Virginie Ik, mama
18/10/2023

Virginie maakte 4 keer een miskraam mee: ‘Ik wil geen dikke buik, ik wil een kindje’

De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Op How About Mom vertellen vrouwen over hun kinderwens en weg daar naartoe. Deze week spreken we met Virginie (34), die 4 keer een miskraam meemaakte.

Virginie: ‘Sinds 2017 proberen we zwanger te worden. Al snel was het raak, maar dat eindigde in een miskraam. De zwangerschap die daarop volgde helaas ook. Toen lag het ineens anderhalf jaar stil.

‘In februari zijn we begonnen met IUI, dat is een behandeling waarbij de zaadcellen via een slangetje hoog in de baarmoeder worden ingebracht. Bij de derde IUI poging was ik zwanger. Helaas duurde die zwangerschap maar 5,5 week. Bij een volgende poging kreeg ik door te hoge doseringen van hormonen last van overstimulatie, dus moesten we twee maanden verplicht stoppen met het traject. Er volgde nog een poging, er groeide drie follikels, maar helaas.’

Pauze in fertiliteitstraject

We besloten om een pauze in te lassen. Mijn lichaam stond volledig in het teken van onze kinderwens en de ups en downs door al die hormonen in mijn lijf werden me even te veel. ‘Laten we even teruggaan naar wij met z’n tweeën, even terug naar de basis’, zeiden mijn man en ik tegen elkaar. We spraken af dat we tot en met oktober onze kinderwens even in de ijskast zouden zetten. We zouden gaan uitrusten, genieten van elkaar, focussen op positieve dingen en ook werken aan een gezond lijf. Samen letten op onze voeding en weer gaan bewegen. De eerste twee keer dat ik zwanger raakte zat ik goed in mijn vel en was ik heel fit. Na mijn tweede miskraam en het daaropvolgende IUI-traject had ik het sporten volledig links laten liggen. Ik vond mezelf al zielig genoeg, ha. Maar nu pakte ik het hardlopen weer op en stopte met snoepen. Ik merkte direct dat ik me weer veel fijner voelde in mijn lijf en dat ik onze kinderwens ook echt even los kon laten.

‘Zie je wel, daar gaan we weer’

‘Nog diezelfde maand was ik vijf dagen overtijd. We deden een test en toen we twee strepen zagen konden we het allebei niet geloven. Ik weet nog dat ik in een soort gekke roes zat, ik moest vooral lachen, mijn man snapte er niets van. We waren gelukkig, maar toch juichten we niet. Het ging al zo vaak eerder mis, ik wilde eerst de voor ons cruciale acht weken zien te halen.

Na anderhalve week kreeg ik ineens een bloeding. ‘Daar gaan we weer, natuurlijk, dat viel te verwachten’, was mijn eerste reactie. Wat ik er het moeilijkst aan vond is dat ik net had besloten om even niet met zwanger worden bezig te zijn en ik vervolgens alsnog zwanger raakte en alweer een miskraam kreeg. Ik kon mijn hoofd redelijk goed koel houden en sprak mezelf toe: je wist dat dit kon gebeuren, laat het maar gaan. Ik ben drie dagen heel actief gaan hardlopen, bij mijn eerste miskraam werd beweging aangeraden om de miskraam mee op gang te helpen (al bedoelde de verloskundige daar niet hardlopen mee)… Na twee dagen waren de bloedingen ineens klaar. Dat vond ik wel vreemd, maar ik ging ervan uit dat het nog wel zou komen. We besloten voor de zekerheid om op woensdag even naar de gynaecoloog te gaan voor een controle of mijn baarmoeder goed schoon was. Tot onze grote verbazing bleek ik nog steeds zwanger te zijn. We zagen direct een kloppend hartje op de echo. Wat de gynaecoloog ook zag was dat er een hematoom (een ophoping van bloed) in mijn baarmoederweefsel groeide. Dat kon de oorzaak van mijn bloedingen zijn. Een hematoom hoeft niet kwaadaardig te zijn, maar kan dat wel zijn als deze op het vruchtje drukt. Dat was bij ons niet het geval.

Niet 1 maar 2 hartjes op de echo

‘Er gingen een paar dagen voorbij en op maandag verloor ik ineens weer veel bloed en stolsels. Omdat ik niet direct in het ziekenhuis terecht kon belde ik een verloskundigenpraktijk; we konden de volgende ochtend terecht. Daar nam het verhaal een totaal onverwachte wending: er werden niet één, maar twee kloppende hartjes gezien op de echo. Ik bleek in verwachting van een tweeling! We waren zo verbaasd, we konden het nauwelijks geloven. De verloskundige gaf ook aan nog veel bloed te zien maar gaf ons mee dat als je een kloppend hartje – hartactie – hebt gezien na een bloeding, dat vaak een goed teken is. ‘Het is een sterk vruchtje’, daar hield ik me maar aan vast toen we naar huis gingen.

