Fotograaf: Ruben Duipmans
19/10/2021

Momtalk: Esther

Esther Weijkamp (‘87) werd een paar dagen voordat de eerste corona lockdown werd aangekondigd moeder van zoontje Quinn (‘20). Ze is de oprichter van Amsterdam City Guide, de stad waar ze samen met haar vriend Walter woont. “Ik kan 1001 adviezen geven, maar uiteindelijk moet jij het gewoon lekker op jouw eigen manier doen.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Moeder worden was altijd wel een droom, ja. In van die vriendenboekjes vroeger schreef ik bij de vraag ‘wat wil je later worden?’ altijd ‘moeder’. Of juf of kapster, trouwens. Van die laatste twee is het niks geworden, maar moeder dus wel. Die kinderwens heeft overigens ook een heel aantal jaar op een zeer laag pitje gestaan. Ik verhuisde op mijn twintigste van een klein dorpje in Brabant naar Amsterdam en heb toen een paar jaar vooral heel veel tijd voor mezelf gehad. Als ik daar was blijven wonen was het misschien anders gelopen, maar dat weet je natuurlijk nooit.”

Wanneer voelde je wel: ik wil echt ervoor gaan?

“Walter en ik leerden elkaar kennen toen ik een jaar of 31 was en hij 34. Kinderen was een onderwerp waar we het vrij snel over kregen met elkaar. Ik wist dat ik graag moeder wilde worden, dus wilde wel weten of hij ook vader wilde worden voordat we echt met elkaar gingen daten. Ik denk dat we goed een jaar een relatie hadden, toen we besloten dat we er voor open zouden staan als ik in verwachting zou raken. Dat betekende niet dat we direct de agenda erbij gingen pakken voor wanneer we het zouden moeten doen om zo snel mogelijk in verwachting te raken, maar dat een kindje welkom was. Sterker nog, ik kwam er destijds achter dat ik eigenlijk een heel onregelmatige menstruatie heb, waardoor die agenda sowieso overbodig werd. Het lukte me goed om het proberen zwanger te raken los te laten, maar toen we eenmaal een jaar bezig waren voelde ik wel de behoefte om eens verder te gaan kijken. Die stap bleek net niet nodig te zijn, want niet lang daarna was ik zwanger. 

Er waren natuurlijk mensen om ons heen die het ‘te vroeg’ of ‘te snel’ vonden. Dat deed ons eigenlijk weinig. Je hebt nooit de garantie dat je het altijd samen goed zult houden, of je nu na 1 of 10 jaar een kindje met elkaar krijgt. Het bijzondere van onze situatie is wel dat we elkaar nog steeds aan het leren kennen zijn. Het eerste jaar met Quinn zaten we echt op een roze wolk. De wereld om ons heen was gesloten en onze bubbel bleef daardoor in tact. Nu alles weer drukker wordt, de wereld open gaat, is ook de behoefte om weer samen op date te gaan groter. Om weer even dat aspect van ons leven de aandacht te geven die het verdiend.”

Momtalk Esther

Hoe vond jij de overgang van ouders naar geliefden?

“Tja, die was bij ons wel bijzonder. Toen ik Walter leerde kennen woonde hij in een huis dichtbij het strand in Den Haag, terwijl ik mijn huis in Amsterdam had. Toen ik zwanger werd, is Walter bij mij komen wonen. Dat is wel een interessante combinatie: zwanger zijn en voor het eerst samenwonen. Immers, als je samen gaat wonen dan leer je elkaar echt kennen. Wat wel bijzonder was aan de situatie, is dat we er allebei echt in zaten van: het is wat het is, hier gaan we het mee doen als geliefden en straks ouders. We waren niet meer aan het aankijken of we dit wel leuk zouden vinden, het was direct wel menens.”

Wat ik zo suf vond, en vind trouwens, is mensen die vragen: was het gepland? Eén: dat gaat je geen snars aan. En twee: als het niet zo is, wat dan? Heb jij daar dan een betere dag door? 

Nog erger waren vragen of dit ook Walter’s eerste kind was, een stereotype dat ik vanwege Walters achtergrond vaak voor mijn kiezen kreeg. Walter is geboren in Suriname en heeft een Guyanese vader en een Drentse moeder. Hij kon gelukkig altijd wel lachen om die vraag, ik iets minder.”

Zijn jullie er bewust mee bezig hoe dit soort racisme of vooroordelen een rol kunnen gaan spelen in het leven van Quinn?

“Walter heeft dus een Surinaamse vader en een Drentse moeder. Zijn huid en ogen zijn vrij licht. Mensen vinden het altijd wel lastig om hem te plaatsen daardoor. Quinn lijkt veel op mij en heeft blauwe ogen en blond haar, maar krijgt in de zomer snel een kleurtje en heeft een mooie bos krullen van Walter gekregen. Walter’s vader en familie wonen in Amerika en het Caribisch gebied en helaas woont er geen Caribische familie in Nederland. Ondanks dat hij zijn roots inmiddels een plek heeft kunnen geven, is het voor hem wel lastig te bepalen welk deel daarvan hij aan Quinn mee wil geven. Wat we in ieder geval allebei wel belangrijk vinden, is hem duidelijk maken dat hij een kind van de wereld is. Een kind met een gemixte achtergrond, wat dat ook precies mag betekenen.

Wat we wel zeker weten, is dat we Quinn willen leren wat de schoonheid van ‘anders-zijn’ is. Kinderen zijn niet kleurenblind en het benoemen van de verschillen tussen mensen, kleuren en culturen maakt de wereld juist leuker en mooier. Of we nu in Amsterdam wonen of straks toch in Den Haag, ik vind het belangrijk om ook in een omgeving te wonen waarin je veel verschillende soorten mensen ziet en leert kennen. Ik heb dat in ons dorpje in Brabant nooit gehad en gun dat ons kind wel.”

Hoe kijk jij terug op jouw zwangerschap en bevalling?

“Ik vond zwanger zijn fantastisch. Ik heb echt negen maanden lang nergens last van gehad. Ik besef dat dit niet voor iedereen zo is, dus ik voel me daar soms bijna bezwaard over, maar het was wel de realiteit. Sterker nog: ook Quinn had het prima naar zijn zin, want hij bleef bijna tot 42 weken zitten. Toen braken wel een paar hele intense dagen aan. Ik was zes maart uitgerekend, maar er gebeurde dus niks. Ik had het al wel eens over inleiden gehad met de verloskundige, maar dat was op dat moment nog niet aan de orde. Niet veel later, op 15 maart, ging in Nederland de eerste lockdown in. De zorg in rep en roer, zo ook bij ons verloskundigenpraktijk. In alle reuring werden wij als het ware vergeten. Uiteindelijk ben ik met 41 weken en zes dagen zelf het ziekenhuis in gewandeld. Later vertelde de verloskundige dat ze door alle maatregelen en de impact daarvan even het overzicht kwijt waren. De inleiding had helaas niet direct het desgewenste effect. Na vier dagen zat ik nog steeds op slechts vier centimeter ontsluiting. 

