Blog: ‘ADHD, hypochondrie én een angststoornis?’

Toen ik 21 jaar was, werd ADHD vastgesteld. Pilletje erin, niets meer aan de hand. Twee jaar voordat ik zwanger raakte, had ik alles afgebouwd en was ik klaar met de medicatie.

Ik ging door het stoppen van de medicatie van jarenlang niets voelen naar alles intens voelen. Het eeltlaagje voor de ziel was weg. Behoorlijk heftig.

Zwangerschapskwalen

Tijdens mijn zwangerschap had ik elk kwaaltje dat je maar kon bedenken. In de laatste twee trimesters werd met klem verzocht dat, als ik dit en dat voelde, ik direct aan de bel moest trekken. Ik werd een spion in mijn eigen lichaam. Elke lichamelijke sensatie merkte ik op en ik dacht dat het ernstig was.

Pijn rond je schouderbladen? BELLEN!
Pijn hier? BELLEN!
Pijn daar? BELLEN!

Lichaam en geest

Na de bevalling kon ik een tijdje niets en heb ik het bewegen geforceerd. Ik zit nu anderhalf jaar na zwanger zijn en bevallen nog steeds met bekkenpijn en een over het algemeen gammel lichaam (dat laatste is niets nieuws).

Inmiddels heb ik nu al een tijdje psycho-somatische therapie. Dit werkt heel erg goed en maakt je bewust van de samenwerking tussen lichaam en geest.

Conclusie: ADHD gemixt met hypochondrie én een angststoornis is een best wel toxische combinatie. En dát allemaal weer gecombineerd met het moederschap én stiefmoederschap én nog steeds bekkenpijn… Misschien moet ik wat liever voor mezelf worden, want het is allemaal niet zomaar wat. Het is best zwaar en pittig. En soms gewoon enorm klote. Ahhh, klagen lucht echt wel even op!

Misschien is dit alles dan ook wel een reden dat ik niet zo consequent ben met het schrijven… ook hier wordt weer aan gewerkt. Dus: tot binnenkort hopelijk!

Liefs,

De Klaagmoeder

Meer lezen?

Leonie: ‘Ik had geen idee dat een angststoornis ook veel voorkomt postpartum’

Myléne: ‘Steeds banger om te gaan slapen’