Momtalk: Jessica

Jessica Scholten (‘92) is een ondernemer in de beauty industrie. Ze is de eigenaresse en oprichter van Lakwerk en woont samen met haar vriend Hjalmar in Amsterdam. Begin dit jaar werd ze moeder van dochter Pheliz Eleven Ruiter (‘22). “Ik vind het waardevol om mijn verhaal te kunnen delen, omdat ik hoop andere vrouwen te inspireren of steun te bieden. Je bent niet alleen.”

Heb je het gevoel inmiddels een beetje je draai gevonden te hebben als moeder?

“Inmiddels wel. Tegelijkertijd komen er ook steeds weer nieuwe dingen op mijn pad waar ik dan weer aan moet wennen. Maar als ik het vergelijk met hoe ik me in de eerste weken heb gevoeld, ben ik nu wel veel meer op mijn plek.”

Wil je daar wat meer over vertellen, hoe voelde je je in de eerste weken als moeder?

“Het is denk ik begonnen met mijn zware bevalling. Tijdens mijn zwangerschap voelde ik veel spanning voor de bevalling. Die angst werd met name veroorzaakt door mijn angst om de controle te verliezen. Ik was niet zozeer bang voor de pijn, maar het leek me een heel vervelend idee dat er tijdens de bevalling allerlei dingen kunnen gebeuren of beslissingen worden gemaakt buiten jouw wil om. Daarom wilde ik bijvoorbeeld ook geen ruggenprik. Het idee dat je je benen niet meer voelt en in bed moet blijven liggen vond ik vreselijk. Mijn angstgevoel werd overigens versterkt door de slechte ervaring tijdens de operatie voor mijn miskraam. Daarvoor heb ik EMDR-therapie gehad. Uiteindelijk ging ik dankzij een aantal sessies bij de psycholoog en goede gesprekken met de verloskundige mijn bevalling met vertrouwen tegemoet. Het zou wel goed komen, dacht ik.

Mijn bevalling verliep in eerste instantie ook goed, maar het einde was zowel mentaal als fysiek pittig. Ik heb vier uur lang persweeën gehad en die vier uur waren energieslopend. Het voelde alsof de energie letterlijk uit me was getrokken. Eerst stond mijn eigen verloskundige twee uur aan mijn bed te zeggen dat onze dochter er ‘bijna, bijna, bijna’ zou zijn. Toen werd ik medisch en werd er nog twee uur lang van alles geprobeerd. Ze twijfelden of Pheliz mogelijk als een sterrenkijker lag, maar konden dit niet meer goed zien omdat ze al te diep in het geboortekanaal lag. Ondertussen verloor ik alle hoop en had ik het idee vast te zitten in een situatie zonder uitweg. Uiteindelijk is Pheliz met een vacuümpomp gehaald. Ik weet nog dat ze op mijn borst werd gelegd en ik niet eens wist wat ik moest voelen: ben ik gelukkig, moet ik huilen? Ik had tijd nodig om te landen.

In de dagen en weken erna was ik ontzettend overprikkeld, ik kon niks aan. Muziek was te veel, licht was te veel, mensen waren snel te veel. Alles was zo intens. Dat had ik van te voren echt niet zo bedacht. Ik heb regelmatig gedacht: dit komt nooit meer goed. Ik voelde me een pechgeval, een uitzondering. Nu weet ik beter, maar destijds had ik het gevoel de enige te zijn die zich zo voelde. 

Achteraf denk ik: had ik me er maar gewoon iets meer aan toegegeven in plaats van direct oplossingen te zoeken. Omdat ik niet wist hoe lang het gevoel zou duren, wilde ik direct hulp zoeken. Maar die gevoelens hadden er ook gewoon even mogen zijn. 

Misschien speelde het ook mee dat het contrast tussen mijn zwangerschap en de periode na de bevalling zo groot was. De dag voor de bevalling rende ik letterlijk de trap nog op, de dag erna kon ik alleen maar plat liggen en voelde ik me van de wereld.”

Kun je nog iets meer delen over je zwangerschap?

“Lichamelijk gezien was het een hele fijne zwangerschap. Mentaal was het uitdagender, vanwege de miskraam die ik heb gehad voor Pheliz. Die miskraam heeft een lange nasleep gehad, met medicatie en uiteindelijk een operatie die niet soepel verliep. Het heeft uiteindelijk zo’n drie maanden geduurd allemaal. Toen ik weer in verwachting raakte, merkte ik dat het vertrouwen in mijn lijf een deuk had opgelopen. Dat gevoel voerde tot in de helft van de zwangerschap de boventoon. Ik bleef bang dat het weer mis zou gaan. Pas ruim na die twintig weken durfde ik ervan te genieten.”

Kraamperiode

“Als ik voorheen een foto zag van een moeder met haar pasgeboren baby op haar borst, dan stelde ik me daar een gevoel bij voor. Geluk, liefde, trots, opluchting… Ik weet nog dat ik vooral voelde: ik heb het overleefd. En daarna voelde ik eigenlijk niks. Ik wist niet of ik blij of verdrietig was, ik voelde me emotieloos. 

De kraamtijd vond ik een zware periode. Ik denk dat ik de uitzichtloosheid ervan het zwaarst vond. Ik wist niet wanneer ik me weer beter zou voelen en dat maakte me neerslachtig. Als ik had geweten dat ik me na zeven of acht weken alweer zoveel beter zou voelen, had dat een wereld van verschil gemaakt. Wat op den duur ook hielp, was open zijn over mijn gevoel en meer lezen over de verhalen en ervaringen van andere moeders. Het zorgde ervoor dat ik dingen wat beter kon relativeren. 

Mijn psycholoog mailde me drie weken na de bevalling: ik moest aan je denken, hoe is de bevalling gegaan? Ik stuurde terug: goede timing, wanneer kan ik langskomen? Eén van de tips die ze me gaf was heel erg zinvol. Ze zei tegen me: bekijk je situatie per twee weken. Als je ergens middenin zit kun je het gevoel hebben dat je geen vooruitgang boekt, dan voel je alleen je pijn, verdriet of gebrek aan energie op dat moment. Maar kijk je na die twee weken terug, dan zul je zien dat het alweer beter met je gaat. Die blokken van twee weken vormden een mooie houvast.”

Hoe keek jij van te voren aan tegen de combinatie ondernemen en moederschap?

“Ik ben een multitasker: doe altijd 1001 dingen tegelijkertijd. Ik wist dat een kindje erbij uitdagend zou worden, maar had ook wel het idee dat ik het moederschap en mijn werk goed zou kunnen combineren. We kwamen er tijdens mijn zwangerschap achter dat kinderopvang regelen in Amsterdam een dingetje is en ik dus langer met haar thuis zou blijven. Mijn eerste gedachte was ‘shit, nu komt alles on hold te staan’. Maar daarna besefte ik: hoe bijzonder is het dat ik in de luxe-positie zit dat ik mijn werk zo kan plooien en het eerste jaar zoveel tijd met haar door kan brengen? Ik heb mijn team bij Lakwerk, zij houden de boel draaiende. Daar ben ik heel blij mee.

Ik besef me ook hoe heftig het moet zijn om na drie maanden weer vol aan het werk te moeten na je zwangerschapsverlof. Die eerste weken vliegen voorbij en pas bij een week of acht was er sprake van genieten bij mij. Als je dan alweer bijna aan het werk moet is dat heel pittig. Ik heb het grote geluk dat ik mijn eigen werk en werktijden kan inrichten. Ik ben nu weer één dag per week aan het werk en probeer wat werktijd te pakken tijdens haar slaapjes, in de avonden of het weekend.”

Toen ik eenmaal begon met werken liep mijn borstvoeding in een heel snel tempo terug. Binnen één week viel mijn melkproductie weg. Ik hield het nog even vol om Pheliz in de nacht de borst te geven, maar dat was al snel niet meer voldoende voor haar. Het was duidelijk ook verwarrend dat er uit mijn borsten met moeite weinig melk kwam en uit de fles moeiteloos veel melk kwam. Ik moest toen bepalen of ik het nog wilde proberen of volledig over zou stappen op flesvoeding. Ik belde een lactatiekundige en besprak met haar mijn opties. Ze zei: als je het heel graag wilt kun je nog proberen om je productie weer op peil te krijgen, maar dat gaat heel veel energie kosten. De knoop doorhakken vond ik niet makkelijk, maar ik had ook geen idee waar ik de energie nog vandaag moest halen. Het was goed zo.”

Je deelde tijdens je zwangerschap een eerlijk bericht over hoe het best lastig kan zijn om je lichaam te zien veranderen met onder andere meer kilo’s en cellulitis. Hoe zie je dat nu?

“Nu denk ik: over welke kilo’s had ik het? Waar maakte ik me druk om? Maar zo voelde ik me destijds. Toen Pheliz eenmaal was geboren verbaasde ik me er vooral over dat die buik er nog steeds was. Ik had wel verwacht dat ik wat slapper vel over zou houden, maar niet dat ik er nog steeds uit zou zien alsof ik vier maanden zwanger was… Inmiddels heb ik mijn oude figuur terug. Tijdens mijn zwangerschap had ik eigenlijk vooral een grote buik, de rest bleef vrij smal. Mensen verbazen zich erover dat ik er nu weer zo ‘normaal’ uit zie, maar dat is nu eenmaal mijn bouw. 

Toen ik stopte met borstvoeding geven verdwenen de twee extra cupmaten die ik dik een jaar had gehad als sneeuw voor de zon. Weer een verandering om aan te wennen. Ik zei tegen mijn vriend: kijk nou, dit ziet er toch niet uit? Hij ziet het volgens mij niet eens, haha.”

Hoe vind je het om naast ouders ook geliefden te zijn? 

“Tja, dat was nog wel een dingetje. We hadden nooit ruzie en ineens voerden we over alles discussies. Hij nam twee weken verlof op en ging daarna weer aan het werk. Hij hield wel twee thuiswerkdagen. Het einde van zijn verlof kwam te snel, ik was er nog niet klaar voor. Hoewel ik toen zei ‘ga maar, ik fix het wel’, weet ik achteraf dat we het anders moesten aanpakken. We zijn altijd goed geweest in samen reflecteren op gebeurtenissen en bespreken hoe we iets hadden kunnen voorkomen. Eén van de belangrijkste lessen is dat die tijdsblokken van twee weken ook voor onze relatie tellen. Als ik tegen hem zeg: ik voel me niet oké, dus je mag niet ‘s avonds afspreken met vrienden, dan kan dat voor hem heel opgesloten voelen. Als je zegt: ik heb je thuis nodig, maar laten we over twee weken kijken hoe het dan gaat, is dat een heel ander gevoel.

Het gaat tussen al veel beter, maar ik kan nog niet zeggen dat onze relatie alweer als vanouds is. De eerste keer dat we samen een nachtje weg gingen vlogen de vonken er niet direct weer vanaf: we moesten eerst even een goed gesprek voeren met elkaar haha. Hoe gaan we dit aanvliegen? Onze ‘komt wel goed’-mentaliteit blijkt in een huishouden met een kleine baby niet op te gaan. We zien nu in dat het nodig is om afspraken te maken wie wat doet. Zo voorkom je frustraties. Ik heb ook geleerd dat ik beter mijn behoeftes naar hem moet uitspreken. Als hij niet weet wat ik van hem verwacht, dan kan ik hem daar ook niet op afrekenen.

Dat je na het krijgen van een baby weer moet zoeken naar een nieuwe modus in je relatie had ik van te voren ook best willen weten. Daar wordt te weinig over gepraat, terwijl ik van veel andere moeders hoor dat ze deze ervaring herkennen. Ik begrijp zelfs dat het niet alleen bij een eerste kindje is, maar dat je bij ieder kindje erbij in je gezin die modus opnieuw moet uitvinden…”

Wat vind jij het mooiste moederschap?

“Die vraag vind ik lastig om te beantwoorden omdat er zoveel mooie kanten aan het moederschap zitten. Ik denk dat ik het moederschap vooral heel erg gezellig vind. Er is altijd iemand bij je. Ik vind het daarnaast geweldig om haar voor mijn ogen te zien ontwikkelen. Een nieuw geluidje, een voetje in haar mond, omrollen. Ik vind het iedere keer verbazingwekkend wat ze nu weer kan. Daarnaast geniet ik ook echt ontzettend als ik mijn vriend samen met Pheliz zie. Dan smelt m’n hart!”

Is er nog iets dat jij tegen een andere moeder wil zeggen?

“Het is ingewikkeld om goed onder woorden te brengen wat je in een kraamperiode meemaakt, juist omdat het zoveel dubbele gevoelens zijn. Highs en lows kunnen elkaar in een rap tempo afwisselen. Ik merk dat ik er sneller voor kies om het positieve te belichten, omdat dat nu eenmaal makkelijker is. Dat betekent niet dat die andere gevoelens er niet zijn. Ze hoeven niet in de doofpot, je hoeft je er niet voor te schamen.”

Fotocredits: Dewy Kukupessie

Meer lezen?
Deze zorgen hebben moeders over weer terug gaan naar werk na bevalling
Momtalk Rowan: ‘Ik ben open over mijn miskraam, omdat ik hoop steun te kunnen bieden aan andere vrouwen’