Column Fien: ‘Help, mijn dochtertje komt niet aan’

Een zwangerschap en voor het eerst moeder worden: het is één grote bron van inspiratie. Op How About Mom geeft columnist Fien Vermeulen een eerlijk kijkje in haar leven. Deze week: hoge pieken en diepe dalen in het prille moederschap.

“Kijk nou wat ik heb gedaan”, zei ik huilend terwijl ik naar het keukenplafond wees. Daar hingen stukjes zwartgeblakerde schil van ontplofte eieren. Terwijl mijn vader alle deuren beneden tegen elkaar openzette, zette mama mij op de bank. “Ik voel me echt de slechtste moeder ooit”, zei ik terwijl ze me knuffelde.  

In week drie met Lise-Marie stonden er een aantal dagen in het teken van ‘overal net op tijd bij’. Ik herkende mijn meisje niet meer. Op het oog was er niks mis: ze dronk op net als eerder op verzoek aan mijn borst, had genoeg plasluiers, was niet te warm en leek gewoon content. En toch bekroop me een gevoel dat ze zich anders gedroeg. Ik sliep er slecht van.

Nachtmerries over haar gezondheid wisselden veel momenten af dat ik voor haar wakker werd en de sterke drang voelde om haar te wekken. Mijn borsten deden weer net zo zeer als tijdens dagen met stuwing. Die ochtend dat ik de pan eieren op het vuur vergat, ging opeens ook de gedachte door me heen: ‘ze komt niet aan’. Letterlijk die woorden.

Meer lezen: Je baby laten wennen aan een flesje

Nauwelijks geslapen door dat onheilspellende gevoel

Gelukkig had ik die dag ook met mijn ouders afgesproken. Die stonden precies voor de deur toen ik naar beneden rende omdat ik me opeens de pan herinnerde. Ik voelde me verschrikkelijk. Niet geslapen van een onheilspellend gevoel over Lise-Marie en ik had mijn dochter in gevaar gebracht door het gasfornuis te vergeten. Ik kwam tot de conclusie dat ik naast mijn dochter, mezelf niet herkende in deze situatie. Iets als dit was me per slot van rekening nog nooit gebeurd. Tijd om in te grijpen. Ik belde het consultatiebureau. Onze lieve jeugdverpleegkundige kwam later die middag.

Ondervoeding

Wat schrok ik van wat ik hoorde maar wat was ik blij dat ik had geluisterd naar mijn instinct. Lise-Marie was in een week tijd inderdaad geen gram aangekomen en was terecht gekomen in een spiraal van ondervoeding. Ondanks alle voedingsmomenten kreeg ze te weinig binnen. Daardoor werd ze moe en kon ze nog minder goed drinken en zo zette dat door.

Tijdelijk kolven

Na ondersteunende woorden van de verpleegkundige die me verzekerde dat het bij ons veel minder erg was dan het klonk, dat ik ontzettend op tijd aan de bel had getrokken én dat iedere moeder inclusief zijzelf een eier-incident of iets soortgelijks heeft meegemaakt in een moment van totale vermoeidheid – kon ik weer wat landen. We besloten dat ik tijdelijk zou kolven en moedermelk in flesjes zou aanbieden om te kunnen kijken hoeveel Lise-Marie binnenkreeg, maakten doelen qua milliliters, bespraken hoe ik haar wakker kon krijgen elke drie uur en planden een nieuw weegmoment.

Hulp vragen

Altijd naar je gevoel luisteren. Dat is de eerste grote les die ik als moeder heb geleerd. En de tweede: hulp vragen en of accepteren is het beste idee dat er is. Hoe graag je ook alles zelf wil kunnen – clichés zijn er omdat ze waar zijn. Zo ook het gezegde: It takes a village to raise a child. De jeugdverpleegkundige, mijn schoonouders die die dag voor ons kookten, papa die de keuken heeft staan schrobben, een lactatiekundige die mee gaat kijken naar de borstvoeding en mijn moeder die de rest van die dag bij me gebleven is zodat ik weer wat vertrouwen in mezelf kreeg.

‘Je bent een goede moeder’

“Je bent een goede moeder, Fien. Nu ga je even naar bed. Ik blijf bij Lise-Marie en zorg goed voor haar. En als je weer beneden komt, staat er een kopje thee voor je klaar”, zei ze terwijl ze haar kleindochter van me over nam. De tranen rolden over mijn wangen. Wat had ik het nodig dat ze dat alles zei. Dat ik even los kon laten terwijl ik wist dat iedereen veilig en oké was.

Eenmaal wakker dronken we dat kopje thee. Lise-Marie dronk een hele fles borstvoeding op. Mama en ik zaten een tijdje in stilte op de bank met haar, terwijl ik weer in contact kwam met mezelf.  “Je hart, je ogen en je handen vertellen je alles wat je nodig hebt. Je bent nu moeder en leert afstemmen op wat dat inhoudt”, zei mama na een tijdje.

Grootste liefde en grote zorgen

Met de geboorte van Lise-Marie is er iets in me opengegaan waarvan ik me niet had kunnen indenken dat het kon. Het is de grootste liefde die ik ooit gevoeld heb. En tegelijk zijn de zorgen die ik voelde toen er iets niet klopte, ook zo alles omvattend. Ik leef voor het eerst niet meer voor mezelf. Ik leef voor haar. De oerdrang om haar met alles te beschermen dat ik in me heb, overspoelde me vanaf het moment dat ik haar aanraakte.

Inmiddels ben ik weer boven water. Lise-Marie drinkt weer goed, is ontzettend aangekomen en drinkt ook weer aan de borst. Ze huilt keihard als ze honger heeft en is de rest van de dag weer haar stralende zelf. Ik inmiddels ook. Voor het eerst echt eigenlijk, sinds de bevalling. Op het oog leek het al goed te gaan en dat dacht ik zelf eigenlijk ook. Maar afstemmen op Moeder Zijn en wennen aan alle emoties en wat erbij komt kijken, dat kost tijd. Wat is het onbeschrijfelijk prachtig en wat zijn de pieken hoog, maar zo kwetsbaar tegelijk.

Meer lezen?

Alle columns van Fien

Hoe werkt lecithine bij een verstopt melkkanaal?