Momtalk: Liselotte

Liselotte Fleur (’91) werkt als modefotograaf en schreef het boek The Fashion Camera. In april (’22) werd ze moeder van dochter Livia Lauren. “Ik vind het heel bijzonder dat ik voor de bevalling echt nul ervaring had met kinderen, en er zelfs een beetje ongemakkelijk van werd, maar dat het allemaal zo natuurlijk gaat nu. Alsof ik dit al jaren doe.”

Hoe kijk jij terug op jouw zwangerschap?

“Ik kan gelukkig positief terugkijken op mijn zwangerschap. Ook al was het soms spannend door mijn Ziekte van Crohn (een chronische ontsteking in de darmen, red.), toch mag ik niet klagen. Ik heb wat standaard kwaaltjes gehad zoals misselijkheid de eerste paar weken en extreme vermoeidheid het eerste en laatste trimester. Dankzij mijn redelijk bescheiden buik heb ik daar verder geen hinder aan ondervonden en stond ik vier dagen voor de bevalling nog te sporten.

Wel had ik de gehele zwangerschap een lichtelijk schuldgevoel en onzekerheid over de verloop van de ziekte. Ik was bang dat de baby er last van zou hebben of dat er iets naars zou gebeuren. Elke controle was ik weer zenuwachtig of de groei wel goed ging. Elke keer werd ik weer gerustgesteld dat het er goed uit zag. Wel lag ik regelmatig in het ziekenhuis vanwege bloedverlies, maar daar is nooit een reden voor gevonden.”

Door jouw ziekte van Crohn werd jouw zwangerschap direct medisch. Kwam dit doordat de ziekte opspeelde tijdens je zwangerschap, of was je hoe dan ook medisch geworden met deze aandoening?

“Ik was voor de zwangerschap al medisch omdat ik van de MDL (Maag, Darm, Lever) arts het zo gehete ‘groene licht’ moest krijgen om zwanger te mogen worden. De ontsteking in mijn darmen moest namelijk rustig zijn aangezien je dan de meeste kans hebt op een goede zwangerschap. Als de ziekte actief is tijdens de zwangerschap zijn er wel risico’s bekend, zoals vroeggeboorte, een te laag geboortegewicht of een miskraam. Dat wil je natuurlijk voorkomen. Ik heb daarom eerst een colonoscopie, een kijkonderzoek in de dikke darm, moeten ondergaan. Het resultaat was helaas niet goed en ik kreeg extra medicijnen om de ontsteking nog meer te onderdrukken. Het voelde heel naar dat ik zelf niet kon bepalen wanneer ik zwanger mocht worden, zo voelde het tenminste. Het is tenslotte voor mijn eigen bestwil om nog te wachten. In de paar weken daarna zijn er nog wat onderzoeken geweest.

Vier maanden later kregen we van de arts ‘groen licht’. Mijn vriend en ik waren dolblij. Helaas bleek mijn eerste zwangerschap een vroege miskraam te zijn. Het is natuurlijk onduidelijk wat hier de reden van was.”

Heeft je ziekte je belemmerd in de zwangerschap, wat merkte je ervan?

“Twee maanden na de miskraam bleek ik gelukkig weer zwanger, maar begon helaas ook mijn ziekte/ontsteking weer op te spelen. Dit werd ook regelmatig door de MDL arts en gynaecoloog in de gaten gehouden en ik trok zelf aan de bel als ik dacht dat het niet goed voelde. Ik heb wel vaak de dosering van mijn medicijnen moeten aanpassen. Als we een medicijn probeerden af te bouwen, omdat alles bij de baby terecht komt via de navelstreng en dit uiteraard niet goed is, ging het weer fout bij mij en werden mijn ontstekingswaarden te hoog.

Ik had last van buikpijn en vermoeidheid. Na een paar maanden werd duidelijk dat ik niet mocht stoppen. Het is eigenlijk de bedoeling dat je rond week 30 stopt met alle medicijnen, maar omdat mijn ontstekingswaarden echt door het dak gingen, kon ik niet stoppen met de medicatie. Hierdoor zou de baby bij de geboorte direct gecheckt worden door de kinderarts en zou er een bloedonderzoek plaats vinden om te kijken naar de hoeveelheid van het medicijn in haar bloed.”

Uiteindelijk kreeg je een keizersnede, hoe vond je dat besluit?

“Rond week 33 kreeg ik te horen dat ik waarschijnlijk met een keizersnede zou moeten bevallen. In eerste instantie schrok ik want ik had dit nog nooit eerder gehoord van mijn arts of de gynaecoloog. Ik ben mij er toen in gaan verdiepen en we hebben een goed gesprek gehad met beide artsen. De risico’s waren voor mij te groot bij een natuurlijke bevalling aangezien mijn ontsteking in het laatste stuk van de darm zit. Dit kan gevaarlijk zijn in verband met de bacteriën in dat gebied en de spanning die daarop staat tijdens een bevalling. Van de gevolgen van een vaginale bevalling zou ik levenslang last van kunnen hebben.

Het advies was dat een keizersnede een veiligere optie zou zijn voor mij en ik daar ging ik in mee. Ik had er al snel vrede mee, maar moest wel wennen aan het idee. Ik volgde een bevalcursus en elke week bij zwangerschapsyoga leerde ik meer over een natuurlijke bevalling. Het was raar dat ik dit nu niet ging meemaken op die manier.”

Kun je iets vertellen over de bevalling, hoe dit is gegaan en hoe jij alles hebt ervaren?

