Catherina moest stoppen met borstvoeding geven: ‘Ik kon alleen maar huilen’

Na een prachtige zwangerschap en bevalling volgt een intensieve kraamperiode voor Catherina. Lichamelijk en geestelijk gaat het niet goed, borstvoeding geven is extreem pijnlijk en ze slaapt nauwelijks. Na tien dagen helpen haar moeder en vriend haar hakken de knoop doorhakken: ze moet stoppen met borstvoeding geven en voor haar eigen gezondheid kiezen. ‘Ik voelde me een faler. Ik voelde me leeg. Ik kon eerlijk gezegd alleen maar huilen.’

‘Waarom schrijf ik dit? Wie zit er nou eigenlijk op mijn verhaal te wachten? En waarom zou ik me zo kwetsbaar opstellen als ik me al zo kwetsbaar voel? Omdat er iemand tussen kan zitten die zich in mijn verhaal herkent. Iemand die dat net zo hard nodig heeft als ik dat had, denk ik.

De kraamtijd. Of eigenlijk post-bevalling. Net als mijn zwangerschap vond ik deze gebeurtenis zelf prachtig. Maar helaas begon de ellende bij mij nadat mijn lieve Catootje op mijn buik werd gelegd. Vol van oxytocine en liefdesgeluk werd ik met bloedspoed naar de O.K. gereden omdat mijn placenta niet meekwam. Ik verloor 3 liter bloed, kreeg een bloedtransfusie en kwam volledig ondergekotst en lichtelijk getraumatiseerd terug van de operatiekamer na 2 uur ‘alleen zijn’. Geen “golden hour”, geen eerste “aanhapmoment”, geen Cato en geen Pieter. Een steriele uitslaapkamer en een zak bloed aan mijn zijde waren het voor mij.

100 dwangmatige gedachten door mijn hoofd

Toch lukte het me om mijn productie op gang te krijgen en trots maar compleet gesloopt kwam ik na 1 ziekenhuisnacht thuis. Inmiddels met 2 nachten niet slapen op de teller, een stuitje zo beurs als wat en een gezicht als een mummie. Naast de enorme liefde die ik voelde voor Cato en Pieter, gingen er wel 100 dwangmatige gedachten door mijn hoofd: ik moet borstvoeding geven. Ik moet lijstjes maken. Ik moet een schema bijhouden. Ik moet slapen…

Maar slapen deed ik niet. Echt nul komma nul om precies te zijn. En hoewel de borstvoeding goed opgang kwam deed het VER-SCHRIK-KELIJK veel pijn. “Geniet van deze tijd” en “mag ik op bezoek komen” waren niet aan mij besteed. Langzaam gleed ik af naar de situatie waarin ik Cato alleen nog maar af moest geven omdat ik zelf, inmiddels 15 kilo kwijt in 10 dagen, niets meer kon dan met angstzweet aanleggen wanneer nodig.

Stoppen met borstvoeding

Tot het moment dat mijn moeder, de verloskundige en de dokter zeiden: nu is het genoeg. Tien dagen niet slapen is niet okay. Stop met borstvoeding geven. Dit was een enorme mentale struggle, ondanks dat ik door de pijn nauwelijks nog van Cato genoot. Want al die mooie vrouwen die overal en nergens hun kleintje aan de borst legde. Die genoten van hun kraamtijd en een sterke hormonale band opbouwde met hun kleintje dankzij die intieme voedmomenten. Niet te vergeten de voordelen van borstvoeding ten opzichte van kunstvoeding.

Ik voelde me een faler. Ik voelde me leeg. Ik kon eerlijk gezegd alleen maar huilen.

Tot mijn eigen mama het heft in handen nam samen met mijn allerliefste Piet. Ik ging slapen met medicatie. Kolven zonder klok en weer zoveel mogelijk bij mijn kindje zijn. Mijn familie en Pieter namen al het andere op zich. En langzaam voelde ik me weer een beetje mezelf. Kon ik nadenken. Voelde ik die onvoorwaardelijke liefde voor mijn kind die ik zo graag wilde voelen.

Wat heb ik me eenzaam gevoeld

Ik kroop door het oog van de naald. Want ik zweer het, ik schuurde behoorlijk dicht tegen een echt pittige depressie aan. Dankzij hulp van mijn familie, vrienden, een vreemdeling die mij in de plantage bij een kopje koffie vertelde dat de kraamtijd voor haar zeker geen roze wolk was en mijn liefste Pieter die me er elke keer doorheen trok, ben ik nu weer een beetje Catherina. Maar god, wat heb ik me eenzaam gevoeld. En voel ik me eerlijkheidshalve nog steeds weleens, als ik alle blije en compleet gelukkige plaatjes op Instagram zie. Waar ik zelf trouwens net zo hard aan mee doe. Omdat ik ook echt heel gelukkig ben met Cato. Zo trots en zo dankbaar. Maar zoals wel vaker in het leven kunnen geluk en verdriet heel dicht naast elkaar bestaan.

Ik gun iedereen borsten die gemaakt zijn om te voeden. Een droombevalling. Een roze kraamtijd. Maar wat ik vrouwen nog meer gun is zo’n fantastisch vangnet als ik had. Want als alles niet zo gaat als je gehoopt hebt, dan moet je het niet fysiek en mentaal alleen doen. Terwijl het wel een veel voorkomende realiteit is lijkt me. Want ik zal vast ook vriendinnen hebben die zich niet herkennen in de complete roze wolk en lichamelijke droomsituatie?

‘Laat dat wat er is maar zijn’

Mijn mantra op dit moment is: laat dat wat er is maar zijn. Soms een te volle luier, een te late voeding, het maakt niet uit. Zolang ik Cato maar bij me heb. Haar liefde geef. Onvoorwaardelijk van haar houd. En van mezelf. Dan komt het goed. En wist je dat er in roze ook heel veel blauw zit?’

Catherina van Duijn is de schrijfster van het kinderboek De Bende van Ellende. Dit boek, voorzien van illustraties door Pien de Laat, is bedoeld om taboes te doorbreken en de verdrietige kanten van het leven bespreekbaar te maken.

Meer lezen?

Mijn vierde trimester: “Ik had een grijze wolk met een roze randje”
Yola’s placenta liet niet los: “Indien het bloeden niet zou stoppen, was een baarmoederverwijdering de enige oplossing”
Moeders delen hoe een postpartum depressie voelt