Momtalk: Romy

Romy Koldenhof (’92) is zeven jaar samen met Cemal en moeder van dochter Marley (maart 2020) en zoon Oliver (februari 2023). We spreken haar twee maanden na de bevalling van haar zoon over de twijfels of ze ooit liefde kon voelen voor haar kinderen, maar ook over hoe met het moederschap haar allergrootste droom uitkwam.

Twee maanden geleden ben je bevallen van Oliver. Hoe voel je je nu?

‘Ik voel me redelijk, maar dat komt écht door Cemal. Zonder hem had ik het absoluut niet gered, dus ik ben hem méga dankbaar. Na de geboorte van Marley heb ik een postnatale depressie gehad die een aantal maanden duurde, nu bij Oliver merk ik weer dat ik niet op een roze wolk zit. En hoewel ik er ergens rekening mee had gehouden dat ik het weer lastig zou vinden om liefde voor m’n pasgeboren baby te voelen, hoopte ik natuurlijk dat het dit keer anders zou zijn. Aan de andere kant: ik weet dat het goedkomt. Dat vertrouwen had ik bij Marley destijds niet totdat ik na een aantal maanden ineens veel kriebels begon te voelen als ik met haar was.’

Je vertelt dat je een postnatale depressie hebt gehad. Kun je daar wat over vertellen?

‘Ik vind het belangrijk om daarover te praten, omdat ik me in het begin heel eenzaam heb gevoeld en dacht: ik ben vast de enige slechte moeder die geen liefde voelt voor haar kind. Nu weet ik natuurlijk wel beter. Al vrij snel na de geboorte van Marley besefte ik dat ik er niet lekker in zat. Ik moest niks van haar hebben en vluchtte van huis, dan zei ik tegen Cemal: ‘Ik ga de stad in, veel plezier.’

Dat vluchtgedrag en niet weten wat ik met mijn dochter aan moest, deed me al vrij snel beseffen dat er echt wat aan de hand was. Ik heb toen professionele hulp ingeschakeld en merkte ik dat het steeds iets beter ging. Toen Marley vijf maanden oud was, begon ik van haar te genieten. Ik zeg ook weleens gekscherend dat ik gewoon geen babymoeder ben. Dat besef ik met de geboorte van Oliver nu ook.’

Ik kan me voorstellen dat je onzeker wordt als je niet de liefde voelt voor je kind die je had verwacht te voelen. Gold dat ook voor jou?

‘Ja, ontzettend. Ik heb me zo vaak afgevraagd: ‘Ben ik wel een goede moeder? Kan ik ooit van m’n kind houden?’ Dat zijn hele nare en verdrietige gedachtes die je als kersverse moeder natuurlijk helemaal niet wil hebben. Al helemaal niet als het je voor de eerste keer overkomt. Nu weet ik dat tijd ervoor zal zorgen dat alles goedkomt.

En hoewel mensen zeggen dat ik moet proberen te genieten van de de babytijd, kan ik stiekem ook niet wachten totdat Oliver wat ouder is. Ik moet zeggen dat ik echt meer voel voor hem dan ik destijds voor Marley voelde, maar toch kijk ik uit naar over een paar maanden. Simpelweg omdat ik me dan weer mezelf voel, intense liefde voor hem kan voelen en kan ervaren dat ik een goede moeder ben.’

Er zullen vrouwen zijn die zich in jouw verhaal herkennen. Wat zou je hen willen zeggen?

‘Dat het zo belangrijk en fijn is om over je gevoelens te praten. Of je dat nou doet met je partner, je familie of met een psycholoog. Ik vond het doodeng om het er over te hebben, schaamde me en voelde me schuldig, maar vanaf het moment dat ik m’n gevoelens ging delen, viel er zo’n last van m’n schouders af. Achteraf gezien denk ik ook dat het alleen maar slechter met me zou zijn gegaan als ik er niet over zou praten.

Dus ik wil al die vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen, meegeven dat ieder gevoel dat je hebt er mag zijn. En dat het goed is om het erover te hebben. Moeder zijn is niet niks, dus vergeet alsjeblieft jezelf niet.’

De periodes na je bevallingen werden – zo te horen – overschaduwd door twijfels en onzekerheden. Hoe kijk je terug op je zwangerschappen?

‘Laat ik vooropstellen dat ik sowieso heel dankbaar ben dat ik twee gezonde kinderen op de wereld heb gezet. Maar man, dat zwanger zijn is niets voor mij. Al die gierende hormonen door je lijf vind ik pittig. En daarbij: negen maanden is gewoon een lange periode waarin je toch wel wat lichamelijke ongemakken voelt. Daarbij komt: ik ben een Bourgondiër, dol op terrasjes, wijntjes en lekker eten. Ik heb tijdens m’n zwangerschappen dan ook het gevoel gehad dat een stukje van m’n vrijheid werd ontnomen.

Dat gevoel van het ontbreken van die vrijheid, vond ik trouwens wel dubbel. Ik wilde heel graag jong moeder worden, het is een grote drom die is uitgekomen, maar ik moest wel even schakelen. Je krijgt ineens zo’n grote verantwoordelijkheid, het leven draaide ineens een stuk minder om Cemal en mij en alle gezellige dingen die we deden, maar om het opvoeden van een klein mensje.’

De bevallingen van Marley en Oliver waren een verschil van dag en nacht, waar lag dat aan?

‘Die zijn inderdaad zó verschillend geweest, dat vind ik nog steeds bizar. Bij Marley heb ik er 24 uur over gedaan zonder pijnbestrijding. De bevalling van Oliver heeft amper twee uur geduurd. Binnen een kwartier was ik van 4 centimeter naar 8,5 centimeter ontsluiting gegaan. Pijnbestrijding was toen niet meer mogelijk en binnen mum van tijd had ik Oliver in m’n armen liggen.

Hoewel de bevallingen dus heel verschillend waren, kijk ik er goed op terug. Ik ben trots op mezelf dat ik gewoon twee keer heb geflikt. Ons vrouwenlichaam is zo sterk, niet normaal. Ik heb me ook nog nooit zo krachtig en sterk gevoeld als tijdens mijn bevallingen.’

Nu ben je moeder van twee kinderen. Hoe vond je de overgang van een naar twee kids?

‘Hmmm, ik denk dat ik de overgang van geen naar één kind pittiger vond dan van één naar twee. Dat komt denk ik ook omdat ik me in het begin zo slecht heb gevoeld. Ik wist ook gewoon niet wat ik moest verwachten, bij een tweede is niks meer nieuw. Dat geeft meer vertrouwen en dat is fijn. Aan de andere kant heb ik ook vaak genoeg het gevoel dat ik handen tekortkom.

Zo had ik bijvoorbeeld het voornemen om Oliver – net als Marley – borstvoeding te geven, maar ik ben er na een week mee gestopt. Ik heb me zó schuldig gevoeld, maar ik kon gewoon niet meer. Dan lag Oliver aan m’n borst, terwijl Marley vrolijk rondhuppelde. Dan voelde ik me schuldig tegenover Marley, terwijl ik me juist ook schuldig heb gevoeld tegenover Oliver toen ik besloot te stoppen met borstvoeding.

Ik heb weleens het idee dat er een taboe ligt op het stoppen met borstvoeding. En dat ervaarde ik in het begin zelf ook zo. Inmiddels zie ik het besluit om te stoppen als kiezen voor mezelf en daarmee dus ook kiezen voor m’n kinderen. Ik voel me minder gestresst, minder prikkelbaar en heb eindelijk weer wat energie. Dat voelen Marley en Oliver natuurlijk ook, die rust in huis. Dus bij deze ook aan andere vrouwen: wat je ook kiest, je doet het altijd uit liefde voor jezelf en je kinderen en dat is het allerbelangrijkste.’

In het begin van ons gesprek vertelde je dat je het zonder Cemal allemaal niet zou redden. Is jullie relatie veranderd sinds de komst van de kindjes?

‘Ik denk niet zo zeer onze relatie, maar natuurlijk wel ons leven. Cemal en ik waren vroeger echt twee losbollen en best plotseling besloten we samen om voor een kindje te gaan. Ik zat op onze zolder op het tapijt en vroeg hem: ‘Wil jij eigenlijk vader worden?’ Waarop hij antwoordde: ‘Ja, Room. Let’s go.’ Binnen een maand was ik zwanger haha. Ik denk dat we die keuze zo snel hadden gemaakt, omdat het gewoon zo goed voelde. Ik voel dat we voor elkaar zijn gemaakt en dat blijkt ook wel nu we ouders zijn van twee kinderen. We voelen elkaar feilloos aan en gunnen elkaar ook echt de vrijheid als we die nodig hebben.’

We hebben het gehad over de dalen van het moederschap, wat vind jij de pieken?

‘Die onvoorwaardelijke liefde die je voor je kind voelt en zij voor jou. Als Marley naar me lacht, kan ik wel in huilen uitbarsten. Daarnaast vind ik het zijn van een gezin ook heel leuk en gezellig. Je zult inmiddels weten dat ik het moederschap echt niet altijd makkelijk vind, maar uiteindelijk is het het zó waard. Het is zo mooi om moeder te zijn, om twee kleine mensjes op de wereld te hebben die écht van jou zijn.

Als laatste… waar kijk je het meest naar uit de komende tijd?

‘Zoals ik net al zei kijk ik ernaar uit als Oliver wat ouder is, omdat ik weet dat onze band dan sterker kan worden en mijn twijfels en onzekerheden minder zullen worden. Ik merk ook dat ik de fase waarin Marley nu ziet te gek vind. Die interactie met haar is zo leuk. Ik weet wat erin haar omgaat, wat ze nodig heeft en dat stukje controleren ervaar ik als heel prettig. Verder is het gewoon elke dag een feestje om een gezin van vier te zijn. Daar ben ik heel dankbaar voor.’

Fotograaf: Lifestory by Lesley

Meer lezen?
Momtalk: Sofie
Momtalk: Jamie
Momtalk: Maxime