba’s overlijden. Haar vervangen is niet mogelijk, maar mijn armen vullen, mijn liefde uiting geven en weer zin geven aan mijn voor altijd incomplete leven, was dat wel.

Ik ben nu een alleenstaande moeder van 31 met lege armen en een diepe wens. Na 3 jaar te hebben geprobeerd opnieuw de liefde te vinden na mijn scheiding, overweeg ik om alleen mijn droom achterna te gaan.

Helaas heb ik wegens mijn placentaloslating een verhoogd risico van 10% kans op herhaling in toekomstige zwangerschappen, en moet ik voor de 38 weken een geplande keizersnede. Dus het is onzeker of mijn lichaam een baby kan voldragen en levend ter wereld kan brengen. Ook is het maar de vraag of ik het aankan, met hoe het nu gaat in combinatie met mijn autisme.

Het belang van het kind moet altijd voorop staan. En ik wil hem of haar alleen op de wereld zetten, als ik deze wereld ook echt te bieden heb aan mijn baby.”

Meer lezen?
Susan over haar stilgeboren baby: ‘Daar stond ik op de kraamafdeling, met een lege buik én een lege maxicosi’
Neeltje verloor haar dochter Loa vijf dagen na de bevalling: ‘Ze was perfect en klaar voor het leven’