Fleur kreeg na haar bevalling een verzakking: ‘Het trekt vast wel weg, dacht ik’

Na een intense eerste bevalling kreeg ik te maken met iets waar ik nog nooit over gehoord had: een verzakking. Wat volgde was een lange weg van fysiek en mentaal herstel. In deze blog neem ik, Fleur, je mee in mijn verhaal – van onzekerheid en angst, naar vertrouwen, kracht en een tweede, prachtige bevalling. Omdat ik geloof dat moeders mogen weten dat ze niet alleen zijn.

Vier jaar geleden werd ik moeder van mijn eerste zoon. Mijn zwangerschap verliep lang voorspoedig, tot ik aan het eind ineens geveld werd door COVID. De laatste weken bracht ik doodziek door in bed.

Verzwakt begon ik halverwege week 38 aan mijn bevalling. Die verliep heftig: vier uur aan intense weeën en een uur persen op mijn allerlaatste reserves. Maar daar was hij dan – mijn zoon Luke. Op dat moment vergat ik alles. Ik huilde van geluk. Eindelijk was de ellende voorbij en kon het mooie moederschap beginnen. Dacht ik.

Ik voel iets geks tussen mijn benen

De eerste twee weken van mijn kraamtijd stond alles in het teken van herstellen. Van de bevalling, maar vooral van het ziek zijn. Toen ik na twee weken voor het eerst weer naar buiten ging, voelde ik iets geks. Een zwaar gevoel, diep vanbinnen – alsof er iets niet goed zat. Alsof een tampon scheef zat, maar dan erger. “Dit trekt vast wel weg,” dacht ik, terwijl we op een terrasje gingen zitten. Maar het gevoel bleef. Toen ik op het toilet ging kijken, zag ik een zwelling. Ik schrok me rot. Ik had daar beneden nog niet durven kijken sinds de bevalling, en nu dit.

Meer lezen: Wat houdt een verzakking in?

Diagnose: een milde voorwandverzakking

De huisarts verwees me door naar de gynaecoloog. Ondertussen struinde ik Google af, vol angst en onzekerheid. De diagnose werd bevestigd: een milde voorwandverzakking.

Bang. Boos. Intens verdrietig. Ik dacht aan alles wat ik niet meer zou kunnen: rennen met mijn kind, dansen met vriendinnen, verre reizen maken, gewoon een lange wandeling in het bos. Ik was 32, maar voelde me oud. Elke dag leefde ik met de angst dat m’n blaas er letterlijk uit zou vallen. Door die angst hield ik alles vast – fysiek én mentaal. Mijn bekkenbodem raakte overspannen, ik had constant het gevoel dat ik moest plassen en had continu pijn. Als ik terugdenk aan die tijd, voel ik vooral één ding: hoe ontzettend ongelukkig ik me voelde.

Langzaam weer vertrouwen in mijn lijf

Maar ik gaf niet op. Twee jaar lang werkte ik, stap voor stap, aan mijn herstel. Ik bezocht een bekkenfysiotherapeut en kreeg daar fijne begeleiding. Ik bezocht een osteopaat. Ik begon weer te bewegen – eerst voorzichtig met yoga en Pilates, later met krachttraining. Langzaam kreeg ik weer vertrouwen in mijn lijf.

Ik verdiepte me in voeding en maakte bewuste keuzes: meer onbewerkt, meer plantaardig, meer voedzaam. Alles draaide om herstel – niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik werkte aan de mind-body connectie, leerde opnieuw luisteren naar mijn lichaam, naar mijn intuïtie. Mijn herstel werd een holistisch proces, waarin ik mezelf opnieuw leerde kennen.

Na twee jaar was ik klachtenvrij. Geen zwaar gevoel meer. Geen angst meer om mijn lichaam te gebruiken. Ik voelde me sterker dan ooit.

Waarom is er zo weinig openheid over een verzakking?

Die twee jaren brachten me zó veel meer dan alleen lichamelijk herstel. Ze brachten me inzichten, kracht en het verlangen om andere moeders te helpen. Want waarom weten zó weinig vrouwen van verzakkingen na de bevalling? Waarom is er zo weinig openheid, herkenning en begeleiding?

Toen ik voor de tweede keer zwanger werd, voelde ik vooral vertrouwen. Mijn lichaam voelde sterker, mijn geest rustiger. En hoewel het opnieuw een stortbevalling werd – dit keer van nog geen twee uur – voelde het compleet anders. We haalden nét op tijd het ziekenhuis. De weeën overmanden me, maar ik ging erin mee. Ik volgde mijn ademhaling, gaf me over, voelde een oerkracht die ik nooit eerder had gevoeld. Acht minuten persen op de baarkruk, en daar was hij: Ted.

Meer lezen: Bekkenbodem oefeningen na de bevalling

Mijn droom is uitgekomen: ik ben opnieuw bevallen

Na de bevalling voelde ik me zó veel beter dan de eerste keer. Ik had deze keer de ruimte gecreëerd om echt te rusten. We hadden vooraf maaltijden voorbereid, afspraken gemaakt en onze grenzen bewaakt. Onze doula, die we deze tweede zwangerschap hadden ingeschakeld, heeft ons hiermee geholpen. De kraamweek voelde als een cocon.

En ja, na een week of twee voelde ik dat bekende, nare gevoel in mijn bekkenbodem weer opkomen. Maar dit keer wist ik wat het was – en ik wist ook dat ik niet in paniek hoefde te raken. Het bleek gelukkig géén verergering van mijn verzakking. Mijn bekkenbodem is gespannen, net als de eerste keer, maar dit keer herken ik de signalen. Ik weet wat ik kan doen. En het belangrijkste: ik voel verbetering, beetje bij beetje.

Het herstel is opnieuw intens, maar het is anders. Dit keer is er vertrouwen. Ik weet dat ik op de goede weg ben. Ik weet dat ik weer volledig zal herstellen. Mijn droom is uitgekomen: ik ben opnieuw bevallen. Krachtig, bewust en verbonden. En dit keer weet ik – over niet al te lange tijd kan ik weer alles!

Heb jij ook een verzakking (gehad) of herken jij je in mijn verhaal? Je mag altijd contact met me opnemen via Instagram.