Ineens verloor ik weer bloed

De volgende dag zat ik op mijn werk en mijn man zat zonder bereik op een werkevenement. Ik verloor ineens bloed. Veel bloed! Ik werd niet lekker en voelde me duizelig. Ik belde het ziekenhuis en zou teruggebeld worden door de arts maar kreeg als reactie mee dat bloedverlies zonder kramp echt niet direct reden tot paniek was. Pas zes uur na mijn telefoontje belde de arts terug. Ze wilde dat ik naar het ziekenhuis zou komen om mijn ijzerwaarde te controleren en een echo te doen. Ik moest alleen, want ik kon mijn man nog steeds niet bereiken. Eenmaal daar ging het snel; bloedprikken, plaatsnemen op de stoel en daar was de echo. Maar niet de echo waar ik zo op hoopte. Helaas liet het scherm van de echo nog maar één vruchtje zien. Zonder hartactie… Zo snel was het gegaan. Ik had nauwelijks verwerkt dat we een tweeling zouden krijgen en toen waren we ze alweer kwijt.

Tips van andere mama’s bij een miskraam

Als je een miskraam meemaakt, dan raak je een beetje beschadigd. De eerste keer kon ik denken: dit gebeurt bij heel veel vrouwen. Het is verdrietig, maar het hoeft niets te betekenen. De tweede keer was ik angstiger en vond ik het verschrikkelijk – ik wilde zoiets nooit meer meemaken. De derde keer was ik al wat harder. Dat viel te verwachten, sprak ik mezelf toe. Na de vierde keer vond ik het geen toeval meer: er moet iets aan de hand zijn. Het lukt om zwanger te raken, maar niet om zwanger te blijven.

Gek genoeg is dat nu een schrale troost, een kleine zekerheid dat er iets aan de hand is. Als er een oorzaak is, kunnen we misschien ook een oplossing vinden. Een Belgische arts merkte op dat mijn baarmoeder een licht afwijkende vorm heeft, dus dat is iets om te gaan onderzoeken. Daarnaast biedt deze arts mogelijkheden om allerlei onderzoeken te gaan doen die ze in Nederland niet doen. Hij zegt dat er iets moet zijn waardoor het misgaat. Die opvatting delen ze in Nederland niet.

‘Ik krijg veel tips en adviezen van vrouwen die ook een miskraam meemaakten en vind dat meestal fijn. Andere vrouwen, moeders of zelfs vaders die vertellen wat bij hen heeft gewerkt, wat voor vragen we kunnen stellen, waarop we nog kunnen testen of welke hormonen we kunnen proberen. Het is voor veel stellen een bewandeld pad, maar voor ons is het nieuw. We horen graag wat anderen ontdekt hebben. Natuurlijk moet je altijd voor jezelf bepalen waar je voor open staat. Luisteren naar je eigenlijk lichaam is veel te belangrijk. Als iemand acupunctuur voorstelt, maar jij daar juist de kriebels van krijgt, dan moet je dat vooral laten. Stress is al helemaal niet goed.

Vriendinnen die zwanger worden

Een vriendin die voor de derde keer zwanger is, kon ik laatst niet onder ogen komen. Ik voelde me niet sterk genoeg om geconfronteerd te worden met haar buik. Als ik merk dat ik op die manier naar mensen kijk, zeker als ze zo dichtbij me staan, dan weet ik dat ik weer teveel in mijn verdriet zit. Het helpt dan om een thuis te cocoonen met mijn man, me even af te sluiten en de pijn niet verder op te zoeken.

Het klopt wat ze zeggen: in slechte tijden leer je je familie en vrienden kennen. Sommigen konden er niet goed mee omgaan dat wij in zo’n rollercoaster zaten met juich-momenten gevolgd door diepe dips. ‘Ik kan jullie negativiteit niet aan’, hebben we gehoord, als we uitspraken hoe pijnlijk het was en dat we soms twijfelden of het ons ooit zou lukken. In het begin vond ik het lastig en trok ik het me erg aan. Inmiddels besef ik dat mensen die zo denken niet in ons leven passen. Als jij het al zwaar vindt om met mijn verdriet om te gaan, hoe denk je dan dat het voor mij is?

Geen IVF

Ik zeg nu nog steeds stellig dat ik geen IVF wil proberen. Maar ik besef ook: ik ben 34, we weten niet hoe lang het nog duurt. Tijd doet iets met je ideeën en gevoel.

Het is heel zwaar, maar we zijn niet zielig. We vinden het wel fijn als mensen er rekening mee houden. Als ze snappen dat we soms een kinderverjaardag overslaan omdat het te pijnlijk is. Omdat we daar staan en realiseren: verdomme, dit hadden wij ook al mee kunnen maken.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen