Mijn verhaal: zwangerschapsvergiftiging tijdens een tweeling-zwangerschap

Als Demelza na dertig weken met verlof gaat, blijkt ze naast zwangerschapsjeuk ook te kampen met zwangerschapsvergiftiging. Als de medicatie niet goed aanslaat, wordt de geplande keizersnede verandert in een spoedkeizersnede om snel haar dochters Julia en Rosie (’22) te halen. Hoe kijkt Demelza terug op haar bevalling en vooral de periode erna?

‘Zwanger van een tweeling, dat is het láátste wat we hadden verwacht bij de eerste echo. Op wat standaard kwaaltjes na verliepen de eerste weken eigenlijk verrassend goed. Pas rond 18 weken begon een buikje zichtbaar te worden. Met de 20-weken echo ontstond echter de eerste serieuze zorg: er liepen vaten voor de baarmoedermond. Dit hoeft niet erg te zijn, vaak komt het vanzelf goed doordat je buik doorgroeit, maar toch wilde de echoscopiste een tweede echo.

Uit de tweede echo bleek dat er vaten van baby 2 door de vliezen lopen, wat direct betekende dat een natuurlijke bevalling geen optie meer was. Baby 1 zou prima vaginaal geboren kunnen worden, maar het risico dat dan de vliezen (en daardoor de bloedvaten) van baby 2 zouden breken was te groot. Mán, wat heb ik gehuild en me rot gevoeld. Ik wilde echt geen keizersnede. Ik was zo bang voor de binding met de baby’s en het afsluiting van de zwangerschap als mijn meisjes via een operatie geboren zouden worden, maar ik had geen keuze meer.

Van zwangerschapsjeuk…

Aangezien ik in verwachting was van een tweeling moest ik ook met 30 weken met verlof. Eindelijk tijd om de babykamer aan te kleden, de commode in te richten, de ziekenhuistas klaar te zetten, kleertjes te wassen en de eerste pakjes uit te zoeken… Totdat ik corona kreeg. Totaal onverwachts werd dit geconstateerd in het ziekenhuis waar ik een CTG en extra echo moest maken omdat ik wakker was geworden van flinke rugpijn. De verloskundige had twijfels over de ligging van de baby’s met betrekking tot de vliezen en vaten. Zodra mijn corona klachten voorbij waren moest ik voor een second opinion naar het universitair ziekenhuis. In de tussentijd was er bloed geprikt en een urinemonster ingeleverd vanwege jeuk aan mijn handen.

Een week later, ik was toen ik 32+1 zwanger, kreeg ik opnieuw een echo. Alles was in orde en beide baby’s lagen nog goed. Wel was er sprake van galstuwing (cholestase), wat mijn jeuk kon verklaren. Ik kreeg hier medicatie voor.

… Naar zwangerschapsvergiftiging

Nietsvermoedend en vooral opgelucht gingen mijn man en ik lunchen toen ik werd gebeld door mijn ‘eigen’ ziekenhuis. Of ik toch wilde langskomen die avond of de volgende ochtend. Zo gezegd zo gedaan. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik niet meer weg mocht. De eiwitwaardes in mijn urine waren dusdanig verstoord dat er sprake was van zwangerschapsvergiftiging. Mij naar huis sturen was te risicovol.

Vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts. Ik hield vocht vast en kwam zo’n twaalf kilo aan in twee weken. Alleen onder begeleiding en in een rolstoel mocht ik naar buiten en slapen ging steeds slechter door de jeuk. De medicatie hielp niet meer tegen mijn verhoogde bloeddruk, dus de keizersnede werd twee weken vervroegd met 34+2 tussen 12:00 en 14:00 ‘s middags zodat er twee teams klaar konden staan.

Baby #1 had eigen plannen

Die nacht dacht mijn eerste baby daar anders over: haar vliezen braken en ze had in het vruchtwater gepoept. Om vier uur braken de vliezen, om half zeven bleek ik al vijf centimeter ontsluiting te hebben. Nog eens twintig minuten later kreeg ik persweeën en is er al acht centimeter ontsluiting. Terwijl ik in een weeënstorm terecht kwam en niet toe mocht geven aan de persdrang, werd de nachtdienst overgedragen aan de dagdienst en in plaats van een rustige keizersnede kreeg ik een spoedkeizersnede in de vroege ochtend.

De meisjes deden het vanaf de allereerste seconde goed. Boven verwachting goed zelfs. Maar ik verloor tijdens de bevalling heel veel bloed en moest de dag na de keizersnede een bloedtransfusies krijgen. De periode tussen het heftige postpartum bloedverlies en het einde van de bloedtransfusie is één groot zwart gat. Ik heb geen herinnering aan het vasthouden van mijn baby’s in de eerste uren. Niets, noppes, nada. Gelukkig zijn er foto’s waardoor ik weet dat dit is gebeurd, maar daar houdt het op.

Mijn bloeddruk bleef echter sky-high, ook ná de kritische eerste 48 uur na de bevalling. Uiteindelijk mocht ik naar huis met medicatie. Die eerste nacht thuis zorgde voor een flinke daling in mijn bloeddruk. Ik had zo’n angst opgebouwd rondom het meten van de bloeddruk dat deze automatisch steeg als ik de bloeddrukmeter aan hoorde komen.

Letterlijk aan het overleven

Toen we eenmaal met z’n allen na twee weken naar huis mochten, vielen we in een leegte. Waar je normaal gesproken recht hebt op extra kraamzorg bij een tweeling en je op bed kunt liggen herstellen en genieten terwijl de kraamzorg je ontlast, moesten wij aan de bak. Als je thuiskomt na zo’n intense periode is er geen zorg op een paar uur couveuse nazorg na (mits je hiervoor verzekerd bent!) waarin je vooral de praktische zaken doorneemt. Op bed knuffelen en genieten? Nee. Het is letterlijk overleven geweest. Eigenlijk komen we nu pas een beetje tot rust.

Ondertussen is mijn angst voor het meten van mijn bloedruk gezakt en kan ik op een rustig moment zelf meten. Bloeddruk meten in een medische setting blijft het lastig. Therapie moet helpen om de bevalling, kraamtijd en reactie op de bloeddruk metingen te verminderen.

De binding met mijn meisjes? Die is gelukkig helemaal goed gekomen.’

Meer lezen?
Sarah had tijdens beide zwangerschappen pre-eclampsie: ‘Niet alleen fysiek, maar ook mentaal heftig’
“Meer onderzoek naar zwangerschapsvergiftiging is nodig”