“De keizersnede stond gepland op 4 mei, dodenherdenking, niet echt een dag die je zou kiezen als je dan toch de regie in handen hebt… Het was superdruk in de planning, dus ik kon deze dag niet meer verplaatsen. Het enige wat ik kon doen was hopen dat de bevalling eerder op gang kwam. En ja hoor, met 38,5 week op 25 april scheurden mijn vliezen beetje bij beetje en moest ik mij direct melden in het ziekenhuis.

De eerste weeën waren al direct begonnen en het werd steeds pijnlijker. De weeënremmers hielpen niet helemaal en ik lag mijn weeën weg te puffen terwijl de artsen en assistenten zich één voor één kwamen voorstellen aan mijn bed. Voor mijn gevoel wilde ik echt al persen, dus ik was blij toen ik eenmaal de ruggenprik kreeg en ik direct verlost was van de pijn. Helaas ging de keizersnede niet helemaal zoals gehoopt.

Halverwege (denk ik) voelde ik echt een hele nare pijn. Ik sloeg een pijnkreet en schoot omhoog. Gelukkig lig je deels vast, dus de gynaecoloog had hier geen last van, maar de operatie werd direct stilgelegd. Ik kreeg een mondmasker met extra zuurstof en lachgas die half op mijn neus en mond en deels op mijn oog werd geplaatst. De anesthesist keek namelijk niet naar mij want hij was ondertussen bezig om een andere pijnstilling voor te bereiden die ik via het infuus binnen kreeg. Hierdoor werd ik licht in mijn hoofd en duizelig.

Wat mijn vriend opviel, was dat ik vooral emotieloos werd en dat ik aan hem continu dezelfde vragen stelde. Hij had al snel door dat ik door de pijnstilling niet helemaal erbij was en dat ik daardoor ook niet kon huilen uit blijdschap bij de geboorte van onze dochter. Ik vergat ook steeds wat er gezegd werd en precies gebeurde. Ik had van tevoren verwacht dat het iets minder heftig zou zijn, en vooral minder eng en pijnlijk. Ook verwachte ik dat ik een enorme blijdschap zou voelen en absoluut ontroerd zou zijn op het moment van de geboorte. Dit was allemaal niet het geval. Gelukkig kwam het gevoel van trots en verliefdheid wel tijdens het gouden uur toen we in alle rust konden bij komen met ons prachtige meisje Livia aan mijn borst.”

En dan ben je ineens moeder! Hoe was dat, hoe kijk je terug op de eerste dagen met jullie dochter? Hoe was jouw lichamelijke herstel?

“Geweldig! Iedereen in het ziekenhuis zei hoe goed ze het wel niet deed, hoe mooi ze is en dat wij ook zo relaxed waren met haar. Ze was heel rustig en kwam goed door alle controles heen. We zijn vier dagen in het ziekenhuis gebleven omdat mijn herstel niet supersnel ging. Ik had nog veel pijn had en kon zelf nog niets. Er werd mij toen pas verteld dat ik niet alle pijnstilling mocht krijgen die anderen wel krijgen na deze operatie. Dit kwam, wederom, door mijn medicijngebruik. Ik vond mijn eigen herstel ook niet zo belangrijk, ik kon alleen nog maar naar Livia kijken. Wat een wonder!

Eenmaal thuis ging mijn herstel wel sneller en heb ik gelukkig niet overdag op bed hoeven liggen. Dat vind ik namelijk helemaal niets. Ik ben liever beneden en vind het moeilijk om helemaal niets te doen. Ik heb zoveel mogelijk proberen te doen en mee te kijken met de kraamzorg. Mijn vriend was super lief voor mij en lette er goed op dat ik niet te veel deed in huis, want die neiging had ik wel.”

Namen je Crohn klachten af toen Livia eenmaal was geboren?

“Gelukkig wel, het lijkt nu allemaal iets rustiger. Ook al moet ik het nog laten controleren of dit ook echt zo is. Inmiddels heb ik wel geleerd dat mijn gevoel niet altijd klopt, omdat je niet altijd merkt als de ontsteking weer opspeelt. Dat komt vaak pas later.

Na vijf weken ontvingen wij het resultaat van het bloedonderzoek van Livia. Er was zeker te zien dat zij ook mijn medicijnen binnen had gekregen via de navelstreng. Het risico hiervan is dat haar weerstand heel laag is, dat is bij mij namelijk ook de bijwerking. Wanneer zij koorts heeft moeten we direct aan de bel trekken en krijgt zij hoe dan ook een antibioticakuur omdat de artsen geen risico willen nemen. Verder heeft de ziekte gelukkig geen invloed gehad op de zwangerschap of op Livia.”

Hoe heeft moeder worden jou veranderd?

“Ik vind het een fijn gevoel dat ik nu ook voor iemand anders leef en belangrijk ben. Ook vind ik het heel bijzonder dat ik voor de bevalling echt nul ervaring had met kinderen, en er zelfs een beetje ongemakkelijk van werd, maar dat het allemaal zo natuurlijk gaat nu Alsof ik dit al jaren doe. Mooi om te zien hoe het moedergevoel direct aanwezig is en ik ben ontzettend verliefd op haar!”

Meer lezen?
Momtalk: Rosemarijn
Zo verloopt een geplande keizersnede
Zwanger en een chronische darmziekte: Silvia kreeg in haar zwangerschap de diagnose colitis ulcerosa