Momtalk: Eve

Eve Tomaszewski (‘87) is moeder van Zaya Kae (‘21). Ze is ondernemer, oprichter van content- & PR-bureau Manevesto en auteur van het boek Goaldigger Mindset. Eve woont samen met haar gezin in Amsterdam. “Mijn missie is alleen maar groter geworden nu ik zelf een dochter heb. Ik ben enorm gedreven om haar te laten zien dat ze alles kan bereiken in deze wereld.”

Hoe kijk jij terug op jouw zwangerschap?

“Mijn zwangerschap begon zwaar, maar eindigde fijn. De eerste paar weken was ik namelijk ontzettend misselijk

. De eerste uren van de dag kon ik helemaal niets, pas in de middag kwam ik ergens aan toe. ‘Hup, opstaan, dan gaat het vanzelf weer beter’, sprak ik mezelf dan streng toe. ‘Je bent alleen zwanger, je bent niet ziek!’. Dat is wat mensen dan zeggen he? Ik merkte hoe de (voor)oordelen over zwangerschap invloed op me hadden en ik moest leren daar mee om te gaan en het toch wat rustiger aan te doen.

Het is een groot voordeel dat je als ondernemer vaak wat meer flexibiliteit hebt om je dagen zelf in te richten. Wat ik mooi vond om te merken is hoe ik naar mezelf erg streng kan zijn en mezelf makkelijk uit het oog verlies, maar ik nu sterk voelde dat het niet meer alleen om mij ging. Dat maakte het makkelijker om wel die rust te nemen.”

Vanaf wanneer ging het weer beter?

“Ik leefde erg naar de twaalf weken toe, omdat ik had gehoord dat de misselijkheid daarna over zou zijn. Helaas duurde het bij mij daarna nog wel een paar weken. Maar toen dat eenmaal achter de rug was, kreeg ik ineens een enorme energieboost. Daardoor kon ik met gemak tot het einde van mijn zwangerschap lekker doorwerken. Ik was in de avonden wel sneller moe, maar liep ondertussen over van  nieuwe ideeën en inspiratie.”

Hoe vond je het om met verlof te gaan?

“Ik vond het niet per se moeilijk om het werk los te laten, want ik heb een goed team aan wie ik het met vertrouwen over kon laten. Wat ik wel lastig vond was dat ik in een heerlijke flow zat, vol inspiratie en nieuwe klanten die ineens op de stoep stonden, en ik dat allemaal even los moest laten. Uiteindelijk was ik 36 weken zwanger toen ik met verlof ging, maar erg lang heeft dat niet geduurd. Onverwacht werd onze dochter 2,5 week voor de uitgerekende datum geboren.”

Hoe kijk je terug op de bevalling?

“Ik ging er heel relaxed en zelfverzekerd in. De bevalling begon met het breken van mijn vliezen. Het was eerste kerstdag en we zouden naar een diner gaan. Ik liep de trap af en voelde ineens water tussen mijn benen lopen. Mijn kreet verraadde genoeg, want mijn vriend had direct een vermoeden wat er aan de hand was. De verloskundige kwam langs en bevestigde dat mijn vliezen inderdaad waren gebroken. We zouden contact met haar houden en het voorlopig even rustig aankijken. Ik voelde me prima, maar had geen zin meer om de deur uit te gaan. Dus werd het kerstdiner naar ons gehaald.

Ik installeerde mezelf op de bank en genoot van het gezelschap. Tot een uur of half negen. Ik merkte dat ik de behoefte kreeg om mezelf terug te trekken. Terwijl ik boven zat werd beneden niet alleen het hele huis opgeruimd, ook werd de kerstboom afgetuigd en werd de co-sleeper nog even in elkaar gezet. Ik heb daar destijds niets van meegekregen, haha.

Het was mijn wens om thuis te bevallen, maar ik had in mijn geboorteplan wel ruimte gelaten voor alle mogelijke scenario’s. Een paar uur later kwam de verloskundige weer langs. Ik had op dat moment lichte krampen en zat op zo’n twee of drie centimeter ontsluiting. Ik voelde wel hoe het zwaarder begon te worden en merkte dat ik moeite had om een houding te vinden waarin ik de weeën goed kon opvangen.

Om half twee ‘s nachts kwam de verloskundige weer langs en bleek ik pas één centimeter ontsluiting te zijn opgeschoten. Ondertussen werd de pijn steeds erger en ik merkte dat het me teveel moeite kostte om daar goed mee om te gaan. Hoewel de verloskundige later vertelde dat ze aan mij echt niet kon merken dat ik het niet meer uithield, voelde ik het wel zo. We besloten naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig was er plek bij het OLVG. Ik herinner me nog hoe ontzettend koud het was buiten. Inmiddels kon ik niet meer op mijn benen staan van de pijn, dus werd ik in een rolstoel naar de verlosafdeling gereden. Ik was aangenaam verrast door de fijne sfeer in de kamer.

Je moet zes centimeter ontsluiting hebben om een pompje met remifentanil te krijgen. Dat was de optie waar ik graag voor wilde gaan. Ik had in mijn bevalplan gezet dat ik liever geen ruggenprik wilde, maar ik kwam langzaam op een punt dat het me eigenlijk allemaal niets meer uitmaakte. Als de pijn maar wat zou verzachten. Een uurtje nadat we in het ziekenhuis waren gearriveerd bleek ik voldoende ontsluiting te hebben en kreeg ik een pompje. Wat een verademing! Er viel direct een soort rust over me heen, de pijn viel als een last van mijn schouders. Ik had ineens weer oog voor de wereld om me heen, haha. Kris en ik hebben een half uurtje gezellig zitten kletsen en toen besloot hij even zijn ogen dicht te doen. We gingen er vanuit dat we nog wel een paar uur hadden.

Niet lang daarna had ik het idee dat het pompje niet goed meer werkte. Ik bleef maar drukken, in de hoop dat de pijn wat verder onderdrukt zou worden. De verpleegkundige kwam kijken, omdat het haar ook opviel dat ik wat vaker op het knopje drukte dan gemiddeld. Terwijl ze bezig was met een nieuw dosering voor me klaar te maken, stond ineens de verloskundige aan mijn bed. Na een snelle check zei ze: laat die pijnstilling maar zitten, je hebt namelijk al volledige ontsluiting en mag gaan persen. Dat verklaart waarom de pijn alleen maar toenam!

De persfase vond ik eigenlijk nog het meest pittig. Ik heb veel aan zelfontwikkeling gedaan en weet hoe ik mezelf met sporten bijvoorbeeld moet uitdagen. Die mindset heeft me geholpen. Op het moment dat je denkt dat je niet meer kunt, moet je toch doorgaan en dit keer nog wat harder. Uiteindelijk lag daar om zeven uur ‘s ochtends mijn dochter op onze borst. Wat een opluchting.”

Weet je nog hoe je je toen voelde?

“Ik moest letterlijk even landen. Misschien anders dan andere moeders begon ik niet direct te huilen. Het voelde aan de ene kant te groot om te bevatten en aan de andere kant direct heel vertrouwd. Ze hoorde direct bij mij. Na een half uur samen te hebben gelegen werd ze aan mijn borst gelegd en begon ze direct te drinken. Magisch vond ik dat. Zo’n klein mensje dat precies weet wat ze moet doen. Toen ik Kris een tijdje daarna met Zaya Kae bezig zag, hij was samen met de verpleegkundige alle controles aan het doen, kwamen ineens de tranen. Hem zo zien met onze dochter terwijl ze haar 5 vingertjes telden, maakte me emotioneel.”

Hoe kijk je terug op de kraamperiode?

“Het was een fijne kraamtijd, mede dankzij onze kraamhulp Maryam Mimouni. Ze was onze rots in de branding. Ook als ze niet bij ons was mocht ik haar altijd een berichtje sturen. Geweldig, zo’n baby hotline. De minder leuke kant waren de kraamtranen. Ik weet nog hoe ik na een dag of vier ‘s nachts wakker lag en bedacht: wat als ik ooit doodga? Dat kan niet, want ik heb nu een dochter! Ik was me er ineens van bewust dat ik niet voor altijd bij haar zou zijn en die gedachte maakte me zo verdrietig. Eén avond had Kris sushi besteld en zouden we lekker samen gaan eten, maar ik kon alleen maar huilen! Ik kon gewoon niet stoppen. Ondertussen bleef ik mezelf maar verexcuseren. Zo typisch om je daar als vrouw dan druk over te maken: als hij maar niet denkt dat ik echt zo ben, haha.

Wat me ook nog bijstaat van die eerste weken zijn alle rare acties die je uithaalt om je baby maar te laten slapen. Zaya Kaye huilde ‘s nachts veel en was wekenlang standaard tussen 11.00 en 03.00 wakker. Niets leek dan te werken. Ik ben wel eens om twee uur ‘s nachts in de regen met de kinderwagen buiten gaan wandelen zodat ze rustig zou blijven en in slaap zou vallen. Bizar als je daar nu aan terug denkt!

Ondanks alle uitdagingen vond ik de kraamperiode vooral heel bijzonder. Het voelde ook heel krachtig om zoiets door te maken. Je wordt zo uit je comfortzone gehaald en moet opnieuw de puzzel leren leggen. Het is van tijd tot tijd ontzettend uitdagend.”

Hoe was jouw herstel?

“Dat vond ik het minst leuk van alles. Down under voelde het beurs en was het vreselijk opgezwollen. Ik dacht alleen maar: komt dat nog wel goed?! Maandverband heb ik nooit gedragen en nu moest ik ineens met die enorme pakken kraamverband in lopen. Ik vond uiteindelijk wel een iets dunner alternatief van de Etos, maar nog steeds was het niet prettig en voelde ik me echt niet mezelf daardoor. Het is aan de andere kant wel prachtig om te zien hoe een lichaam op den duur wel gewoon weer hersteld.”

Je deelde een tijd geleden een foto waarbij je vertelde er soms moeite mee te hebben dat je lichaam er nog niet zo uitziet als voor de bevalling, hoe kijk je daar nu tegenaan?

“Mijn zwangerschapsbuikje zit er, een half jaar na de bevalling, nog steeds. Ik ben alweer een paar maanden aan het sporten, vooral omdat het mijn uitlaatklep is en me helpt om aan mezelf te werken. Qua kracht ga ik weer richting mijn oude niveau, maar mijn lichaam is echt nog niet de oude. Ik ben nog steeds tien kilo zwaarder dan ik was voor de zwangerschap. Daardoor voel ik me niet helemaal mezelf. Ik kan het goed relativeren en weet dat ik mezelf de tijd moet gunnen, maar de gedachte – wordt het ooit nog zoals het was? – gaat echt wel eens door mijn hoofd.

Ik heb wel getwijfeld overigens, over het delen van die foto. Ik was bang dat mensen het misschien aanstellerig zouden vinden. Mens, waar maak je je druk om, je hebt een gezond kind. Dat idee. Het was fijn om te merken dat het voor veel vrouwen herkenbaar was en er juist positief op werd gereageerd. Voor mijn zwangerschap inspireerde ik op mijn socials met foto’s waarop ik lekker in mijn vel zat en een sixpack had, het voelde als een verantwoordelijkheid om ook dit te laten zien.”

Hoe heeft het moederschap jou veranderd?

“Op heel veel vlakken. Het moederschap heeft van mij een ander mens gemaakt, dat voel ik sterk. Aan de ene kant heeft Zaya Kae ervoor gezorgd dat ik meer in het moment kan leven, meer geniet van de kleine dingen. Aan de andere kant zorgt ze ervoor dat de wereld meer in perspectief wordt geplaatst en mijn prioriteiten helder zijn geworden.

Ik ben kritischer geworden, omdat ik nu eenmaal minder tijd heb om te werken moet ik keuzes maken. Als ik mijn dag met Zaya Kae heb, wil ik ook onverstoord mijn aandacht aan haar geven, terwijl ik vroeger veel werkte en tussen de momenten door ook nog dingen deed. Ik wil een goed voorbeeld voor haar zijn en haar laten weten dat ze haar volledige potentie in deze wereld kan benutten. Die gedachte laat mij ook nadenken over waar ik nu sta en waar ik heen wil. Moeder worden heeft me tenslotte liefdevoller gemaakt. De liefde die ik krijg van mijn dochter probeer ik door te geven aan mensen om me heen.”

Naast moeder ben je ondernemer, hoe is de combinatie van die twee?

“Alles wat ik doe staat in het teken van vrouwen. Vrouwen inspireren, hen een podium geven. Mijn drive is alleen maar groter geworden nu ik zelf een dochter heb. Ik ben enorm gedreven om haar te laten zien dat ze alles kan bereiken in deze wereld.”

Meer lezen?
Momtalk: Emilie Sobels
Momtalk: Jessica Scholten
Werk en moeder worden: zó verrijkt moederschap je werk of carrière