Momtalk: Nadine

Nadine is samen met haar partner Lars en moeder van Raf (2,5 jaar). Hoewel het gezin nu nog uit drie bestaat, duurt dat niet langer meer. Nadine is momenteel in verwachting van een dochter, die ze begin mei mag verwelkomen.

How About Mom spreekt haar over haar zwangerschap, de hevige bevalling van Raf en de uitdagingen van het moederschap.

Je bent nu 33 weken in verwachting, hoe gaat het met je?

Het gaat goed met me, maar deze zwangerschap is in alle opzichten heel anders dan de zwangerschap van Raf. Bij Raf had ik geen klachten en heb ik me de hele zwangerschap heel goed gevoeld. Bij deze zwangerschap ben ik de eerste weken echt ziek, zwak en misselijk geweest. Ik moest veel overgeven en kon haast niet eten. Nu is dat gelukkig over. Helaas heb ik wel nog veel last van rugpijn en bekkenklachten. Het is bizar om te merken hoe groot het verschil tussen beide zwangerschappen is. Ik kijk nu meer uit naar het einde van de zwangerschap, terwijl Raf van mij nog langer had mogen blijven zitten. Wij verheugen ons alle drie om ons meisje en zusje te ontmoeten.

Ze zeggen weleens dat de zwangerschap van een meisje en jongen heel anders zijn, dacht je niet gelijk: ‘Hé, deze zwangerschap is zo anders, er zo weleens een meisje in m’n buik kunnen zitten’?

Absoluut. Vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest in m’n handen had, had ik gelijk het gevoel dat er een meisje in m’n buik zou zitten. Ik voelde het aan alles en merkte ook dat ik alleen maar in de zij-vorm praatte, enkel ideeën had voor meisjesnamen en totaal geen jongetje voor me zag als ik aan het kindje in m’n buik dacht. Toen ik vanaf week 5 heel misselijk werd, werd mijn gevoel nog sterker. En die bleek ook nog eens te kloppen, want bij 14 weken kregen we te horen dat we een dochter krijgen. Als de verloskundige toen tegen mij had gezegd dat er we nog een zoon zouden verwacht, zou ik zeker wel even moeten schakelen.

Een zwangerschap kan je nooit plannen, maar wanneer voelde jij dat je klaar was voor een tweede kindje?

Ik heb altijd al een sterke kinderwens gehad en m’n partner en ik hebben altijd gezegd dat we ervoor gaan als ik er in het bijzonder klaar voor was. De bevalling van Raf was jammer genoeg erg traumatisch voor mij en voor ons. Hierdoor heb ik mij lange tijd niet gefocust op een tweede kindje, daar was ik een periode lang nog niet klaar voor. Ik moest er eigenlijk ook nog niet aan denken. Ik wilde de tijd nemen om te wennen aan het moederschap en m’n bevalling te verwerken.

Toen ik me weer beter ging voelen en we als gezin een fijne flow hadden gevonden, merkte ik dat ik klaar was voor een tweede kindje. Wij hebben het geluk dat ik zowel bij Raf als bij onze dochter nu, heel snel in verwachting raakte. Toen ik de wens uitsprak voor een tweede kindje, duurde het dan ook niet lang voor ik weer zwanger was.

Je geeft aan dat je de bevalling van Raf als traumatisch hebt ervaren, wil je daar meer over vertellen?

Tijdens de bevalling van Raf heb ik me door verschillende factoren heel erg alleen gevoeld. Een gebrek aan informatie en de nodige complicaties zorgde ervoor dat ik de bevalling als traumatisch heb ervaren. Door langdurig gebroken vliezen moest ik helaas bevallen in het ziekenhuis en werd ik ingeleid. Ik kreeg pijnstilling in de vorm van morfine. Door de combinatie van medicatie en weinig informatie of zorg voor mij, voelde ik me totaal afgevlakt en gebeurde alles zonder eigen regie. Raf was een grote baby en ik heb een smal bekken, waardoor de bevalling ook zeer moeizaam verliep.

Uiteindelijk heeft Raf schouderdystocie en diverse infecties opgelopen waardoor hij in een couveuse belandde. Al die tijd hebben we ons niet gesteund gevoeld door het ziekenhuispersoneel, zowel op het gebied van informatie als emotionele steun. We waren net ouders geworden en waren zeer onzeker over de gezondheid van onze zoon. Vanuit mijn eigen ervaring heb ik gemerkt dat emotionele steun, oog voor het welzijn van de moeder en de hechting tussen moeder en kind een groot gemis is in het ziekenhuis waar Raf geboren is. Wellicht dat dit in andere ziekenhuizen anders is en wel aandacht is voor het mentale welzijn van de moeder. Je doet al veel als zorgverlener als je vraagt hoe het met iemand gaat.

Dat klinkt als een heftige start, hoe heb je het eerste jaar als moeder van Raf ervaren?

Ik kon en kan nog steeds heel erg genieten van Raf en mijn gevoel voor hem zat vanaf het eerste moment 100% goed. Wel heb ik me schuldig gevoeld over de ziekenhuisweek. Ik had het gevoel dat ik te weinig deed of dingen niet goed deed als onwetende en angstige moeder in het ziekenhuis. Gelukkig heeft de therapie een positieve bijdrage geleverd om ook dit gevoel bij mij weg te halen.

Ik ben een hele trotse moeder en mijn leven draaide vanaf minuut één om Raf. Ik was heel blij toen we het ziekenhuis konden verlaten, maar eenmaal thuis bracht het ook weer veel onzekerheid met zich mee. Raf was heel erg ziek geweest, dus ik was angstig of hij wel echt beter was. Daarnaast duurde het best lang voordat ik me weer mezelf voelde. Ik ben iemand die denkt dat het wel goedkomt en het zelf wel oplost. Maar naarmate de maanden verstreken, slopen die vervelende gevoelens er steeds meer in. Ik bleef angstig, had veel nachtmerries en sliep slecht, piekerde veel en kreeg het niet op de rit. Pas dik een jaar na de bevalling van Raf heb ik hulp gezocht.

