Waarom ik dit verhaal wil delen? Omdat ik zelf de eerste was om een oordeel te hebben over mensen die vreemdgaan en nu zelf heb ervaren hoe zoiets toch kan gebeuren. Praat ik het daarmee goed? Niet per se, maar ik begrijp nu wel dat je zonder context niet je oordeel klaar moet hebben. Dit is mijn verhaal.
‘Ik was 25 jaar oud toen ik moeder werd. Ik was zo blij en gelukkig, ik had in mijn ogen het perfecte leven. Ik had een lieve man, een mooie woning en een gezonde baby. De eerste weken snapte ik niet waar al die verhalen over hoe zwaar het is over gingen. Tot de rust van de ene op het andere moment verdween. Onze dochter begon te huilen van ‘s middags vier uur tot diep in de nacht. Onafgebroken.
Wij sliepen om de beurt in blokken van een paar uur. Totaal geen houdbare situatie en achteraf ook niet de beste zet, maar we wisten niet beter. Mijn man bleef steeds vaker langer op zijn werk hangen. Hij zei dat het druk was, maar ik verdenk hem er nog steeds van dat hij gewoon tijd aan het rekken was om maar niet thuis te komen. Uren zat ik in mijn eentje met een krijsende baby.
Relatie en seks als je samen ouders wordt
Twee bekvechtende vreemden
Na een maand ging het langzaam wat beter, het huilen begon af te nemen. Ze sliep nog steeds heel erg slecht. We kregen haar met veel moeite ‘s avonds in haar bedje, de nachten waren rommelig en ‘s ochtends was ze als eerste weer wakker.
Van twee verliefde ouders veranderden we in twee bekvechtende vreemden voor elkaar. Hij zei dat ik me niet meer voor hem inspande, en ik zei dat hij me niet meer steunde. Ook van mij was ondertussen weinig over. Ik was altijd moe, ik had geen tijd meer voor mezelf en ik voelde me steeds eenzamer. Ik begon me steeds meer te isoleren. Ik ging niet meer uit, ik had geen contact meer met mijn vrienden en ik cijferde mezelf helemaal weg voor mijn kind. Alles wat mijn man in mijn ogen tekort kwam, probeerde ik op te vullen. Ik gaf en gaf en gaf en gaf…
We waren elkaar kwijtgeraakt
Ik nam een maand extra verlof op, maar uiteindelijk was het tijd om weer te gaan werken. Ik moest mijn uiterste best doen om me daar te focussen en niet letterlijk in slaap te vallen in het magazijn. Ik herinner me alle keren dat ik huilend op het toilet heb gezeten. Van vermoeidheid, van verdriet, maar ook vanwege mijn relatie. Ik was niet alleen mezelf langzaam kwijtgeraakt, maar ook mijn man. We hadden het samen laten gebeuren.
Alsof hij het aanvoelde, bood op een regenachtige vrijdagmiddag een mannelijke collega aan om me een stukje met de auto te brengen. We raakten aan de praat. Hij was ook al vader, van twee kindjes, en ik kon mijn hart bij hem luchten. Voor het eerst in maanden voelde ik me weer gehoord en gezien. Hij stuurde me die avond een appje dat ik hem altijd mocht appen als ik even met iemand wilde praten. Het voelde toen als een onschuldig berichtje waar ik, achteraf stom, direct op in ging.
Afspreken in een hotel
We spraken elkaar niet alleen via WhatsApp, maar ook op werk brachten we veel tijd samen door. We lunchten samen en zochten redenen om onder werktijd elkaar op te zoeken. In onze aanvankelijk vriendschappelijke gesprekken werd steeds meer geflirt. Ik voelde me gevlijd. Ik was oprecht vergeten hoe dat voelt, om je aantrekkelijk te voelen. Mijn man had me dat gevoel al heel erg lang niet meer gegeven en ik had inmiddels ook niet meer zo’n hoge pet op van mezelf.
Je voelt het al aankomen: na een vrijdagmiddagborrel, waar ik voor het eerst in maanden eens bij was, kusten we elkaar. Het was opwindend en fijn en smaakte naar meer. Tegen alle rode signalen in besloot ik die zaterdag tegen mijn man te liegen over dat ik met een vriendin naar de stad ging. In plaats daarvan sprak ik met mijn collega af in een hotel. We hadden seks.
Vreemdgaan opgebiecht
In de auto terug naar huis had ik een ontzettend dubbel gevoel. Natuurlijk voelde ik me schuldig, maar ik voelde me ook voor het eerst in tijden weer mezelf. Een vrouw, een geliefde, een minnares, naast alleen maar moeder zijn.
Ik kon het niet voor me houden en vertelde die zondag, terwijl onze dochter haar middagdutje deed, aan mijn man wat er was gebeurd. Hij was woedend. Ik begreep zijn reactie, maar ik kon het niet anders. Ik had mezelf verloren, en ik had het nodig om mezelf weer te vinden.
Eindelijk weer praten
Die avond spraken we langer met elkaar dan we sinds de geboorte van onze dochter hadden gedaan. Van woede tot liefde, van verdriet tot schaamte: alle gevoelens en emoties kwamen voorbij. Natuurlijk was hij eerst vooral boos, maar pratend besefte hij ook wat zijn aandeel was geweest. Dat we dit op een bepaalde manier samen hebben laten gebeuren.
Vreemdgaan zou ik vroeger ook veroordeeld hebben. Het is heel gemakkelijk om iemands gedrag af te keuren, zonder kennis te hebben van haar of zijn situatie. Toch is het niet zo zwart-wit. Er is een context waarin het vreemdgaan plaatsvond.
Geleerde les
Afgelopen week vierden we de eerste verjaardag van onze dochter. Nog steeds als man en vrouw, maar duizend keer gelukkiger dan een half jaar geleden. We verloren onszelf, we verloren elkaar, maar we zijn er weer.
Ik heb een nieuwe baan en voor het eerst denken we na over de mogelijkheid om ons gezin verder uit te breiden. Mochten we opnieuw gezegend zijn met een zwangerschap en kindje, dan gaan we het dit keer anders doen om het nooit meer zo ver te laten komen. We zullen elkaar – maar ook onszelf – niet meer uit het oog verliezen.’
Meer lezen?
Mijn verhaal: “Ik vind mijn man geen leuke vader”