Vier jaar gebroken nachten, twee mentaal pittige zwangerschappen en het onverwachte verlies van haar moeder. Het moederschap van Quirine Smit ziet er niet altijd vlekkeloos uit. Toch vond ze gaandeweg een manier die werkt voor haar gezin én voor zichzelf. “Eigenlijk maken de kleine dagelijkse momenten me het meest gelukkig.”
In deze eerlijke Momtalk vertelt Quirine hoe ze haar intuïtie leerde volgen en hoe ze omgaat met rouw terwijl het leven met twee jonge kinderen gewoon doorgaat.
“Op zich goed, maar we hebben vannacht maar vier uur geslapen. Slaapgebrek is nog steeds een ding hier thuis. Mijn dochter Maeve (4 jaar) slaapt wel goed door, maar ze is deze week begonnen op de basisschool. Nu wil ze toch weer bij ons in bed liggen. En dat snap ik ook, maar zorgt er wel voor dat we vaker wakker worden. Ons zoontje Dalí (15 maanden) werd als klap op de vuurpijl ook nog ziek vannacht. Dus het was niet ideaal, maar we gaan ervoor. Ik kan er beter mee omgaan dan verwacht. We zijn inmiddels gewend aan gebroken nachten.”
“Eigenlijk zag ik het nooit echt voor me nee. Ik zei nooit: ik wil later moeder worden. Die wens ontstond pas toen ik m’n vriend leerde kennen. Ik was 28 en bij hem had ik ineens het gevoel: ik wil moeder worden en een gezin met hem vormen. Gek genoeg hadden we er heel snel gesprekken over. We waren pas een paar weken samen toen we samen dronken in de taxi zaten en over kindernamen aan het praten waren.”
“Toen corona uitbrak, woonden we net een maand samen. Ineens viel alles stil en kwam de wens voor een kindje steeds meer. We besloten ervoor te gaan.”
“Voordat ik met kinderen bezig was, kreeg ik de diagnose PCOS. ‘Het gaat misschien moeilijk worden om zwanger te worden’, zei de gynaecoloog. Ik was al tien jaar niet ongesteld geworden vanwege een spiraal. Ik hield er dus rekening mee dat het wel lang zou kunnen duren. Mijn spiraal ging eruit en ik wachtte op mijn eerste ongesteldheid. Die is bizar genoeg niet gekomen, omdat ik gelijk zwanger bleek. Ik was in het begin echt in shock. Ik heb wel acht zwangerschapstesten gedaan. Het drong gewoon niet tot me door. Tegelijkertijd was ik ontzettend dankbaar.”
“De tweede keer was anders. Zwanger worden van m’n zoontje duurde veel langer, zo’n negen maanden. Hoewel ik er niet obsessief mee bezig wilde zijn, was ik dat wel. Ik vond het gewoon heel lang duren. En elke maand dat het niet lukte, voelde ik me teleurgesteld.”
“We hebben uiteindelijk zelfs een kliniek opgebeld voor een afspraak. Ik wilde een onderzoek omdat ik slechts één keer per twee of drie maanden ongesteld werd. Zij hadden een wachtlijst van vier maanden, dus we moesten nog even wachten. Ik heb het toen losgelaten, en blijkbaar bleek dat de sleutel tot succes. De dag voordat de kliniek mij opbelde dat ik een afspraak kon inplannen, bleek ik zwanger.”
“Bij de zwangerschap van Maeve kreeg ik, voordat ik een echo had, bloedingen en stolselverlies. Ik dacht dat ik een miskraam had. De verloskundige constateerde dat het 99% kans was dat ik een miskraam had gehad, maar dat nog niet alles was afgestoten. Ze adviseerde een pil te halen. Ik was helemaal in shock en moest huilen. Ik wilde die pil niet ophalen, het ging zo tegen m’n natuur in, en heb dus gewacht.”
“Een week later veranderde alles. Bij opnieuw een echo, bleek er een kloppend hartje te zijn. Er was niks mis met de baby in m’n buik. Het enige wat ik kon denken was: wat als ik die pil had genomen? Dan had ik m’n dochter niet gehad. Dat heeft echt wel veel impact gehad. Ik heb lang twijfel en angst gehad tijdens de zwangerschap van Maeve. En later ook die van Dalí. Ik was constant bang dat het mis zou gaan.”
“Het heeft me gebracht om alles op m’n intuïtie te doen. Echt vertrouwen op m’n moedergevoel. Ik vaar gewoon echt m’n eigen koers. Met samen slapen, lang borstvoeding geven. Sommige mensen vinden er wat van, maar het enige wat ik denk is: ik doe het voor mijn kinderen en mezelf. Dat is alles wat telt.”
“Ik wilde bijvoorbeeld heel graag thuis bevallen zonder interventies. Mensen verklaarden me voor gek, maar voor mij voelde het goed. Uiteindelijk heb ik m’n gevoel gevolgd en kijk ik terug op twee prachtige bevallingen. Ik weet nog dat ik in bed lag en hardop kon zeggen: ‘Ik ben trots op mezelf’.”
“Ik ben mijn moeder verloren door een ongeluk. Dat is nu zes maanden geleden en is natuurlijk een van de vreselijkste dingen die me is overkomen. Ik zit nu midden in een rouwproces, maar gek genoeg tikt de tijd ook gewoon door met twee jonge kinderen. Enerzijds zijn zij mijn redding, mijn lichtpuntjes. Door hen ga ik door, moet ik lachen, kan ik genieten. Tegelijkertijd heb ik ook weinig tijd voor mezelf en m’n verdriet.”
“Bij rouw komen zo veel verschillende emoties langs. Soms voel ik me schuldig dat ik niet de moeder kan zijn die ik normaal ben. Ik heb een korter lontje, schiet sneller uit m’n slof dan ik wil. Dat maakt me onzeker, maar ik weet ook dat dit nou eenmaal is wat het is.”
“Als ik terugkijk op de afgelopen zes maanden, besef ik me wat voor een hoogtepunten er allemaal zijn geweest die m’n moeder niet heeft mogen meemaken. De eerste verjaardag van Dalí, dat Maeve nu naar de basisschool gaat. Ze was zo’n trotse oma en had dit geweldig gevonden. Dat is verdrietig.”
“Ik praat veel met mijn kinderen over oma. Om haar levend te houden. En ik wil ze ook meegeven en laten ervaren hoe mooi het leven kan zijn. Het verlies van m’n moeder heeft me echt doen beseffen dat je gewoon maar één leven hebt. Daar moet je ten volste van genieten. En natuurlijk is het niet realistisch om elke dag de beste dag van je leven te hebben, maar het helpt ons wel in bewust van de kleine dingen genieten.”
“Pfoe, ik denk dat ik de tijd vinden voor mezelf en al m’n verdriet, momenteel de grootste uitdaging vind. Daarnaast vind ik een baby met een kleuter in huis, ook wel een pittige haha. Dan heb ik Dalí op m’n heup en sleurt Maeve me mee om iets te doen. Tegelijkertijd is twee kindjes in huis ook zo geweldig mooi. De liefde die broer en zus voor elkaar hebben, is onbetaalbaar.”
“Sowieso die liefde voor elkaar. Die is zo mooi. Mijn lievelingsmomenten zijn echt als we gewoon met z’n vieren thuis zijn. Niks bijzonders, maar gewoon ontbijten met elkaar, dansen of een spelletje doen.”
“Ik had eigenlijk dit jaar gedacht: dit wordt mijn jaar. Toen kwam het verlies van m’n moeder en stond ons leven op onze kop. Ik hoop dan ook echt dat we volgend jaar rust in de tent hebben. Begin volgend jaar gaan we een maand met elkaar naar Sri Lanka. De zon op zoeken, met elkaar zijn. Daar kijk ik ontzettend naar uit. Het is een stip op de horizon. En verder? Ik probeer het echt dag tot dag te bekijken. En van de kleine dingen heel bewust te genieten.”
“Ik heb me heel erg verdiept in de kraamtijd en vooral hoe belangrijk het is om jezelf de tijd te geven om te herstellen. Er verandert echt iets in je brein als je moeder wordt. Rust en herstel zorgen ervoor dat je daarna heel sterk in het ouderschap staat. Je hebt maar één kans om te herstellen. Gun jezelf die tijd.”
Quirine Smit heeft een e-book geschreven over hoe je je goed kunt voorbereiden op je kraamtijd.
Fotograaf: Tamar Fotografie
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen