Momtalk: Laurien 

Laurien Verstraten (1985) is presentatrice, actrice en zangeres. Ze werd begin dit jaar moeder van zoon Frederik (“Freekie”). Ze woont samen met haar liefde Olivier in Amsterdam. “De fles hoeft zeker niet na iedere voeding uitgekookt te worden en als het middagdutje in de wipstoel of de box plaats vindt, is dat prima. Wat de moedermaffia daarvan vindt? Tja, die negeer ik mooi.”

Wanneer voelde jij: ik ben klaar voor een kindje? 

“Trouwen, vier kinderen, een wit huis met een rood dak, een tuinman en een werkster: zo zag ik ‘later’ voor me toen ik vroeger klein was. Net zoals het bij ons thuis was. In tegenstelling tot veel vriendinnen begon het bij mij totaal niet te kriebelen toen ik eind twintig begon te raken. Terwijl zij settelden en kinderen begonnen te krijgen, was ik vooral bezig met mijn carrière. Ik ging feestjes en premières af en genoot van mijn leven. Ik had wel vriendjes, maar er zat er nooit eentje bij waarvan ik dacht: daar ga ik kinderen mee krijgen. 

Toen ik Olivier ontmoette was ik bijna 34. We werden gekoppeld en voor het eerst dacht ik: dit is ‘m. Na ongeveer anderhalf jaar vroeg ik aan hem hoe hij onze toekomst voor zich zag. We hadden allebei wel naar elkaar uitgesproken dat we graag kinderen wilden, maar ik dacht: laat ik het begrip “kinderen” eens iets concreter maken. Mijn leeftijd speelde daarbij natuurlijk ook een rol. Hij had andere plannen: eerst zoeken naar een huis, misschien wel buiten de stad, mij dan ten huwelijk vragen, trouwen en daarna beginnen aan kinderen. Oftewel: dan zou ik veertig zijn als we het zouden gaan proberen! Dat zag ik niet zitten.

Die zomer begon ik me voor het eerst wat te verdiepen in zwanger raken an sich. Misschien klinkt dat gek voor een vrouw van mijn leeftijd, maar ik had tot 2 jaar geleden geen idee hoe het precies zat met je eisprong en vruchtbare dagen. Ik zag wel eens ovulatietesten liggen, maar had geen idee hoe dat nou precies werkte. Dat geeft wel aan hoe erg ik tot dan toe niét bezig was met kinderen krijgen, haha. 

Ik was inmiddels al meer dan vijftien jaar aan de anticonceptie, maar op aanraden van een vriendin stopte ik daar alvast mee. Zo kon ik mijn lichaam de tijd geven om aan deze nieuwe situatie te wennen. Na een paar maanden was ook Olivier aan het idee gewend en verdwenen de condooms in de prullenbak. Ik had voor het eerst zelf ook ovulatie- en zwangerschapstesten in huis. Er gingen nog een paar maanden voorbij toen merkte dat ik al ongeduldig begon te worden. Zou alles wel goed zijn? 

We maakten een afspraak bij de huisarts. Er werd bij mij bloed geprikt en Olivier moest een potje inleveren. Alles was helemaal oké met ons beiden. Misschien dat ik het vanaf toen toch los kon laten, want een maand later, eind april 2021, bleek ik in verwachting.”

Hoe was jouw zwangerschap? 

“Ik had een zwangerschap volgens de boekjes, ik heb echt niks te klagen. De eerste weken vond ik het wel even spannend, met alle verhalen van miskramen in deze periode om me heen, maar alle echo’s waren goed. Ik had aan het einde wel een grote en vooral zware buik. Afgezien daarvan vond ik zwanger zijn erg leuk. Mijn bevalling daarentegen was een hel…”

Wil je daar wat meer over vertellen?

“Het begin van de bevalling speelde zich thuis af. Ik kon thuis prima de eerste weeën opvangen. Om tien uur ‘s avonds belden we de verloskundige en bleek ik al vier centimeter ontsluiting te hebben. Een uur later waren we in het bevalcentrum van het OLVG. Ik heb een tijdje in bad gelegen, maar de weeën werden snel heftiger. Ik besloot te vragen om een remifentanil pompje om de scherpe randjes eraf te halen. Er was mij verteld dat ik altijd daarna nog kon kiezen voor een ruggenprik. Mijn bevalling werd hierdoor wel medisch, dus moest ik naar de verlosafdeling van het ziekenhuis.

Vanwege onderbezetting was er op dat moment alleen geen verpleegkundige beschikbaar om mij te helpen. Ik heb 2,5 uur gewacht tot ik eindelijk pijnstilling kreeg. Nadat het pompje was gezet hielp dit inderdaad tijdelijk tegen de pijn. Olivier kreeg instructies om in de gaten te houden of mijn waardes goed zouden blijven, want dat kon anders gevaarlijk zijn voor mij of de kleine. Er werd op afstand wel gemonitord, maar deze verantwoordelijkheid legde op Olivier op dat moment een grote druk. Ik werd ondertussen zo suf van de morfine, dat ik niet goed meer ademhaalde en mijn saturatie zakte. Mijn weeën zwakten ook enorm af. Ik moest dus aan de weeënopwekkers en de morfine werd gestopt. Ik vroeg of ik een ruggenprik kon krijgen, het liefst voordat de weeënopwekkers zouden worden aangezet.

 Weer was er niemand beschikbaar. Alleen iemand die de opwekkers kon toedienen en de morfine omlaag schroefde. Ik had niks meer in de hand en voelde me wanhopig. Het was vier uur ‘s nachts en ik heb het meermaals uitgeschreeuwd van de pijn. Ik probeerde wanhopig terug te vallen op mijn zwangerschapsyoga lessen en te doen wat de haptonomie dame ons had geleerd, maar niets hielp. Ik heb mijn eigen armen tot bloedens toe open gebeten en gekrabd om maar af te leiden van de pijn. Ik heb gezegd dat het me oprecht beter leek als ze maar dood maakten, of me in ieder geval open konden snijden om de kleine eruit te halen. 

Af en toe liepen er mensen de kamer in en uit. Er waren ook veel wisselingen van de wacht. Om acht uur ‘s ochtends stond er een vervangend verloskundige aan mijn bed. Ze had vernomen dat ik om een ruggenprik had gevraagd. “Maar dat heeft nu geen zin meer, want u heeft al acht centimeter ontsluiting.” 

Het was een hel. Barbaars, dierlijk, anders kan ik het niet omschrijven. Om 8.40 kon ik eindelijk geen persen. Dit deed nog steeds immens veel pijn, maar ik voelde me eindelijk gezien, gecoacht en ondersteund. Ik had hier wel een hele fijne verloskundige en verpleegkundige die me echt door het laatste staartje van de bevalling heen hebben gesleept. Ik was zo moe. Na bijna twee uur persen zei ze: nog drie weeën, dan gaan we een knip zetten. Het klinkt waarschijnlijk raar als je nog nooit bent bevallen, maar die knip voelde als een verlossing. Daar was onze kleine Frederik. De weeën waren weg. “Dit wil ik nooit meer”, riep ik.”

Heb je die ervaring een plek kunnen geven?

“Ik kan er inmiddels over praten zonder te huilen, al kan ik er nog steeds aan terug denken en beseffen hoe ongelofelijk klote de bevalling is verlopen. Ik besef me dat het deels te wijten is aan onderbezetting, maar hadden ze me dan toe moeten laten? Alles duurde zo ongelofelijk lang en ik voelde me zo aan mijn lot overgelaten. De bevalling stond ook zo in contrast met mijn fijne zwangerschap. De uitdagingen in de kraamperiode waren in vergelijking met mijn beval ervaring ook een peulenschilletje, dat dan weer wel. Knallende borsten, wekenlang bloedverlies, heupen die niet lekker voelden, niet goed kunnen zitten of plassen: het viel allemaal in het niet bij de helse pijnen die ik tijdens de bevalling had doorstaan. 

Ik heb wel tijd nodig gehad om alles te verwerken. Ik heb in het begin wel een paar keer gehuild en veel gepraat. Met de kraamhulp en met mijn verloskundige. De dienstdoende verloskundige, tijdens de nacht van mijn bevalling, wilde een paar uur na Frederik z’n geboorte ook komen praten op onze ziekenhuiskamer. Ik dacht: waarom nu ineens wel? Daar had ik toen echt even geen behoefte aan. De dag erna wilde ze weer komen en heb ik het toegelaten. Ik merkte echter dat ik boos op haar was, al kan zij er natuurlijk ook niks aan doen. Zij is ook de dupe van onderbezetting.

Er is ook een nagesprek geweest met een verloskundige en tevens coach van het OLVG. Dat heeft wel geholpen. Mijn zusje zit bij dezelfde verloskundige en ik heb direct gezegd: zij mag deze ervaring van mij niet krijgen. Bij haar is alles gelukkig goed gegaan. Ze heeft meteen een ruggenprik gekregen en ze voelde zich de hele tijd gesteund.”

Als klap op de vuurpijl moesten jullie een week na de bevalling verhuizen. Hoe was dat?

“Vreselijk! Op dat moment vond ik het prima trouwens. Ik stond in een overlevingsstand en we deden het gewoon. Achteraf denk ik: hoe hebben we dat in hemelsnaam allemaal gedaan? Ik was vanuit het kraambed verhuisdozen aan het uitpakken. We hadden iedere ochtend een paar uur kraamhulp, daarna waren we bezig in huis. Er kwamen ook nog eens iedere dag mensen op babybezoek. Die niet alleen even een beschuit met muisjes kwamen eten, maar ook nog eens allemaal bleven plakken voor de borrel. Ik had geen zin om ongezellig aan een spa’tje te zitten of in bed te blijven, dus deed keer op keer gezellig mee.

Een week na de bevalling werden Frederik en ik samen met wat kwetsbare spullen bij het nieuwe huis uitgezet, de dag erna kwam Olivier met de verhuiswagen en de rest van de spullen. Achteraf was het allemaal best veel. Dat zou ik een tweede keer echt anders doen.”

Je vertelde dat je voor het eerst 2 weken weg gaat zonder hem voor een klus, hoe voelt dat?

“Ik vind het pittig, maar het is een geweldige kans die ik wil pakken. Ik weet zeker dat het goed komt. Inmiddels geef ik geen borstvoeding meer en er is voldoende hulp ingeschakeld om Olivier te ondersteunen. Nu kan ik er nog makkelijk over praten, maar waarschijnlijk piep ik wel anders als ik er straks een paar dagen zit en mijn zoontje heel erg mis. De crew zegt tegen me: het wordt echt aanpoten en je wordt geleefd. Ik denk alleen maar: jullie hebben geen baby van een paar maanden oud thuis, dán wordt je pas geleefd haha. Ik kijk ernaar uit om mijn koffie warm te kunnen drinken en er niet ‘s nachts uit te hoeven!”

Ben jij veranderd door het moederschap?

“Ik voel me nog steeds heel erg mezelf. Met name wat betreft hoe ik in het leven sta. Ik besef me echter wel dat er nu iemand is, die belangrijker is dan wat dan ook. Hij staat op de eerste plaats. Misschien dat ik daardoor nu wat meer schijt heb. Zo kan ik me niet meer zo druk maken om bepaalde zaken.

Ik ben blij dat Olivier en ik allebei relaxt in het ouderschap staan. We zijn niet van de schema’s. De fles hoeft zeker niet na iedere voeding uitgekookt te worden en als het middagdutje in de wipstoel of in de box plaatsvindt, omdat hij niet in z’n bedje wil slapen, is dat prima. Wat de moedermaffia daarvan vindt? Tja, die negeer ik mooi.”

Heb jij ten slotte nog een tip voor een andere (aanstaande) moeder?

“Wil je een ruggenprik? Vraag er dan meteen om bij de eerste wee want het kan dan nog uren duren voordat je ‘m krijgt. Als je ‘m überhaupt al krijgt. Ga desnoods de pijn wat overdrijven, maar zorg dat ze je verzoek serieus nemen. Liefst al voordat je het ziekenhuis hebt betreden.”

Meer lezen?
Wat maakt een bevalling traumatisch?
Last van een negatieve bevalervaring komt veel voor
Momtalk: Eve
Momtalk: Ann Dominique