Zwanger en een chronische darmziekte: Silvia kreeg in haar zwangerschap de diagnose colitis ulcerosa

Als Silvia een paar weken zwanger is start de ellende: overgeven, diarree, duizelingen. Hoewel deze klachten worden weggezet als zwangerschapskwalen, heeft Silvia sterk het gevoel dat er meer aan de hand is. Halverwege haar zwangerschap volgt de diagnose colitis ulcerosa, een chronische ontsteking van de dikke darm. ‘Ik kreeg te horen dat vroeggeboorte of zelfs doodgeboorte een complicatie zou kunnen zijn. Iets wat je als zwangere vrouw natuurlijk helemaal niet wil horen.’

‘Waar ik liever nog geen paracetamol zou nemen tijdens mijn zwangerschap, wist ik dat een zwangerschap zonder medicijnen en medische zorgen voor mij niet weggelegd zou zijn. Door eerdere trombose zou ik tijdens mijn zwangerschap bloedverdunners moeten gebruiken om te voorkomen dat ik het nogmaals zou krijgen. Een zwangerschap vormt namelijk een verhoogd risico.

‘Het hoort erbij’

Met dit in mijn achterhoofd stopte ik met de anticonceptie en was ik snel zwanger. Ik moest elke dag een injectie bloedverdunners in mijn buik spuiten. Dit viel mij gelukkig wel mee. De eerste weken van mijn zwangerschap had ik, op vermoeidheid na, weinig klachten. Ik had met 6 weken de eerste echo al bij de gynaecoloog in verband met mijn medische achtergrond. Gelukkig zagen we een mooi kloppend hartje!

Vanaf een week of 8 begon de ellende. Overgeven, diarree, duizelingen. Ik kon niks meer binnenhouden. Ik durfde op een gegeven moment de deur ook eigenlijk niet meer uit omdat ik continu een wc bij de hand wilde hebben. Dit ging door tot een week of 20. Ik had het meerdere keren aangekaart bij zowel mijn huisarts, internist als gynaecoloog maar telkens kreeg ik te horen dat het nou eenmaal bij de zwangerschap hoorde en dat ze zich geen zorgen maakten. Ik was inmiddels zo’n 10 kilo afgevallen en woog nog maar 50 kg. Mijn dochtertje groeide gelukkig goed en had geen last van mijn ongemakken. Van mij bleef alleen vrij weinig over op deze manier.

Diagnose: colitis ulcerosa

Na 20 weken had ik het echt gehad en kaartte ik mijn klachten nogmaals aan bij de gynaecoloog. Als het erbij hoorde, waren er dan geen medicijnen zodat ik in ieder geval wat eten kon binnenhouden? Ik werd hiervoor doorverwezen naar de maag-, darm-, leverarts. Daar kwam het balletje aan het rollen. Ik bleek veel te hoge ontstekingswaarden in mijn bloed en ontlasting te hebben. Dit kon door van alles en nog wat verklaard worden, maar nader onderzoek was nodig. Met spoed moest ik een gedeeltelijke endoscopie ondergaan. Helaas zonder roesje of vorm van verdoving want dat was niet goed voor de baby. Dit onderzoek was niet bepaald prettig te noemen maar ik had daarna wel direct duidelijkheid: ik bleek de auto-immuunziekte colitis ulcerosa te hebben. Door de zwangerschap is de ontsteking opgevlamd waardoor ik ineens zo veel klachten had.

Deze diagnose kwam natuurlijk wel even rauw op mijn dak. Zwanger zijn was iets waar ik altijd al van had gedroomd en dit maakte het niet bepaald zorgeloos. Ik ben mij ervan bewust dat een zwangerschap natuurlijk nooit zorgeloos is, maar ik vond het erg jammer dat ik vrijwel alleen maar bezig was met mijn eigen gezondheid in plaats van met het meisje dat aan het groeien was in mijn buik.

Na veel aanvullende onderzoeken in het ziekenhuis werd de medicatie opgestart. Ik kreeg onder andere een kuur cortiment (dit is wat minder zwaar dan prednison, maar enigszins vergelijkbaar). Dat dit medicijn bij mijn dochter terecht zou komen vond ik erg lastig, maar als de ontsteking niet rustiger zou worden zou dat meer schade opleveren. Ik kreeg te horen dat vroeggeboorte of zelfs doodgeboorte een complicatie zou kunnen zijn. Iets wat je als zwangere vrouw natuurlijk helemaal niet wil horen.

De laatste twee maanden toch nog genieten

Ik ging acuut minder werken en heb het erg rustig aan gedaan de laatste maanden van mijn zwangerschap. Ik voelde mij na het starten van de medicatie gelukkig vrij snel een stuk beter. Ik kon weer eten, kwam in rap tempo weer wat kilo’s aan en had nauwelijks klachten meer. Ik heb hierdoor de laatste 2 maanden van mijn zwangerschap toch nog erg kunnen genieten.

Met 37 weken en 5 dagen werd ik ingeleid omdat mijn dochter niet meer zo goed groeide in mijn buik. Het was mooi geweest en tijd dat ze buiten mijn buik verder ging groeien. Met 37 weken en 6 dagen, na een voorspoedige bevalling, is onze dochter Olivia geboren. Een prachtig mooi klein meisje met een volle bos haar. Wij konden ons geluk niet op. Ondanks de hele rollercoaster tijdens mijn zwangerschap zou ik het zo weer over doen.’

Meer lezen?

Mijn verhaal: hoogzwanger en de diagnose baarmoederhals kanker
Zwanger en jeuk: Kelly had last van extreme zwangerschapsjeuk PUPPP

Fotocredits: Louise Boonstoppel