Voor How About Mom schrijft Milou – verpleegkundige en moeder – over haar ervaringen in de zorg. En dan vooral als moeder met een kind met een medische aandoening. Hoe is het om als verpleegkundige opeens aan de andere kant van de tafel te zitten?
Leuk dat je mijn eerste blog leest op How About Mom. Even een ode aan dit prachtige platform dat mij deze kans biedt. De veilige community, de taboes die hier worden doorbroken en de toegankelijke, betrouwbare (medische) informatie die hier gedeeld wordt, sluiten helemaal aan bij wat ik wil uitdragen met mijn blog.
Beiden in levensgevaar
De geboorte van onze dochter bracht een hoop medische uitdagingen met zich mee. Door een slechte start liep zij een klaplong op. Daarbovenop kreeg ze een potentieel levensbedreigende infectie. Inmiddels is ze bijna twee jaar maar we kunnen wel zeggen dat het een moeilijke start was.
Mijn dochter had het hele pakket: ze bleek een huilbaby door een medische oorzaak. Een ernstige koemelkeiwitallergie en refluxklachten die zo heftig waren dat ze nauwelijks voeding kon verdragen. Door deze klachten kreeg ze op vier maanden onverwacht een ademstop, veroorzaakt door teruggelopen voeding in haar longen.
Verpleegkundige én moeder
Ik liep een bevallingstrauma op, maar herkende de klachten niet direct. De bevalling was zó zwaar geweest dat ik me meer dan oververmoeid voelde. Ik worstelde me taai door een wirwar van emoties en angsten, die steeds meer grip op me kregen, tot ik uiteindelijk niet meer kon en hulp zocht.
Ik schaamde me
Omdat ik zelf verpleegkundige ben, voelde alles extra beladen. Ik begreep precies wat ons en vooral onze dochter medisch gezien was overkomen, wat het extra beangstigend maakte. Ik schaamde me dat ik als verpleegkundige zulke intense emoties en angsten ervaarde. Ik ‘moest’ hier toch mee om kunnen gaan? Het voelde als falen dat ik die gewend was om in het ziekenhuis controle te houden over (medisch) moeilijke situaties, dat thuis niet kon.
Daarnaast was ik zó blij dat Femke er nog was, dat ik vond dat ik maar gewoon door moest. Er overheen stappen. Doorgaan. Toch ben ik ervan overtuigd dat juist het delen van pure emoties en alles wat komt kijken bij ingrijpende levensgebeurtenissen vaker mag.
Hopelijk kunnen mijn blogs bijdragen aan meer openheid en herkenning. Hoe mooi zou het zijn als mijn blog iets kan betekenen in de communicatie tussen ouders en zorgprofessionals? Als het moeders helpt hun innerlijke kracht (terug) te vinden en hun mentale veerkracht te versterken?
Ouders als partners in het zorgproces
Ik geloof écht dat het anders kan. In een tijd waarin de druk op de zorg toeneemt, zou er ruimte moeten zijn voor een omgeving waarin ouders worden erkend als volwaardige partners in het zorgproces. Een veilige omgeving, waarin zij zich gehoord, goed geïnformeerd en gesteund voelen — zodat zij met vertrouwen kunnen bijdragen aan de best mogelijke zorg voor hun kind. Dat heb ik zelf heel erg gemist.
En hoewel het behoorlijk buiten mijn comfort zone ligt om mezelf zichtbaar te maken en naar voren te treden, voel ik dat dit is wat ik moet doen: mijn ervaring delen met andere ouders en hopelijk met zorgprofessionals die dit ook zullen lezen.
Met mijn blogs voor How About Mom wil ik jullie meenemen in thema’s die maatschappelijk niet altijd gemakkelijk besproken worden, maar wel aandacht verdienen zoals een samengesteld gezin, het krijgen van een burn-out, het verlies van een zwangerschap, en vooral: de heftige persoonlijke reis die wij doormaakten na een zeer onverwachte, ingrijpende bevalling, waarbij mijn dochter en ik beiden in levensgevaar zijn geweest.
Over de gastblogger
Mijn naam is Milou, ik ben 32 jaar oud en woon in de omgeving van Utrecht. Ik ben inmiddels 13 jaar samen met Michael, waarvan we 2 jaar getrouwd zijn. We vormen een samengesteld gezin met Michaels kinderen – Mitchell,Danique en Laura – onze dochter Femke (2023) én hond Knut. Naast het moederschap werk ik als verpleegkundige. Als enig kind droomde ik altijd van een groot gezin. Best goed gelukt, toch? Ook al bewandelde ik niet de standaard weg, door bewust te kiezen voor een partner met kinderen, ben ik inmiddels toch maar wat trots op dit stel. Ik hoop dat jullie de komende periode met me meelezen.
Liefs,
Milou