Momtalk: Judith Noordzij

Ondernemer Judith Noordzij (’87) is nog niet terug van een lange camperreis door Europa, als ze erachter komt dat ze zwanger is. Samen met haar vriend Maarten verwacht ze in mei 2022 haar eerste kindje, een dochter. Tot die tijd zijn de twee druk met het verhuizen naar hun net gekochte huis op de Utrechtse Heuvelrug en het bij elkaar sprokkelen van de inboedel. Uiteraard is er ook genoeg tijd om stil te staan bij de bijzondere periode.

Aan How About Mom vertelt Judith openhartig over haar zwangerschap tot nu toe.

Je bent ruim zeventien weken in verwachting, hoe voel je je?

Ik voel me sinds een paar weken weer heel goed. Tuurlijk ben ik vermoeider dan dat ik was voor de zwangerschap, maar ik mag absoluut niet klagen. Van week zes tot week tien ben ik wel heel misselijk en moe geweest. Ik houd van vroeg op te staan, maar ik was een aantal weken zo moe dat ik om 09.00 uur ‘s ochtends alweer m’n bed in dook. Gelukkig heeft dat maar een maandje geduurd en voelde ik me snel weer fitter.

Sinds een paar weken heb ik – omdat ik me weer goed voel – ook het sporten weer opgepakt. Uiteraard wel minder intensief dan voor m’n zwangerschap, maar het is heerlijk om te bewegen. Ik merk dat ik sneller buiten adem en vermoeid ben en dat vond ik in het begin eigenlijk best wel lastig. M’n lichaam is nou eenmaal aan het veranderen en dus moet ik ook wennen aan m’n nieuwe lijf.

Hoe kwam je erachter dat je zwanger was?

Mijn vriend en ik hebben samen met onze twee honden afgelopen 1,5 jaar met een camper door Europa gereisd. In Finland viel het me ineens op dat m’n borsten heel gevoelig waren. Ik knuffelde Maarten en schreeuwde keihard: ‘Auw’, waarna ik besloot een test te doen. Die bleek negatief. Toen m’n borsten pijn bleven doen en ik niet ongesteld werd, besloot ik twee weken daarna nog eens een test te doen. Op een parkeerplaats in Zweden, waar onze camper geparkeerd stond, had ik ineens een positieve test in m’n handen. We waren onwijs in shock en ik kon alleen maar ‘Oh mijn god’ zeggen. Toch overheerste gelijk het gevoel van dankbaarheid.

De dagen na de test konden we het nauwelijks bevatten hoor. Zeker ook omdat ik twee weken eerder nog een negatieve test in m’n handen had. Ik heb daarom nog twee keer een andere test gedaan om te kijken of het wel echt zo was. Toen ook die positief waren, begon het besef langzaam te komen. Het is heel bizar om te beseffen dat ik over een paar maanden moeder ben van een dochter.

Wat ging er door je heen toen je een positieve test in je handen had?

Ik was vooral verbaasd omdat Maarten en ik niet concreet bezig waren met het vervullen van onze kinderwens. Deze zwangerschap is meer dan gewenst, maar ik had niet verwacht dat het in een keer raak zou zijn. We hebben het een keer zonder anticonceptie gedaan, dus in mijn hoofd was het niet eens een mogelijkheid dat ik van die ene keer in verwachting zou raken. Ik ben 34 en heb er altijd in mijn achterhoofd gehouden dat een zwangerschap geen vanzelfsprekendheid is. Sterker nog: ik dacht dat het wel een jaar zou duren voordat ik in verwachting zou raken.

Je kunt je dus wel voorstellen dat we onwijs dankbaar en tegelijkertijd vol ongeloof zaten. Al helemaal ook omdat we nog op reis waren. Het enige wat we hadden was onze camper. Meer dan een jaar geleden verkochten we namelijk ons huis en inboedel om fulltime te reizen door Europa. Het was dus wel even schakelen haha.

Geen huis, wel een camper en een baby op komst: hebben jullie je zorgen gemaakt om de situatie?

De eerste paar dagen overheerste bij mij heel erg het gevoel van ongeloof. Maarten maakte zich wel iets meer zorgen. We waren wel onderweg naar Nederland, maar hadden eigenlijk het plan om nog een maand in Denemarken te blijven. Dat hebben we uiteindelijk niet gedaan, omdat ik precies die weken kotsend boven het toilet in onze camper heb gehangen. Daar werd ik helemaal niet gelukkig van en dus besloten we richting Nederland te gaan. We moesten immers ook een huis vinden en ons voorbereiden op de komst van onze dochter. Wel heb ik altijd het gevoel gehad van: ‘We gaan dit fixen en het komt goed.’

Uiteindelijk is dat gevoel ook helemaal terecht geweest: we hebben een huis gekocht vlakbij de Utrechtse Heuvelrug. 1 februari krijgen we de sleutel en we hopen 1 maart te verhuizen. We hebben dan nog 2,5 maand om de babykamer in te richten en ons voor te bereiden op de komst van onze dochter.

In een post op Instagram schreef je dat je tot je 34e nooit hebt gevoeld: ‘Ik wil moeder worden’, wat is er veranderd?

Klopt. Ik heb tot een jaar geleden nooit sterk het gevoel gehad dat ik graag kinderen wilde. Zelfs niet toen vriendinnen om me heen zwanger werden. Ook niet toen mensen zich afvroegen of ik niet aan kinderen moest beginnen nu ik ‘al’ 34 jaar ben. Ik ben blij dat ik nooit die druk heb gevoeld dat ik kinderen zou moeten nemen omdat ik anders misschien te laat zou zijn. Maarten stond er eigenlijk net zo in en we bespraken onze eventuele kinderwens altijd open met elkaar.

Vorig jaar – tijdens onze reis – veranderde er toch wat in m’n gevoel. Eigenlijk best gek, want we hadden juist geen kinderen of moeders om ons heen. Maar ik merkte ineens heel sterk in m’n lichaam dat ik graag moeder wilde worden. Dan keek ik naar Maarten en dacht ik: ‘Met jou wil ik een kind’. Dat heb ik hem toen ook verteld. Na heel veel gesprekken besloten we ervoor te gaan. We hadden alleen het plan – voor zover je een zwangerschap kan plannen – om in 2023 in verwachting te raken als we terug in Nederland zou zijn. Dat liep even anders haha.

De eerste keer dat je je dochter op de echo zag, was in Denemarken. Wat ging er toen door je heen?

Dat was natuurlijk een heel bijzonder moment. Toch was ik niet meteen euforisch. Ik heb vriendinnen om me heen die een miskraam hebben meegemaakt, dus ik durfde niet gelijk blij te zijn. Eerlijk gezegd heb ik dat nog steeds een beetje. Ik heb nog geen rompertje durven kopen en ik durfde ook niet zo goed na te denken over het geslacht. Een soort beschermingsmechanisme ofzo, omdat ik weet hoe kwetsbaar een zwangerschap is.

Toch merk ik dat ik dat beschermingslaagje steeds meer kan loslaten. De 13-wekenecho zag er mooi uit en ook de NIPT-test was goed. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik meer rust ervaar. Samen met Maarten fantaseren we ons rot over onze dochter. Over hoe het is als ze er eenmaal is bijvoorbeeld. Laatst waren we een weekendje weg en beseften we ons: ‘Als we dit volgend jaar weer doen, zit er gewoon een klein meisje bij.’

Er staat je als kersverse moeder heel wat te wachten. Fantaseer je veel over de komende maanden?

Om eerlijk te zijn fantaseer ik vooral over mijn dochter en niet zozeer over de lichamelijke ongemakken en de bevalling. Dat heeft misschien ook weer een beetje te maken met angst en met het feit dat we de afgelopen weken heel druk bezig zijn geweest met de koop van ons huis. Ik heb dan de neiging om m’n kop in het zand te steken en er vooral niet bij stil te staan. Toch merk ik dat ik steeds meer ruimte voel om te fantaseren en na te denken over de komende maanden. De rust is wedergekeerd en ik ben me langzaam aan het verdiepen in de bevalling en de kraamtijd.

Het allermeeste fantaseer ik natuurlijk over het kindje in m’n buik, voornamelijk over het moment dat onze dochter in m’n armen ligt. Dat we urenlang kunnen knuffelen en met haar over de heide kunnen lopen. Gewoon het samen zijn en genieten van het feit dat ze er is. Maarten zei laatst ook dat hij niet kon wachten om met haar op stap te gaan en vader-dochter dingen te ondernemen. Als we daarover praten, worden we beiden zo blij.’

Op je 27ste kreeg je een burn-out, waarna je besloot het roer om te gooien. Terugkijkend op die periode, wat zou je je dochter willen meegeven?

Ik heb zelf jarenlang iets gedaan waar ik eigenlijk niet gelukkig van werd en ik weet hoeveel impact dat op je heeft. Zowel lichamelijk en als mentaal. Dus ik hoop vooral dat onze dochter de ruimte voelt om exact te zijn wie ze wil zijn zonder dat ze druk van buitenaf voelt. Dat klinkt abstract en cliché, maar dat is uiteindelijk wel wat een mens gelukkig maakt.

Ik wil haar meegeven dat ze zichzelf mag zijn. Ik wil dat ze weet dat ze haar hart mag volgen en niet datgeen doet wat de maatschappij van haar verwacht. Ik geloof er namelijk echt in dat als je iets doet waar je blij van wordt en je je eigen pad bewandelt, je daar ook je brood mee kan verdienen.

Als je moeders een advies zou mogen geven, wat zou dat dan zijn?

Ik zou moeders willen meegeven dat het oké is om niet continu op een roze wolk te zitten. Dat ervaar ik zelf net zo. Een zwangerschap is bijzonder en waardevol, maar kent ook mindere momenten. Je voelt je niet elke dag fit, je bent onzeker over het kindje in je buik en maakt je ook zorgen. Wat mij betreft mag dat wel meer besproken worden. Ik kreeg – nadat ik dat deelde op Instagram – ook heel veel berichten van vrouwen die blij waren dat ik er open over was. Overigens begrijp ik heel goed dat het voor vrouwen die zwanger willen raken, maar waarbij dat moeizaam gaat of niet lukt, het verdrietig is om te lezen als een moeder ‘even klaagt’.

Daarnaast zou ik voor de vrouwen die niet weten of ze een kinderwens hebben, willen meegeven dat ze absoluut geen druk moeten voelen. Toen ik open was over of ik moeder wilde worden of niet, kreeg ik veel reacties dat ik spijt zou krijgen als ik het niet zou doen. Dat is naar om te horen en maakt je onzeker. Ik gun andere vrouwen dan ook vooral dat ze hun eigen keuzes durven te maken. Uiteindelijk is gevoel het enige wat telt.

Meer lezen?
Momtalk: Japke Janneke
Momtalk: Jacobien
Momtalk Nomi