Vanuit onze kamer in het ziekenhuis keken we het nieuws over alle ontwikkelingen in Nederland. We mochten natuurlijk geen bezoek ontvangen en iedereen in het ziekenhuis was zoekend naar wat er nou wel of niet meer mocht. Op dag vijf kwam er weer een gynaecoloog mijn status controleren, maar er was helaas nog steeds niks gebeurd. Ik had inmiddels al een weeënstorm, ruggenprik en alle mogelijke beschikbare medicatie achter de rug en de moed zakte me in de schoenen. Ik weet nog dat ik zelf opperde: zullen we hem anders maar halen met een keizersnede?Het maakte mij allemaal niet meer zoveel uit, als ik mijn zoon maar te zien kreeg. Nog geen twee uur nadat we de knoop hadden doorgehakt voor een keizersnede te gaan, was ik aan de beurt. Er ging een knop om bij mij en de keizersnede was op dat moment goed. De ingreep liep voorspoedig, maar snel na de bevalling moest Quinn bij mij worden weggehaald. Terwijl ik werd behandeld en gehecht, was Quinn bij Walter, die ondertussen geen idee had van mijn gesteldheid. Hij vertelde me weken later eens hoe bang hij is geweest. Zat hij daar alleen met een pasgeboren baby, zonder enig idee hoe het met mij ging. Ik kreeg naderhand ook nog veel last van mijn buik en moest een avond langer in het ziekenhuis blijven, maar al met al krijg ik goed terug op mijn bevalling.”

Fotograaf: Ruben Duipmans

Hoe was jullie kraamtijd?

“Onze kraamperiode werd mede gevormd door onze fantastische kraamverzorgende, een Surinaamse vrouw. Walter had hier expliciet om gevraagd en gelukkig werd een gehoor aan gegeven. Het leek ons mooi om bepaalde Surinaamse gewoontes en tradities vanaf de start een plekje te geven. Ik had van te voren bedacht graag een bellybind en yoni steam te willen te doen, maar de keizersnede groeide roet in het eten van die plannen. Ik denk dat het heel waardevol is dat onze kraamverzorgende echt de tijd nam om ook met ons allebei los te praten, over de bevalling en onze gedachtes en gevoelens. Als er al een trauma zat na de bevalling, dan ben ik daar goed doorheen geholpen. Zij heeft ons echt een goede start gegeven.”

“Vanwege de lockdown hebben we geen kraamvisite maar raamvisite gehad. Vrienden schreven met stoepkrijt ‘Welkom Quinn’ op de vloer en ik heb zo gehuild toen ik dat voor het eerste zag. Mijn ouders en Walter’s moeder hebben Quinn pas na een maand gezien, maar nog niet eens vastgehouden. Niemand wist precies wat het virus inhield, dus we waren allemaal extra voorzichtig. Ik kijk terug op een bijzondere periode, een tijd waarin we heel rustig en in een bubbel hebben kunnen wennen aan het ouderschap. Niemand die aan je hoofd zeurt, geen afspraak waar je naartoe moet. Ik denk oprecht dat Quinn daardoor zo’n relaxte baby was, die direct goed sliep en dronk. Ik weet ook niet of ik iets gemist heb, want ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Dit was onze kraamtijd en ik geloof dat het voor onze zoon en ons als ouders absoluut geen straf is geweest om zo te mogen starten.”

Waren er dingen waarvan jij dacht: had iemand mij dit van te voren even kunnen vertellen?

“Ja, ik vind het jammer dat ik niet van te voren wist dat het oké is als je niet meteen smoorverliefd bent op je eigen baby. Dat die moederliefde mag groeien. Ik vond Quinn direct heel lief en schattig, maar ik voelde niet meteen die explosie van liefde in mijn hart waar iedereen het altijd over heeft. Die liefde groeide door de weken heen, maar ik heb me daar wel schuldig over gevoeld. Ik had het idee iets verkeerd te doen. Ik had dat van te voren willen weten, dat had veel gescheeld.”

Nog een andere tip of advies voor een andere (aanstaande)moeder?

“Weet je, ik kan 1001 adviezen geven, maar uiteindelijk moet je het gewoon lekker op jouw eigen manier doen. Jij doet als ouder wat het beste voelt, op dat moment, voor jouw kindje. Daar zijn we allemaal weleens onzeker over. Onze ouders hebben ongetwijfeld hun uiterste best gedaan en van sommige dingen zul je nu misschien denken: dat was misschien niet zo handig. Maar dat betekent niet dat je daardoor een rotjeugd hebt gehad of minder van ze houdt.”

Fotocredits: fotograaf Ruben Duipmans

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen