Doomsday, de dag des oordeels, ‘the point of no return’ of hoe je het ook wilt noemen stond voor de deur. De eerste dag dat onze dochter Yael voor het eerst naar de opvang ging. Ja, misschien overdrijf ik lichtelijk. Nee, ik keek er ab-so-luut niet naar uit. Ik denk dat veel moeders zich hierin wel herkennen.
Zeker als je, net als ik, je dochter bijna 9 maanden non-stop aan je zijde hebt gehad. En dan ook nog eens naar een opvang in Spanje, waar we met ons gezin wonen. Dus daar gingen we, de eerste dag met z’n drietjes naar de opvang.
Yael kreeg een uniformpje aan want dat dragen kids hier al op de opvang. Te schattig. Moeten we haar niet gewoon thuishouden? Zoveel schattigheid kan de opvang toch helemaal niet aan? Goed, allemaal (niet rationele) gedachten flitsten door mijn hoofd. Want och, wat is loslaten toch soms lastig.
Eenmaal gearriveerd bij de opvang bleek het hartstikke leuk en fijn te zijn. Ik weet niet precies hoe het in Nederland verloopt, maar hier in Spanje heb je dus ‘wendagen’. De eerste dag bleven we als ouders erbij – zodat de kinderen konden wennen aan elkaar, het klaslokaal en de lerares.
Waar de meeste baby’s angstvallig dicht bij hun ouders bleven zitten, domineerde onze dochter Yael binnen de kortste keren het klaslokaal. Alle kindjes werden uitvoerig bekeken, aan al het speelgoed werd een keer gelikt (gadver) en naar mij omkijken? Ho maar. Ik vertelde tegen de andere ouders in het Spaans dat Yael thuis niet van me af is te slaan, maar ik betwijfel of ze dat geloofden. Zo enorm voelde ze zich op d’r gemak. Fijn!
Tijdens die ochtend werd ons gevraagd om even een half uurtje weg te gaan, om te kijken hoe de kinderen reageerden. Als Yael die ochtend had kunnen praten had ze vast gezegd: ‘Ja ma-ham, ga nou weg, je zet me voor schut!’. Het ging enorm goed en dat gaf me hoop voor de toekomst…
Helaas verliep het daarna allemaal minder zo voorspoedig. Na die ene ‘wenochtend’ moesten de kindjes iedere dag tussen 9.15-11.00 wennen op de opvang, ditmaal zonder ouders. En hoewel ons dat wederom erg goed afging (af en toe een kleine snik bij het afleveren), zat ik na een paar dagen ergens mee in m’n maag: de tijden van de opvang.
Vanaf 8 maanden had Yael een heerlijk slaapritme overdag. Begrijp me niet verkeerd: ik heb 0 verwachtingen wat betreft haar slaapjes en probeer haar niet in een ritme te persen. In deze babyperiode ben ik ervan overtuigd dat wij ons moeten aanpassen aan de baby, niet andersom (en vooruit, baby’s blijken best flexibel te zijn als je er een keertje op uit wil, daar zijn we dan heel makkelijk in). De wenuren op de opvang vielen precies middenin haar ochtendslaapje.
En laat dat nou precies het moment van de dag zijn dat de maan, Jupiter en Saturnus in een gelijke baan moeten staan en het pikdonker en het muisstil moet zijn op haar kamertje, anders wordt ze wakker. (Of zet haar in een rijdende auto – maar dat wilde ik de leidster van de opvang nou ook weer niet aan doen). Ik had dus niet de verwachting dat ze op de opvang ging slapen – en zag er ook een beetje tegenop hoe ze om zou gaan met slaapgebrek.
Oke Jody, adem in, adem uit. Loslaten. Het komt wel goed. En zo niet: dan ook. Dus stug bleef ik haar iedere dag brengen. Vertelde ik bij aankomst om 9 uur op de opvang dat ze sinds 7 uur wakker was – en dat ze dus eigenlijk moest slapen. De leidsters gingen hun best doen. Maar iedere ochtend rond 11 kreeg ik een baby terug die helemaal rood was aangelopen: oververmoeid, huilerig, totaal uit haar doen. Het lukte hen niet om haar in slaap te krijgen. Surprise, surprise: precies waar ik bang voor was kwam uit.
Ik gaf bij de leidster aan dat ik het lastig vond om haar tijdens die uren naar de opvang te brengen. Het waren maar een paar uurtjes in de ochtend, iedere dag waren wij met de auto op en neer aan het karren, Yael ging met de dag slechter slapen, van dat fijne humeur dat ze altijd heeft bleef weinig over en de knoop in m’n maag groeide met de dag.
Oh: en als je je afvraagt waar kindjes in Spanje slapen? In het klaslokaal op de mat, op het speelgoedmatras of in de armen van de leidster. Helemaal Montessori en ook iets waar ik achter sta, maar met zo’n alert kindje als de onze heeft dat 0 kans van slagen.
Van Montessori tot Dalton: welke onderwijsvormen zijn er?
Ik had een engeltje en duiveltje op m’n schouder. De duivel zei: ‘kom op, Jody, doorzetten. Iedere ouder doet dit. Het is even taai, je moet leren loslaten’. Het engeltje zei: ‘nee, Jody, je mag op je gevoel vertrouwen. Je gaat wel eens over je eigen grenzen heen, maar nu is het moment om wel echt op je onderbuikgevoel te vertrouwen’.
Dus dat deed ik.
Ik stuurde een lange mail naar de leidster (ik had al een paar keer aangekaart dat dit niet optimaal werkte – en dat ik juist minder in plaats van meer gedaan kreeg) waarin ik m’n hele gevoel uitstortte. Dat ik vind dat een baby van 10 maanden zich niet hoeft te conformeren aan de tijden van de opvang en dat – als het een baby niet lukt om zelf te slapen – ze dat nu nog niet hoeft te ‘leren’. Ze is nog zo jong en zo klein.
Direct nadat de mail werd verzonden loste de knoop in mijn maag zich op en viel er ongeveer 100 kilo van m’n schouders af. Ik had de juiste keuze gemaakt.
De directie van de opvang nodigde ons uit op kantoor en dat was een enorm fijn gesprek. We werden gehoord, ze beaamden onze visie en vonden het ook belangrijk om in deze leeftijdsgroep mee te bewegen met het kindje.
We mochten ervoor kiezen om in februari terug te komen (deze winter gaan we een tijdje op reis). Of we mochten tot die tijd Yael nog steeds laten wennen aan de opvang, maar dan met tijden die wel voor ons werken (en zonder dat ze er slaapt). We hebben gekozen voor het laatste. We brengen haar nu 3 dagen per week naar de opvang, direct na haar ochtendslaapje tot aan de lunch. Dat geeft ons ruimte om even ons eigen ding te doen, Yael leert te wennen aan andere zorgfiguren en kindjes en ze kan de bingokaart aan virussen afstrepen (#1: check).
Ik ben ontzettend blij dat wij een leven hebben gecreëerd waarin wij onze dochter kunnen volgen en de ruimte hebben om ons werk flexibel om haar heen te plannen. Ik ben ontzettend trots dat ik – ondanks dat veel mensen het met me oneens zullen zijn – m’n moedergevoel heb durven volgen en dat ik nu weer een blij kindje ervoor terug heb gekregen. Ze gaat blij naar de opvang en komt er voldaan van terug. Het moederschap is een grote leerschool. Met je gevoel volgen voor mij op absolute nummer één.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
