© 2024 // How About Mom
Janne Schuijn (30) is de moeder van Caiden (net 2 jaar geworden) en samen met Felipe, schrijfster van het boek Wat nou als het ook anders kan? en oprichter van een coachingsbedrijf. “Waar ik het allermeest aan moest wennen, is de kwetsbaarheid van het moederschap.”
“Laat ik beginnen te zeggen dat ik nooit van de voorbereiding ben geweest. Ik zal me niet snel ergens helemaal in verdiepen voordat ik ergens aan begin. Als ik er te veel over nadenk, dan kan iets heel groot worden in mijn hoofd. Zo stapte ik ook in het moederschap.
Ik dacht altijd dat ik jong moeder zou worden. Dat was nergens op gebaseerd, puur een gevoel. Toen ik de diagnose PCOS kreeg, ging ik ervan uit dat die verwachting anders uit zou pakken. In het ziekenhuis werd me verteld dat als ik ooit zwanger wilde raken, ik direct een traject in zou gaan. Dat natuurlijk zwanger worden niet of heel moeilijk zou lukken.
Ha, pakte dat even anders uit. Felipe en ik waren drie maanden samen toen ik onverwacht zwanger bleek te zijn. Dat was een flinke schok. Je leven verandert dan wel heel snel: van vrijgezel naar een relatie en een kindje op komst. Ik besloot het maar over me heen te laten komen. Je kunt van alles in je hoofd halen – zijn we er wel klaar voor? Wat als het niet goed gaat? Kan ik dit wel? – maar je schiet daar toch niets mee op. Je moet het gewoon gaan ervaren.
Waar ik het allermeest aan moest wennen, is de kwetsbaarheid van het moederschap. Ik heb me nooit eerder zo druk gemaakt om het leven van iemand anders als toen ik zelf een kind kreeg. Natuurlijk heb ik me vreselijk zorgen gemaakt toen mijn moeder ziek was, maar dit gevoel is anders, nog ‘intenser’. De eerste keer naar buiten heb ik continu gehuild, ik durfde de weg niet eens oversteken. Alles voelde levensgevaarlijk met dat kleine kwetsbare wezentje in de kinderwagen.
Dat valt best tegen. Ik vond, of vind, die emotie verschrikkelijk. Het is zo’n ontzettend naar gevoel om je zo intens zorgen te maken, om te bedenken: ik weet niet hoe ik verder moet als er ooit iets met mijn kindje gebeurt. De onbezorgdheid is eraf, terwijl dat nu juist zo’n lekker gevoel is. Ik ben het pas echt gaan waarderen toen ik het kwijt was, ha.
Natuurlijk draagt het feit dat onze zoon een aangeboren hersenafwijking heeft hier aan bij, maar dat angstige gevoel had ik ook al voordat ik wist dat er iets aan de hand was. Alleen ja, een telefoontje met de boodschap ‘het is mis’ zet je wereld wel voorgoed op zijn kop. Caiden’s aandoening heeft invloed op zijn ontwikkeling. Hij heeft er wel een achterstand door, maar het is niet levensbedreigend. Andere ouders kunnen grappen dat ze over 18 jaar hun vrijheid terug hebben, wij weten niet of ons kind ooit het huis uit zal gaan.
Dit bericht bekijken op Instagram
De komst van Caiden heeft ons in een heel korte tijd naar elkaar toe laten groeien. We maakten natuurlijk direct samen iets heftigs door. Allereerst een onverwachte zwangerschap en daarna het bericht dat er iets mis was met onze zoon. Samen heftige zorgen dragen kan een relatie breken, maar het kan je relatie ook maken. Dat is bij ons het geval. We hebben elkaar gevonden op het gebied van normen en waarden, van hoe we willen leven. Dat draagt bij aan dat je dit samen door kunt maken.
Of je nu twintig jaar of drie maanden samen bent: het is een gigantische verandering om van vriend en vriendin naar papa en mama te gaan. Ik denk soms dat het in ons geval scheelt dat je elkaar niet al tien jaar op een bepaalde manier kent en dan enorm moet wennen aan je partner in zijn of haar nieuwe rol. Wij zijn hier samen gewoon ingegroeid, we weten niet beter. We kennen elkaar niet ‘van toen’.
De eerste drie maanden was ik zo beroerd. Sommige dagen werd ik letterlijk door Felipe uit bed naar de bank getild en ‘s avonds weer van de bank naar bed. Als ik me iets beter voelde dook ik direct op mijn werk, ik was continu druk. De verloskundige dwong me om het rustiger aan te doen, anders zou ik moeten worden opgenomen in het ziekenhuis, zoveel was ik aan het spugen. Na die drie maanden verdwenen de ergste kwalen gelukkig. Ik had en heb wel veel pijn aan mijn gewrichten en bekken. Afgezien van deze klachten genoot ik enorm van een kindje in mijn buik, van die schopjes en duwtjes. Ik vind het een fantastisch mooi proces.
Ik weet dat er heel veel mooie beval verhalen te vertellen vallen, die van mij valt daar niet onder. Ik wilde per se thuis bevallen, het ziekenhuis heeft voor mij een vervelende associatie. Mijn moeder had daar gelegen toen zij ernstig ziek was en wij moesten er tijdens mijn zwangerschap vaak komen voor extra controles. Ik wilde het ook zonder pijnbestrijding doen. Ik wilde alles voelen, ervaren hoe het allemaal werkt in je lijf. Dat heb ik geweten! Ik heb extreem afgezien. Direct nadat Caiden bij me werd gelegd zei ik: laat mij nooit meer zonder pijnbestrijding bevallen! Inmiddels denk ik: mwah, ik zou het zo weer doen. Wat is nu zestien uur afzien op een mensenleven, haha.
Ik denk terug aan de kraamweek als de gelukkigste week van mijn leven. Ook die dagen waren er zorgen, een spoedafspraak met de kinderarts, een MRI-scan. Toch zat ik in een heerlijke bubbel, bovenop een dikke roze wolk. In mijn schone bed, met een fantastische kraamhulp en een prachtige baby in een bedje naast me. Felipe had tien dagen verlof en die spendeerden we samen. Het was zo en fijn en ontspannen, we hoefden niets.
Ik weet ook dat ik overal hechtingen had, dat borstvoeding ontzettend veel pijn deed, dat voor het eerst naar de WC gaan een ramp was en we geen slaap hadden. Dat de kraamtranen veel vloeiden en ik vaak angstig was. Alle emoties die er bestaan heb ik ervaren in een week tijd. En toch… Het voelde perfect die week. Ik zou het ontzettend graag nog eens meemaken.
Dit bericht bekijken op Instagram
Zwanger worden en blijven is voor niemand vanzelfsprekend, maar wij weten zeker dat het een tweede keer niet op de natuurlijke weg kan gebeuren. We hebben een hele grote kans dat een tweede kindje ook een aandoening heeft. Ik heb altijd gezegd: een tweede Caiden, daar teken ik voor. Maar de kans is groot dat een tweede kindje met microcefalie een hele ernstige beperking heeft. Het feit dat Caiden dit (nog) niet heeft is een wondertje. Twee wondertjes achter elkaar verwachten is geen realiteit. We willen tijd en energie over houden voor beide kinderen. Dit betekent dat ik niet op de natuurlijke manier zwanger mag raken. Daarom zijn we inmiddels met een zogeheten PGD-proces gestart, dat is een andere naam voor embryoselectie. Hierbij worden embryo’s getest op bepaalde genen, in ons geval het ASPM-gen dat microcefalie veroorzaakt. De test om te kijken of embryo’s het ASPM-gen dragen bestaat nu nog niet, maar wordt momenteel ontwikkeld. Het kan in totaal zeker twee jaar duren voordat de test klaar is. Daarna moeten we dus nog het IVF-traject starten. Ook dat kan als je pech hebt jaren duren. We hebben een lange adem nodig, en absoluut geen zekerheid dat er ooit nog een tweede kindje komt.
Ik vind het niet meer dan logisch en kan geen reden verzinnen om hier niet open over te zijn. Ik bedoel dat niet slecht of denigrerend naar mensen die dat niet willen of kunnen, maar het is mijn persoonlijke ervaring, het is iets moois en intens waar wij doorheen gaan.
Ik wil daarnaast andere vrouwen en koppels die zo’n zelfde traject in gaan helpen met eerlijke informatie en ervaringen. Toen wij te horen kregen dat we een PGD-traject in gingen, kon ik hier geen persoonlijke ervaringen van andere ouders over vinden. Alleen de klinische informatie vanuit het ziekenhuis. Doordat wij hier open over zijn, krijg ik bijna dagelijks vragen en berichtjes erover.
Er is niemand in onze omgeving die ons het gevoel geeft dat het gek is, of dat het een taboe is om hierover te praten. Op deze manier is het ook geen beladen onderwerp en dat is voor ons heel erg fijn.
Ik vind het geweldig om te zien hoe een kindje, ook al is hij pas twee jaar oud, een eigen persoontje is. Hoe hij, los van dat hij ons kind is, ook een eigen reis maakt. Ik hecht er zelf heel veel waarde aan om me te blijven ontwikkelen als individu en hem ook die ontwikkeling door te zien maken is bijzonder. Ik kan ook ontzettend genieten als ik Felipe en Caiden samen over de grond zie rollen van het lachen, als we samen naar het bos gaan of als Caiden – in een heel uitzonderlijke situatie – in mijn armen in slaapt valt.
Dit bericht bekijken op Instagram
Twee werkende ouders betekent continu kijken: hoe staan we er in, zijn we nog happy met de verdeling? Wij hebben geen standaard schema, iedere week ziet er anders uit. Felipe maakt lange dagen op werk en is regelmatig in het buitenland. Als Caiden ziek is, dan betekent dat voor mij een dag niet werken. Gelukkig komt hier op korte termijn verandering in, waardoor er meer gelijke verdeling tussen ons en meer tijd voor Felipe om met Caiden door te brengen, wordt gecreëerd.
Tijd voor mezelf is nu beperkt, maar als ik merk dat het echt even nodig is dan ruimen we tijd in, linksom of rechtsom. Dat geldt ook voor Felipe. Het heeft nu alleen minder de prioriteit. Als ik kan kiezen tussen een avond samen met Felipe op de bank of in mijn eentje in de sportschool, dan weet ik het wel.
Wij hebben zestien maanden zo goed als geen slaap gehad. Wekenlang leefden we op 2 a 3 uur slaap per nacht. Het enige wat je kunt doen is dat accepteren. Hoe suf het ook klinkt. Ga jezelf er niet tegen verzetten en in je hoofd verhalen creëren (‘niet deze week, ik trek dit niet, ik moet vandaag etc.’) – daarmee maak je het alleen maar erger. Het is ontzettend klote om zo slecht te slapen, maar er tegen vechten geeft je op geen enkele manier meer nachtrust. Toen wij dit eenmaal beseften viel er echt een last van onze schouders.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom