‘De baby moet weg’: uitdagingen in de kraamtijd van je tweede kindje

Ik sprak de afgelopen weken met een paar verschillende moeders over de uitdagingen in de kraamperiode van je tweede kindje. Onze ervaringen leken allemaal erg op elkaar. De kraamtranen rolden niet alleen voor de nieuwe baby, maar ook – of juist – voor je oudste. 

Natuurlijk dacht ik er tijdens mijn zwangerschap vaak over na: hoe ga ik het straks allemaal doen met twee kids? Ik was, realiseer ik me nu, vooral bezig met de praktische kant. Hoe stop ik Olivia in bed als Jacob huilt? Hoe kan ik rustig borstvoeding geven zonder dat Olivia alle kasten overhoop trekt? En hoe gaat dat met halen en brengen naar de creche als Jacob bijvoorbeeld net ligt te slapen? Ik kon me er moeilijk een voorstelling van maken en zag best ‘n boel beren op de weg.  

De emotionele impact, daar had ik veel minder bij stilgestaan. Hoe schuldgevoel en weemoed, verliefdheid en irritatie allemaal door elkaar heen dartelen die eerste paar dagen en weken. Ik kon met verdriet terugdenken aan de tijd dat ik alle aandacht kon geven aan Olivia, om me vervolgens direct schuldig te voelen tegenover de nieuwe baby. Ik kon mijn zoontje bedolven onder kusjes en nog geen minuut later boos uitvallen tegen Olivia. Ik vond het heel complex. ‘Het is een soort periode van rouw’, omschrijft Avji het mooi in haar Momtalk. ‘Je moet los leren laten hoe het was, je oudste als enige kindje, alle aandacht voor hem of haar.’ 

Wat je vaak ziet gebeuren, is dat oudere kindjes ineens bepaalde dingen gaan doen of laten als er een nieuwe baby in huis is. Olivia was bijvoorbeeld ineens niet meer zindelijk en wilde het liefst continu getild worden. Sophie vertelde hoe haar dochter alleen nog maar bij papa wilde zijn, hoe zij letterlijk niets meer mocht doen met of voor haar dochter sinds de bevalling. Sommige kindjes zijn direct heel betrokken, andere kindjes moeten niets weten van de nieuwe baby. Van stiekem proberen de baby te slaan tot opmerkingen als ‘de baby moet weg’ of ‘de baby moet terug in mama’s buik’: we hebben allemaal nieuwe uitdagingen bij een tweede kindje meegemaakt. 

In de voorbereiding op de komst van een tweede kindje, had ik achteraf gezien best wat meer tips willen krijgen of ervaringen over de uitdagingen willen lezen. Dit zijn er een paar waar ik – of moeders die ik heb gesproken – wat aan heb gehad. 

• Zorg dat er voldoende 1-op-1 momentjes met je oudste kind(eren) zijn. Met een baby en peuter/kleuter thuis is het leven niet altijd even goed te plannen, maar probeer in ieder geval momenten samen met je oudste te hebben. Als jij je nog volop aan het herstellen bent van de bevalling, dan kun je lekker samen in bed een filmpje kijken of boekjes lezen. Kijk of het lukt om de dutjes van de baby te gebruiken voor deze tijd met elkaar , maar vergeet ook niet dat je deze tijd voor jezelf mag en moet gebruiken om even bij te komen!
  
  
• Vraag aan je kraambezoek of ze jullie oudere kindje(s) even mee willen nemen. Als is het maar voor een frisse neus, een rondje langs de winkels of naar de speeltuin. Zo heb jij even wat rust in huis en tijd voor je baby, terwijl de grote broer of zus even alleen de aandacht krijgt en iets leuks doet buitenshuis.
  
  
• Betrek je oudste zoveel mogelijk bij het zorgen voor zijn of haar broertje of zusje. Meehelpen met badjes, flesjes klaarmaken, kleertjes uitzoeken, vertellen wat je doet en waarom.
  
  
• Roos deelde ook nog een mooie tip. Ze vertelde hoe haar zoontje toen de baby net geboren was heel erg onaardig deed tegen haar en hoe moeilijk dit was. Ze besprak dit regelmatig met mensen die op kraamvisite kwamen, om haar hart te kunnen luchten. “Toen het langzaamaan weer beter ging, realiseerde ik me dat ik op moest letten niet continu het verhaal te herhalen waar hij bij zat. Als jij even een tijdje niet lekker in je vel hebt gezeten, wil je ook niet dat dit continu besproken wordt.”
  
  
• Probeer het los te laten. Je oudere kind of kinderen mogen de tijd nodig hebben om te wennen. Jij mag de tijd nemen om te wennen. Het is een grote omslag. Je kunt je er ontzettend druk over maken of je het allemaal wel goed doet, maar je moet er gewoon ‘even’ doorheen. Je kunt heel geforceerd proberen dat je oudste kindje weer lief tegen je doet, als hij of zij even alleen papa wilt, of het eventjes laten voor wat het is. Je kunt jezelf continu schuldig voelen als je minder tijd hebt voor je oudste. Of je kunt genieten van de momenten die jullie wel hebben. Probeer alleen de dingen te controleren die binnen jouw controle liggen en heb er vertrouwen in dat het vanzelf weer goedkomt.