Blog: zo voelt een postnatale depressie

Joy (28) is moeder van Senna (4) en Vajén (7 maanden). Na haar laatste zwangerschap werd er een postnatale depressie en PTSS gediagnosticeerd. Op How About Mom deelt ze haar ‘pad naar geluk’.

‘Ik zette eigenlijk continu een masker op. Nu soms nog steeds. Mensen die mij op straat zien of tegenkomen zullen niet snel aan mij zien dat er iets aan de hand is. ‘Hoe gaat het? Ja prima!’ Ik zal eigenlijk nooit zeggen: het gaat niet zo goed, en vervolgens vertellen wat er echt aan de hand is. 

Ik denk dat heel veel mensen dit hebben. Waarom zou je ook jouw sores met een buur, kennis of familielid delen? Ze hebben zelf wel andere dingen aan hun hoofd. Zitten ze hier wel op te wachten? En al die medelijden wat je dan krijgt. Bleh, daar zit ik al helemaal niet op te wachten. Plus: ik schaam me eigenlijk ook en wil niet veroordeeld worden of het gesprek worden bij iemand thuis.

Een verademing om niet te doen alsof

Alleen elke keer doen alsof alles maar goed gaat en alles binnenshuis houden voelt ook ontzettend eenzaam. Het is heel gek hoe dat eigenlijk werkt. Je wil het niet tegen een ander vertellen want stel je voor, maar doordat niemand het weet blijft iedereen met je omgaan alsof je leven gewoon doordraait terwijl dat helemaal niet het geval is. Dat is ontzettend vermoeiend. 

Het allerliefste wat je wilt is dat mensen door de masker heen kijken en aan je zien dat het helemaal niet goed met je gaat. Dat ze daar gelijk op in kunnen spelen en even de arm of schouderklop geven waar je ontzettend naar snakt. Alleen op die manier voelt het een soort van natuurlijk en normaal. Ik realiseer me tegelijkertijd dat ik daarmee mijn dierbaren een ontzettende grote taak geef door van hen te vragen bewust in het hier te zijn en echt naar me te kijken.

Leven met een postnatale depressie

Leven met een postnatale depressie gaat heel vaak gepaard met gevoelens van schuld, schaamte en falen. Je hebt niet alleen een depressie, je bent ook nog eens moeder. Je lichaam is helemaal veranderd en je hormonen gaan alle kanten op. Je kent het, 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren. Het ontzwangeren kan voor velen al pittig zijn, laat staan als je allemaal nare gevoelens en gedachten erbij hebt.

Dat iemand je ziet is misschien ook nodig om zelf te kunnen erkennen dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat. Om in ieder geval tegen je dierbaren te durven zeggen ‘nee, het gaat niet goed. Ik kan het niet alleen. Ik heb hulp nodig. Ik voel me gewoon slecht.’

Ik durf nu uit te spreken dat het niet goed gaat

Ik ben nu op een punt gekomen dat ik het durf uit te spreken, maar dat heeft mij ook maanden geduurd. Als nu iemand aan mij vraagt hoe het met me gaat, dan weet ik dat ze dat niet vragen om het vragen maar omdat ze echt geïnteresseerd zijn in hoe het werkelijk met mij gaat. Daardoor voel ik me ook eindelijk vrij om te zeggen dat ik een rotdag heb, of juist om aan te geven dat ik wel een fijne week heb. Het is een verademing om niet te doen alsof en niet altijd te lachen terwijl je daar helemaal geen zin in hebt.

Natuurlijk zijn er plekken waar ik nog wel dat masker heb. Bijvoorbeeld op het schoolplein van m’n dochter, want mensen die mij niet kennen hoeven dit verder ook niet te weten. Ik wil er niet mee te koop lopen.

Ik wil ook sterk zijn voor mijn kinderen en niet alleen maar een huilende, prikkelbare of sombere mama zijn. Maar de erkenning en medeleven die je krijgt van het groepje mensen die dicht genoeg bij je staan is ontzettend fijn. De eerste stap, erkenning en acceptatie voor jezelf, is de allergrootste drempel. Maar zodra je daaroverheen bent, kan het in kleine stapjes alleen maar beter gaan.

Joy (28) is moeder van Senna (4) en Vajén (7 maanden). Na haar laatste zwangerschap werd er een postnatale depressie en PTSS gediagnosticeerd. Op How About Mom deelt ze haar ‘pad naar geluk’ en het proces wat zij hierin doormaakt. Meer lezen over Joy.