Mijn verhaal: “Je faalt niet als je een ruggenprik krijgt”

In haar zwangerschap werkte Madelon een compleet geboorteplan uit met allerlei wensen voor de bevalling. Tijdens de bevalling van dochter Didi-Xanna pakte alles compleet anders uit en moest ze deze verwachtingen loslaten. Toch kijkt ze met een positief gevoel terug op haar ziekenhuisbevalling met ruggenprik en inwendige ruptuur na afloop. Aan How About Mom vertelt ze haar verhaal.

“17 augustus 2021 was de uitgerekende datum van onze dochter. De zwangerschap verliep niet zo lekker. De roze wolk had ik gemist. Ik was de hele zwangerschap ziek, had last van hoge bloeddruk en voelde ik me totaal niet mezelf. Met 28 weken kwamen ze erachter dat mijn dochter in mijn buik bovengemiddeld groot was. Er hing dus een inleiding boven mijn hoofd.

Vertrouwen in de bevalling

Ondanks de inleiding wilde ik een mooie bevalling krijgen. Ik volgde samen met mijn man een cursus hypnobirthing en kreeg vertrouwen in het bevallen. Ik had een heel geboorteplan gemaakt met al mijn wensen en verwachtingen er in. Ik wilde geen medicatie, hooguit een morfinepompje als de ontsluiting niet zou vorderen.

Ik wilde graag naar mooie mantra muziek luisteren tijdens de bevalling, niet gestoord worden door de verpleegkundigen, ik wilde ondanks ik aan een CTG scan zou komen te zitten bewegingsvrijheid en kunnen douchen tijdens de ontsluitingsweeën. Ik wilde op een zwangerschapsbal zitten tijdens de ontsluitingsweeën, liever geen stagiaires aan mijn bed en positief benaderd worden. Ik wilde graag gedimde lichten en de ademhalingsoefeningen van hypnobirthing toe kunnen passen. Als laatste wilde ik graag dat mijn man ons kindje zou aanpakken en de navelstreng zou doorknippen. Zo zag ik mijn gedroomde bevalling voor ogen. 

Ik was op

Het einde van mijn zwangerschap naderde en ik kon letterlijk niks meer. Ik had vreselijk pijn in mijn bekken, kon niet meer lopen, sliep slecht, mijn hele lichaam deed zeer en ik was er helemaal klaar mee. Als ik ergens met mijn man heen wilde, moesten we nadenken over of er wel een parkeerplaats dichtbij was, een toilet in de buurt was en ik niet ver hoefde te lopen. Toen ik met 37 weken op controle kwam, kwamen ze erachter dat mijn bloeddruk aan de hoge kant was en kwam het plan van inleiden weer op tafel. Wanneer dat was, wisten ze nog niet. Maar toen de verloskundige ging voelen om te kijken of mijn lichaam al rijp was om te bevallen, bleek ik al op 3 cm ontsluiting te zitten. Ik werd wel naar huis gestuurd, in de hoop dat de bevalling vanzelf zou beginnen. Dat gebeurde uiteindelijk niet, waardoor ik met 38 weken en 3 dagen alsnog ben ingeleid.

Ik mocht me om zes uur ‘s ochtends melden, om half zeven werden mijn vliezen gebroken en werd er een infuus aangebracht in mijn hand met de weeënopwekkers en had ik de draadloze CTG scan om mijn buik. Om precies 8 uur kon ik niks meer, ik wilde niks meer, ik wilde niet lopen, ik wilde geen muziek horen. De weeën deden verschrikkelijk veel pijn. Ondanks ik de ademhaling van de hypnobirthing zo goed geoefend had, kon ik de weeën totaal niet opvangen. Ik moest met elke wee plassen, onderweg naar de wc kreeg ik een wee, op de wc kreeg ik een wee en op de terugweg naar het bed kreeg ik ook een wee. Ik raakte vreselijk in paniek, dit trok ik niet. 

Toch een ruggenprik

Op de monitor zagen ze dat mijn weeën onregelmatig waren en nog lang niet krachtig genoeg, maar ik verging van de pijn. Om half 10 kwam de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik had. Dat bleek tot mijn grote teleurstelling nog steeds 3 centimeter te zijn. Ik wilde en kon niet meer, en dat zagen ze. Ze begon over de ruggenprik en besprak wat er wel en niet kon gebeuren. Mijn bloeddruk zou hierdoor lager kunnen worden, maar die was ‘gelukkig’ al aan de hoge kant. Ook zou ik na de bevalling nog in het ziekenhuis moeten blijven, maar vanwege de hoge bloeddruk moest ik toch al een nacht blijven. Dus ik zei meteen dat ik de ruggenprik wilde.

Een half uur later werd ik naar de tweede verdieping gereden door een verpleegkundige en stagiaire, mijn man mocht ook mee. Tijdens het zetten van de ruggenprik voelde ik nog een aantal weeën, maar toen de prik erin zat begon hij al snel te werken. Wat heerlijk. Ik voelde de weeën totaal niet meer. Eenmaal terug op de verloskamer werd ik nog een keer getoucheerd en bleek ik al op vijf centimeter te zitten. Ik voelde me goed en kon weer gewoon praten, dus heb zelfs nog even gefacetimed met mijn ouders en zusje thuis.

Nog één wens uit het bevalplan

Om drie uur ‘s middags werd ik opeens niet lekker en moest ik heel erg overgeven. Ik drukte op de bel en de verpleegkundige kwam me helpen. De verloskundige kwam ook naar mijn kamer en zei dat het juist goed is als je misselijk bent, dat blijkt normaal te zijn als je aan het bevallen bent. Ze zou om vier uur terugkomen om te kijken naar mijn ontsluiting.

Om vier uur had ik volledige ontsluiting, maar er gebeurde in eerste instantie niets. Pas anderhalf uur later voelde ik ineens een enorme persdrang opkomen. Ik drukte op het belletje en de verloskundige kwam mijn kamer binnen. “Gaan we persen?”, vroeg ze aan me. “Jaaaa”, zei ik, “We gaan persen!”. Ze vroeg of ik een geboorteplan had wat ze door kon lezen. Ik zei tegen haar dat het plan op het kastje lag, maar dat inmiddels alles anders was gelopen. “Ik wil alleen graag dat mijn man ons kindje kan aanpakken en de navelstreng kan doorknippen”, vertelde ik haar. 

Het persen vond ik heftig. Ik moest op mijn rug liggen omdat ik niet anders kon vanwege de ruggenprik. Ik heb 15 minuten ‘geoefend’ met persen en daarna 50 minuten echt geperst. Eindelijk werd om 10 voor half 7 ‘s avonds onze dochter Didi-Xanna geboren. Mijn man pakte haar aan en knipte de navelstreng door, het enige wat nog kon en was overgebleven van mijn geboorteplan. 

Gehecht in de verloskamer

Na de geboorte werd ik direct losgekoppeld van alle apparatuur, want ik was inwendig uitgescheurd. Mijn dochter had haar hand naast haar hoofd gehad en is zo door het geboortekanaal gegaan. Dus ik was behoorlijk uitgescheurd. Ik zou naar de O.K. moeten om onder narcose gehecht te worden van beneden. Dat vond ik nog het ergste van de hele dag. De pijn en de ruggenprik en alles uit handen hebben moeten geven telde voor mij niet meer, ik vond weg moeten van de kamer waar mijn kleintje lag het ergste. Weg van Didi-Xanna en weg van mijn man.

Ik gaf aan dat ik echt niet wilde en daar werd naar geluisterd. Er kwam een gynaecoloog en een verloskundige kijken en ze besloten mij in de verloskamer te hechten.  Het maakte mij op dat moment niet uit hoeveel pijnlijker het was zonder narcose en wie er allemaal bij mij vanonder naar binnen keek. Ik was blij, ik mocht blijven op de verloskamer. Met Didi-Xanna in mijn armen.

Ruggenprik is geen falen

Ik wil graag mijn verhaal delen, omdat ik soms het gevoel krijg dat vrouwen ervaren dat bevallen in het ziekenhuis niet oké is. Omdat je de regie kwijt raakt en van alles moet zonder het zelf te willen. Op het moment dat bij mij de weeën begonnen wilde ik niets meer en gaf ik me over aan de verpleegkundigen en verloskundigen in het ziekenhuis. Ze zijn zo lief voor mij geweest en hebben naar mij geluisterd.

Wat ik je wil meegeven is dit: je faalt niet als je een ruggenprik krijgt. Je faalt niet als je in het ziekenhuis moet bevallen. Ik ben blij dat het op deze manier is gegaan en ik kijk er enorm positief op terug door het zorgpersoneel wat er die dag voor mij is geweest en mij er doorheen geholpen heeft.”