Mijn verhaal: ‘Ik voelde me tijdens de bevalling in de steek gelaten’

Gisteren deelden we hoe er tijdens Tessa’s zwangerschap steeds onzekerheid bestond over de grootte van haar baby en de impact hiervan op de bevalling. Ondanks Tessa’s zorgen en twijfels, wordt gewacht totdat de bevalling uit zichzelf op gang komt. Als de bevalling doorzet, blijkt er geen plek te zijn in het ziekenhuis en moeten ze uitwijken naar het bevalcentrum. De plek waar Tessa expliciet van had gezegd niét te willen bevallen. ‘Ik wist niet waar de verloskundigen en de hulp waren gebleven en voelde me tijdens de bevalling in de steek gelaten.‘

‘Op 24 mei, ik ben op dat moment 41 weken zwanger, werd ik rond 6u in de ochtend wakker. Ik voelde kleine, niet echt noemenswaardige samentrekkingen in mijn baarmoeder. Voor mijn gevoel was de bevalling begonnen, maar had ook al veel verhalen gehoord over oefenweeën dus ik durfde er niet helemaal vanuit te gaan. Ik besloot in bed te blijven en het af te wachten. In de loop van de ochtend werd mijn vriend wakker en ik vertelde hem dat ik dacht dat het was begonnen. Hij ging nog even hardlopen en ik hield in de gaten of er al enige regelmaat in zat.

Mijn weeën werden rond half elf steeds regelmatiger en intenser en ik besloot dan ook te gaan timen. Hoewel ze langzaamaan pittiger werden en langer duurden, lukte het me goed om de weeën op te vangen. Wat me echter tegenviel is dat ik tussen de weeën door ook een sterke pijn voelde, een soort zware menstruatiepijn, waardoor ik niet even pijnvrij was tussen de weeën door. Iets wat ik steeds hoorde van andere vrouwen dat dat een fijn moment was om even op te laden. Ook kon ik hierdoor niet goed zitten.

Vooral pijn tussen de weeën door

Na een tijd besloten we de verloskundigenpraktijk te bellen. De verloskundige stelde wat vragen om de situatie in te schatten en raadde me aan om nog even in bad te gaan, wellicht zou dat helpen bij de pijn tussen de weeën door. Rond 16u zou ze dan richting ons komen.

Ik ben in bad gegaan, maar heb hier slecht 5 minuten in gelegen. Het lukte me niet goed om de weeën op te vangen in bed. Vervolgens ben ik onder de douche gegaan, mijn vriend had een stoeltje voor me in de douche gezet, dit was het ook allemaal niet. Ik ben weer op bed gaan liggen. Op mijn zij kon ik de pijn het beste opvangen. Nog steeds had ik het meeste last van de pijn tussen de weeën door. De weeën kon ik goed wegpuffen. Ik gebruikte de ademhalingsoefeningen die ik tijdens een cursus hypnobirthing had geleerd. Zo rustig mogelijk in en uit ademen hielp mij om te ontspannen. Ik weet dat ik op een bepaald moment ook de woorden “deze wee gaat zo voorbij” als ritme te gebruikte om op te ademen.

Hoe kun je een hele kilo missen?!

Inmiddels was het vier uur en de verloskundige en stagiaire kwamen bij mij de slaapkamer binnen. De verloskundige ging in een hoekje van de kamer zitten. De stagiaire deed de controles. Ik had haar al eerder gezien en voelde me daar oké bij. De stagiaire voelde aan mijn buik. Ze constateerde: de baby is nu ongeveer 3800 gram. De verloskundige heeft haar bevindingen niet gecontroleerd, ze bleef in het hoekje van de kamer zitten. Ze zei: ‘Zie je nu Tessa!’ En tegen leerling: ‘Bij Tessa is de grootte van de baby allemaal wat overgetrokken geweest.’ Achteraf gezien is dit een heel pijnlijk moment in de bevalling omdat onze zoon uiteindelijk 4800 gram bleek te wegen. Hij was dus een kilo(!) zwaarder dan was ingeschat. Ik vraag me achteraf ook af waarom de verloskundige dit niet heeft gecheckt. Hoe kun je een hele kilo missen?!

Ik zat op dat moment op vier centimeter ontsluiting. Dit gaf me goede moed, ik kon het prima aan. Beiden zeiden steeds dat ik het heel goed deed. Ik vond het fijn om even afgeleid te worden van de weeën door met hen kletsen. Er was rust. De sfeer was goed, ik voelde me veilig. De verloskundige stelde voor: of zij en stagiaire bleven, of ze gingen allebei weg of alleen stagiaire bleef. Om zeven wisselde de dienst en zou er sowieso een andere verloskundige komen. We bespraken ook of ik eventueel al naar het ziekenhuis wilde. Ik vond het op dat moment fijn thuis en ik kon het goed aan, dus voorlopig wilde ik nog niet naar het ziekenhuis.

Lastiger om met de pijn om te gaan

Ik besloot dat ik het fijn vond als de stagiaire zou blijven. Zij zou beneden gaan zitten en af en toe even komen kijken. De andere verloskundige zou dan om acht uur richting ons komen en samen zouden we bekijken wanneer het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. De verloskundige vertelde dat haar aflosser een verloskundige was die ik niet kende. Ze viel in en had wel in het verleden een hele tijd gewerkt in de praktijk. Ze vertelde dat ze heel goed in haar vak was. Daar had ik alle vertrouwen in.

Achteraf gezien vind ik het een vreemde keuze om een verloskundige die niet werkzaam is op de praktijk, en dus helemaal niets van de gehele zwangerschap heeft meegekregen, een bevalling te laten doen. Alles staat of valt dan met een goede overdracht. En ik had haar natuurlijk nog nooit gezien wat ook niet heel prettig is.

De stagiaire bleef en kwam af en toe kijken. Ik voelde me gesteund en kreeg steeds te horen dat ik het heel goed deed. Ik kreeg het steeds pittiger met de weeën. Om voor controle op mijn rug te gaan liggen was heftig, ik kon de weeën beter opvangen op mijn zij. De pijn die bleef hangen tussen de weeën door werd zwaarder en doordat deze niet wegtrok werd het voor mij steeds moeilijker hiermee om te gaan.

Ik wilde pijnstilling

Om 20u kwam de ‘nieuwe’ verloskundige. Ze deed een check en ik bleek 6 cm ontsluiting te hebben. Dit ontmoedigde mij. Ik had het gevoel niet nog een keer 4 cm zo vol te kunnen houden met de pijn. Ik wilde naar het ziekenhuis met pijnbestrijding: een morfinepomp. Na overleg met de verloskundige gaf ze aan dat een niet nader te noemen ziekenhuis een goede keuze zou kunnen zijn. Dit omdat ik niet twee keer verplaatst wilde worden tijdens de bevalling wanneer ik eventueel medisch zou worden. De verloskundige probeerde aan mijn buik te voelen om de grootte van het kindje in te schatten. Deze was heel hard en dit lukte niet.

De stagiaire belde naar het ziekenhuis voor een plekje. Ziekenhuis 1: vol, Ziekenhuis 2: vol, Ziekenhuis 3: vol, Ziekenhuis 4: vol. De verloskundige stuurde aan op het beval-centrum. Daar kon ik lachgas krijgen. Ik had het op dat moment zwaar en mijn goede humeur was verdwenen. Bij de bespreking van het bevalplan had ik uitgesproken dat ik liever niet tijdens de bevalling verplaatst wilde worden en dat het bevalcentrum niet mijn voorkeur had. Ik was op dat moment van de bevalling niet meer helder van geest genoeg om daar iets over te zeggen of van te vinden. Ik ging akkoord met het plan van de verloskundige en klaarde ook op: ik ging namelijk pijnbestrijding krijgen. Meteen naar een ziekenhuis voelde niet als een optie op dat moment, alles zat immers vol.

Ik vraag me nu terugkijkend af of ze niet wat meer ziekenhuizen hadden kunnen bellen? Waren er rondom Amsterdam dan geen ziekenhuizen waar ik terecht kon? En had er niet beter rekening gehouden kunnen worden met mijn wens om niet meer verplaatst te worden tijdens de bevalling door een ziekenhuis te zoeken waar ik wel meteen in het ziekenhuis kon bevallen? Ik had immers ook expliciet uitgesproken liever niet naar het bevalcentrum te willen.

Tegen mijn zin naar het bevalcentrum

We gingen onszelf klaarmaken om de deur uit te gaan. Mijn humeur klaarde op: ik was blij dat er iets aan de pijn kon worden gedaan. Ik werd geholpen met aankleden, ging nog even naar de wc. Beneden kreeg ik braakneigingen, ik braakte in de gootsteen en de verloskundige spoelde het weg. Ik ging als een speer, ik wilde graag zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis. De verloskundige maakte er nog een opmerking/grapje over dat ik nu ineens wel heel snel ging. Ik had een emmer mee, mijn tas en de maxicosi. Ik voelde me licht en stapte bij mijn vriend in de auto en de stagiaire legde nog even een matje op de stoel voordat ik ging zitten. Je weet maar nooit…

De bevalling ging goed tot nu toe, ik kon de weeën goed opvangen, ik had al zes cm ontsluiting, de volgende fase ging beginnen. Ik ging met een heel positief gevoel naar het ziekenhuis. Mijn vriend en ik kletsten in de auto, ik ving af en toe een wee op tussendoor. Mijn vriend zette me af bij de deur en parkeerde de auto. De verloskundige en stagiaire waren ook bij de ingang. Ik in een rolstoel naar binnen. Af en toe kwam er een wee tussendoor, deze bleven goed op gang. Ik stond dan op en ging tegen een muur aan staan om de wee op te vangen.

Ik voelde me tijdens de bevalling in de steek gelaten

Een kraamverzorgende van het bevalcentrum ving ons op. Bood ons wat te drinken aan, bracht ons naar de kamer. Mijn humeur was nog steeds goed, ik was zelfs aan het kletsen over het interieur met de stagiaire. In de kamer stond het bad al warm voor me klaar. Ik mocht daar in gaan zitten en dan zou de kraamverzorgende het lachgas gaan regelen. Ik ging in bad en mijn vriend ging ernaast zitten op een stoel. Alle anderen verdwenen. Ik dacht dat ze het lachgas gingen regelen.

De eerste minuten in bad waren heerlijk. De pijn tussendoor was even weg. Na zo’n vijf minuten vond ik het verschrikkelijk. Ik kon mijn houding niet meer vinden, de pijn tussen de weeën door kwam weer terug en ik wilde uit het bad. Het werd steeds moeilijker om de weeën op te vangen, ik wilde namelijk op mijn zij liggen maar ik kon hier geen fijne plek voor vinden. Ik bleef aan mijn vriend vragen waar ze nu bleven met het lachgas. Inmiddels liep ik naakt en doorweekt door de kamer en ving af en toe een wee op tegen de muur. Ik kon geen goede manier meer vinden om de weeën op te vangen, voelde me niet in controle, voelde me wanhopig en wist niet waar de verloskundigen en de hulp waren gebleven. Ik voelde me in de steek gelaten.

Met de belofte van lachgas aan het lijntje gehouden

Plotseling verschenen ze weer: zonder lachgas. Ik smeekte zo ongeveer om het lachgas en begreep niet waarom het er nog niet was. We waren toch naar het bevalcentrum gekomen voor de pijnbestrijding? Ik had verwacht dat deze voor mij klaar zou staan en nu leek het wel of ze het me niet wilden geven. De verloskundige gaf aan dat ik heus het lachgas wel zou krijgen, maar dat we eerst de vliezen gingen breken. Ik moest op het bed gaan liggen, wat voor mij meer een tafel leek en dus totaal niet uitnodigde. Staand kon ik mijn weeën al nauwelijks opvangen, laat staan liggend op bed. Ik stribbelde tegen, maar nam uiteindelijk toch plaats.

Ik zat ineens op 10 cm ontsluiting. De verloskundige prikte de vliezen door. Toen bleek de baby in het vruchtwater te hebben gepoept. Ik smeekte om lachgas, maar ik kreeg dit niet, want ik werd namelijk medisch dus het kon niet meer. Dit was voor mij echt een omslagpunt in de bevalling, ik had zo’n positieve ervaring met de verloskundigen bij ons thuis maar ik voelde me door het niet krijgen van het lachgas echt aan het lijntje gehouden, in het bevalcentrum waren ze helemaal afwezig en mijn vertrouwen brokkelde af. Waarom werd deze keuze gemaakt?

De baby had in het vruchtwater gepoept. Ik werd medisch. Dat betekende dat ik een gang verder moest, naar het ziekenhuis. De verloskundige zei: ‘Tessa er veranderd helemaal niets alleen de ruimte’.

Lees morgen het derde deel van Tessa’s bevalverhaal.

Meer lezen?

Mijn bevallingsverhaal: ‘Kraamtranen heb ik niet gehad, ik moest mijn bevalling eerst verwerken’
Mijn bevallingsverhaal: “Uiteindelijk is alles anders gelopen, en dat is oké”