Momtalk: Anne Marije

Anne Marije Baars (29) is de mama van Jackie (3) en James (3 maanden). Ze schreef vorig jaar het boek Wat ik houden wil. Naast het delen van prachtige foto’s van haar gezin en minimalistische levensstijl is Anne Marije ook open over haar burn-outs, depressies en autisme. “Achteraf denk ik: was ik maar veel eerder moeder geworden. Het is het mooiste beroep dat er is.”

Hoe gaat het nu met je?

“Pittig en dankbaar en pittig. Door bloedverlies na de bevalling en daardoor hevig ijzertekort bij de bevalling heb ik een slechte start gemaakt. Mijn lijf kon niet terwijl mijn hoofd wel wilde. James is nu drie maanden en langzaam beginnen mijn ijzerwaardes te stijgen, maar ik merk dat ik in mijn hoofd best aan het worstelen ben. Ik kan nog genieten, maar de scheidslijn is flinterdun. Zoals je merkt ben ik eerlijk. Want ik wil vooral laten weten dat die eerste maanden geen roze wolk zijn bij de meeste vrouwen. Ik weet dat ik niet de enige ben namelijk. En daar wil ik open over zijn. Zodat jij die dit leest en ook met jezelf en je nieuwe rol als moeder in de knoop zit weet: je bent niet alleen. Dat is namelijk het begin van alle herstel.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Nee, ik dacht niet altijd aan mezelf als moeder. Ik vond het lastig de controle los te laten en toen ik er eindelijk aan toe was, na zeven jaar een relatie waarvan vijf jaar getrouwd, voelde het dan ook als een grote stap in een onbekend avontuur. Achteraf denk ik: was ik maar veel eerder moeder geworden. Want het is het mooiste beroep dat er is.”

“Toen Jackie 2 was geworden en het met mij beter ging qua mentale gezondheid, was ik vrij snel zwanger, alleen eindigde dit na weken van onzekerheid in een miskraam. Op kerstavond kregen wij het bericht dat ons kleintje er niet meer was. Op kerstmorgen begon het bloeden. Om het een plekje te geven ben ik erover gaan schrijven. Het is uiteindelijk een heel eigen hoofdstuk geworden in mijn boek dat net uit is: Wat ik houden wil: over authentiek leven. Omdat het ging over iets wat ik graag wilde houden, maar het mocht niet zo zijn. Ik heb de tijd genomen om te rouwen. Ook ben ik vanaf dag één open geweest. En heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten. Als herinnering heb ik een sieraad aangeschaft en het kleintje een naam gegeven.”

Hoe heb jij jouw zwangerschappen ervaren?

“Mijn eerste zwangerschap van Jackie was vol controles en spanning. Ik was van mezelf al een controlefreak, maar omdat de groeiecho’s tegenvielen was er extra zorg. Uiteindelijk kwam er een gezonde Hollandse meid van 8 pond te wereld. Van mijn tweede zwangerschap, of eigenlijk dus derde, van James kon ik volop genieten. Terwijl ik alle redenen had tot onzekerheid en angst door de miskraam en ook hier opnieuw spannende groeiecho’s te zien kreeg, was ik deze keer vol vertrouwen. De miskraam had mij namelijk geleerd dat wij als mens het leven niet in de hand hebben. En elke dag die we krijgen een cadeautje is. Lichamelijk vond ik de tweede zwangerschap zwaarder omdat je ook een peuter hebt die getild wil worden. Maar vooral de laatste weken had ik energie zat: ik wandelde tot 38 weken twee keer per week zes kilometer rond in de polder.”

Hoe kijk je terug op jouw twee bevallingen?

“Ik heb goede bevallingen gehad, ik heb twee keer een positieve ervaring gehad. Beide bevallingen gingen snel, maar zoals bij James was bijna uniek. Ook voor de verloskundige. Door de antidepressiva, die ik ook tijdens de zwangerschap doorslikte, moest ik ter observatie 36 uur in het ziekenhuis blijven. Het plan bij James was in het ziekenhuis bevallen. Maar het werd gewoon thuis, aan de keukentafel. In twee uur tijd had ik James in mijn armen. Zonder pijnstilling en geheel op eigen kracht. Dat we net een nieuwe witte bank hadden van één week oud en dat er geen tijd was voor voorbereiding laat ik maar even in het midden. Dat snappen jullie wel… Oh, en die witte bank is gewoon weer als nieuw geworden, haha!”

Hoe vond jij het om voor de tweede keer moeder te worden?

“De tweede keer moeder worden vond ik overweldigend. Het is deels vertrouwd, want je bent eerder bevallen. Maar dat je je aandacht moet verdelen tussen twee kindjes, vond ik lastig. Ik was bang dat ik dat nooit onder de knie zou krijgen. Inmiddels gaat ook dit vanzelf, dus moeders die hier ook mee worstelen: het komt echt goed.”

En hoe was jouw lichamelijke herstel?

“Tja, dat lichamelijke herstel… Na die prachtige stortbevalling kwam de placenta niet en moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis. Dat was het meest pijnlijke van de hele bevalling en zorgde ervoor dat ik veel bloed verloor. Ik had achteraf bloed toegediend moeten krijgen in het ziekenhuis, maar dat is niet gebeurd. Er zijn later nog meer ‘foutjes’ gemaakt, waardoor ik zes weken na de bevalling op een dieptepunt belandde qua ijzertekort. Een burn-out was mijn diagnose, want ik herkende mijn vermoeidheid van toen ik eerder die diagnose kreeg. Later bleek het dus mijn ijzer te zijn, maar wat een gevecht is dat geweest.”

“Ik ben geen perfecte mama, simpelweg omdat de energie ervoor ontbrak. Heel veel meer dan kroelen en flesjes geven kon ik niet. Een perfecte family fotoshoot door een fotograaf lukte niet, net als de eerste ontwikkelingen bijhouden. Het was puur overleven en die dagen zitten er soms nog steeds bij. Ben ik dan een slechte moeder? Dat denk ik niet. Want liefde en aandacht is toch het eerste dat telt. Daarna pas komen de extra’s. Als de basis goed is, komt het met de rest ook wel goed. Moeders, die lat mag echt wel naar beneden. Ook naar elkaar toe. Wees gewoon eerlijk dat je vanavond voor de derde avond op rij diepvriespizza in de oven hebt zitten. Of dat de was van gisteren en eergisteren nog gedraaid moet worden. Dat er ook bij jou spaghetti vlekken op de bank zitten.”

Kost het jou moeite om hulp te vragen?

“Ik vind dat mega lastig. Maar hulp vragen is vaak de redding voor jezelf en voor het hele gezin. Al is het maar zodat je man jou een keer gedoucht en wel thuis aantreft, in plaats van een zielig wrak. Wacht niet met hulp vragen totdat het niet meer gaat. Het mag ook daarvoor al, zodat je voorkomt dat de bodem in zicht komt. Dat heeft ook alles te maken met me-time. Hier hebben we een schoonmaakster en een meisje dat oppast, zodat ik even twee uurtjes alleen ben. Even een kop koffie drinken in een koffietentje, opladen.”

Wat is voor jou de grootste uitdaging als moeder?

“De grootste uitdaging is dat je altijd beschikbaar moet zijn voor je kind. Het voor-jezelf-leven is voorbij. Tegelijk is dat ook het mooiste. Want je ervaart veel meer zingeving en daardoor geluk in je leven als je leert een ander voor te laten gaan qua behoefte en zorg. Jezelf kunnen geven. Dat gevoel van liefde.”

Heb jij een gouden tip voor een andere (aanstaande) moeder?

“Zorg voor een papadag zodat jij minimaal één dag per week of maand je eigen dag hebt. Je kunt dan naar de kapper gaan, maar ik zou je vooral willen adviseren om iets te doen wat je blij maakt. Ga schrijven, schilderen, dingen maken, begin een webshop. Iets waarvan jij gaat stralen. Daarmee laadt je op zodat je de rest van de tijd jezelf weer kunt geven. Andersom is het ook belangrijk dat je partner iets heeft voor zichzelf. En ja, ook als dit betekent minder salaris, maar meer quality time in je leven en ook als gezin. Dat is onbetaalbaar.”