© 2024 // How About Mom
De zoon van Jolein (’91), Riv (bijna 3 jaar), heeft de handaandoening symbrachydactyly waardoor hij aan zijn linkerhand alleen een duimpje heeft. How About Mom spreekt Jolein over haar schuldgevoelens en onzekerheden als moeder. Ook vertelt Jolein waarom ze het belangrijk vindt open te zijn over het echte leven.
Toen Jolein zwanger was van Riv, kregen zij en haar man tijdens de 20-weken-echo te horen dat Riv aan zijn linkerhandje alleen een duimpje had. Gelijk bekroop haar een enorm schuldgevoel, vertelt ze. ‘Het is toch iets wat in mijn buik niet goed is gegaan. Ik nam het mezelf kwalijk en vond dat mijn lichaam had gefaald. Familie, vrienden en ook artsen lieten weten dat het niet mijn fout was en dat het een ‘foutje’ van de natuur was, maar zo voelde ik dat zelf helemaal niet.’
Als Riv eenmaal geboren wordt, blijft het schuldgevoel aan Jolein knagen. ‘We genoten ontzettend van de komst van Riv, maar die schuldgevoelens bleven als een grijze wolk boven mij hangen’, aldus Jolein. Op haar Instagram schreef Jolein destijds ook: ‘Ik kon het niet uit of omzetten en niemand kon mij het gevoel geven dat het niet mijn schuld was. Het was iets wat bij mij was gaan horen, wat mijn negatieve zelfbeeld en angst om te falen en niet goed genoeg te zijn nog eens een keiharde duw in de verkeerde richting had gegeven.’
Vanwege de grijze wolk die maar boven haar blijft hangen, besluit Jolein naar de huisarts te gaan. ‘Want hoe erg ik ook genoot van Riv, de schuldgevoelens bleven van invloed op m’n gemoedstoestand. Ik voelde me gelukkig, maar wel altijd met een kanttekening.’ Jolein wordt uiteindelijk naar de psycholoog doorverwezen en krijgt EMDR-therapie om het trauma rondom de 20-weken-echo en haar schuldgevoelens te verwerken.
Hoewel Jolein nooit had verwacht dat een therapie zo goed kon helpen, is niets minder waar. ‘Dat schuldgevoel dat ik had voordat ik startte met de therapie, is letterlijk en figuurlijk buiten mij komen te liggen na de therapie’, aldus Jolein. ‘Daar waar het eerst gevoelsmatig in mijn hart zat, is het nu niet meer. Dat wat er gebeurd is in een hele vroege fase van mijn zwangerschap, daar heb ik op geen enkele manier ook maar iets aan kunnen doen of veranderen.’
De schuldgevoelens die Jolein had, zijn dus nu verdwenen, maar dat betekent niet dat ze zich geen zorgen maakt. ‘Riv is perfect zoals hij is en ik zie niet eens meer dat zijn handje ‘anders is dan die van anderen’, aldus Jolein. ‘Maar dat betekent natuurlijk niet dat dat voor andere ook geldt en dat geeft me soms wel zorgen. Hoe gaan kindjes reageren op Riv als hij naar de basisschool gaat? Hoe zal hij later zelf omgaan met zijn handje? En wanneer gaat hij – en dat heeft hij gelukkig nu nog niet – hinder ondervinden? Die onzekerheid over de toekomst, dat vind ik soms lastig.’
Dat Jolein die onzekerheden lastig vindt, heeft er onder meer mee te maken dat ze Riv ‘later niet voor de grote boze buitenwereld kan beschermen’, vertelt ze. ‘Nu is hij nog klein en kun je ‘m nog beschermen, maar er komt een moment dat hij dat zelf moet doen. En dat is lastig, want ik wil dat hij kan zijn wie hij is. Dat hij weet dat hij niet anders is dan anderen, maar gewoon net als alle andere kindjes.’ Om die reden gebruikt Jolein ook liever niet het woord ‘handafwijking’. ‘Er wordt dan zo’n label opgeplakt, terwijl dat helemaal los staat van wie Riv is en wat hij kan.’
Vanwege haar schuldgevoelens en onzekerheden, besloot Jolein 1,5 jaar geleden een Instagram-pagina te maken waarop ze haar verhaal deelt. ‘Ik merkte dat ik behoefte had aan het spreken van andere ouders wiens kind dezelfde aandoening heeft als Riv’, vertelt Jolein. ‘Ik heb hele fijne vrienden en familie om me heen die heel betrokken zijn, maar zij weten natuurlijk niet 100 % wat ik voel en meemaak. En juist door ouders te spreken die in hetzelfde schuitje zitten, voel je je begrepen. Sterker nog: ik krijg regelmatig hele fijne tips van andere ouders.’
Inmiddels heeft Jolein namelijk contact met ouders van over de hele wereld. ‘Dat is wel echt een hele mooie kant van social media’, vertelt ze daarover. ‘Laatst kreeg ik bijvoorbeeld nog een berichtje van een ouder dat ze het zo bewonderde dat ik er zo open over ben en foto’s van Riv deel, omdat dat iets is wat zij lastig vindt. En dat is eigenlijk precies waarom ik de echte wereld wil laten zien. Om te tonen dat iedereen gelijk is en dat je jezelf niet hoeft te verstoppen. Want dat is ook precies de boodschap die wij aan Riv mee willen geven: dat hij is zoals ieder ander kind.’
Wil je Jolein volgen? Dat kan via haar Instagram-pagina.
Meer lezen?
Blog: loslaten, wat is dat moeilijk
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom