Het verliezen van een vroege zwangerschap (tot 20 weken) noemen we een miskraam. Voor de meeste vrouwen is het een ingrijpende gebeurtenis, die zowel lichamelijke als mentale impact heeft We vroegen onlangs uit wat andere vrouwen achteraf gezien hadden willen weten over een miskraam hebben. We delen deze ervaringen in de hoop dat jij er mogelijk herkenning of steun uit haalt.

Ik had van te voren willen weten hoe ontzettend vaak het voorkomt

Dat een het geen pijn hoeft te doen

Ik had willen weten hoe leeg je je voelt achteraf en vooral wat ik aan dat gevoel had kunnen doen

Dat de embryo al armpjes, beentjes, een hoofdje, kraaloogjes en roze kleur had bij negen weken

Ik had willen weten dat een miskraam net een bevalling is en dat er echt een groot stuk weefsel eruit komt. Ik had ook willen weten wat ik met dat weefsel moest doen. Ik deed het in een zakje en gooide het weg, maar dat voelde heel raar.

Hoe heftig het bloedverlies is

Dat je buik door blijft groeien zolang het vruchtje er nog in zit

Ik had willen weten dat de miskraam bij negen weken voelde als een bevalling

Hoe heftig het opwekken van de miskraam met misoprostol is

Ik had willen weten hoe het vruchtje eruit ziet

Dat je jezelf na een miskraam ook een kraamtijd moet gunnen, met rust en tijd voor herstel

Hoe heftig het lichamelijk én emotioneel is

Ik had willen weten dat het niet altijd start met bloedverlies

Dat je het niet af hoeft te doen met ‘moeder natuur regelt alles’. Je mag rouwen.

Ik had willen weten dat je na een miskraam een hormoon dip kunt krijgen. Ik had daar veel last van.

Dat er nog steeds zoveel onbegrip is bij mensen, terwijl het aan de andere kant zóvaak voorkomt.

Meer lezen?
Als het niet vanzelf gaat: “Meerdere keren zwanger, telkens een miskraam”

“Waarom praten we zo weinig over een miskraam?”

Vrouwen vertellen over hun miskraam