Toen ik eenmaal in gesprek ging met de psycholoog, werd PTSS vastgesteld vanwege de bevalling van Raf. Ik had een trauma opgelopen en die niet verwerkt, waardoor ik het dus lastig vond om me weer mezelf te voelen. Uiteindelijk heb ik EMDR-therapie gehad en de bevalling verwerkt. Het heeft me enorm geholpen. Ik ben blij en ook trots dat ik mezelf dit gegund heb, die zorg voor mijzelf. Het was een sprong in het diepe en het dal was echt diep waar ik doorheen moest, maar het was het meer dan waard.

De bevalling van Raf is heftig geweest, zie je op tegen de bevalling van je dochter?

In het begin van de zwangerschap was ik vooral ontzettend dankbaar dat ik weer zo snel in verwachting was geraakt. Maar er komt natuurlijk een punt waarop je het ook over de bevalling moet hebben en daarover moet nadenken. Ik kon het niet blijven wegstoppen en heb toen ook in gesprek met de verloskundige aangegeven dat ik het fijn zou vinden als ze ons daarin zou kunnen begeleiden. We hebben onder meer een geboorteplan opgesteld en m’n partner en ik hebben een cursus hypnobirthing gevolgd.

Door de cursus hypnobirthing (een voorbereiding op een zo natuurlijk mogelijke geboorte van je kindje) sta ik veel meer in m’n eigen kracht. M’n partner en ik weten goed wat we belangrijk vinden en wat we liever niet hebben. Ik voel me zelfverzekerder en heb meer vertrouwen in m’n bevalling. Ook heb ik geleerd hoe belangrijk het is om samen met je partner de bevalling voor te bereiden, we weten nu beiden veel meer wat we van elkaar nodig hebben. Dat een bevalling niet te plannen is, weet ik maar al te goed. Ook nu… Onze dochter ligt in een stuit, dus het is ook nog onzeker of ik vaginaal ga bevallen of met een keizersnede. Dat zijn dingen waar ik geen invloed op heb en dat vind ik soms wel lastig.

Als we het over het moederschap hebben, wat vind je dan de grootste uitdaging?

Misschien dat mijn zwangerschap er ook wel mee te maken heeft, maar ik merk wel dat nu Raf 2,5 jaar oud is, het opvoeden wel echt is begonnen en dat dat pittig kan zijn. Raf zoekt de grenzen op.
Een kind kan met momenten veel vragen, vooral als je er zelf emotioneel niet lekker bij zit (zwangerschapshormonen). Ik vind het belangrijk om altijd emotioneel beschikbaar te zijn voor m’n kinderen, maar dat is ook gelijk een uitdaging. Er zijn gewoon dagen dat je even je dag niet hebt, weinig geduld hebt en er niet volledig voor je kind kan zijn. Ik vind het heel belangrijk om dingen te benoemen zoals ze zijn. Ze zijn nog klein maar begrijpen zo veel. Dat hij altijd op mij kan rekenen, dat weet hij.

Nu ik in verwachting ben, merk ik ook wel dat ik kamp met schuldgevoelens naar Raf toe. Ik voel me steeds meer verbonden, ook naar m’n dochter, en vraag mezelf soms wel eens af: hoe ga ik beide kindjes evenveel aandacht geven? Ook Raf zal eraan moeten wennen dat hij niet meer alle aandacht krijgt, maar dat deelt met zijn zusje. Dat zal enorm wennen zijn. Ik ben realistisch genoeg om te weten dat dit een natuurlijk proces is. Het is nu nog iets onbekends, maar ik heb er alle vertrouwen in.

Naast aandacht voor je kinderen, is er natuurlijk ook nog de aandacht voor jezelf. Hoe zorg jij voor me-time?

Toen Raf zes maanden was, ben ik zonder hem op vakantie geweest en ver: naar Miami. Hoewel dat achteraf gezien best nog wat vroeg was, heeft het me wel geleerd om ook zonder hem te zijn. De drempel om af en toe iets voor mezelf te doen, is daardoor wel gelijk weggenomen. Natuurlijk heb ik wel moeten leren om Raf meer los te laten en meer tijd voor mezelf in te plannen, maar over het algemeen lukt met dat nu goed. Dat is ook iets wat ik nodig heb om op de momenten dat ik met Raf ben, de moeder te zijn die ik voor hem wil zijn. Overigens kunnen m’n partner en ik nog wel wat meer tijd voor elkaar vrijmaken.

Zometeen ben je moeder van twee kinderen, wat wil je ze meegeven?

Ik wil dat ze weten dat ik er altijd voor hen ben en dat ze ten allen tijden op mij kunnen rekenen, ook als ik er ben. Ik zal ze altijd op de eerste plek zetten, maar vind het ook belangrijk dat ze onafhankelijk zijn. Wij zullen een veilige en voorspelbare omgeving voor ze creëren, maar kunnen ze niet voor alles beschermen. De wereld is nou eenmaal niet volmaakt, niemand niet, dus er zullen zeker tegenslagen komen. Zolang ze maar weten dat ze zichzelf mogen zijn, mogen falen en op ons kunnen vertrouwen. Ik hoop dat het echte levensgenieters worden en graag bij ons thuis zijn en komen.

Als je een advies zou mogen geven aan (aanstaande) moeders, hoe luidt die dan?

Het advies dat ik andere mama’s wil meegeven is dat het oké is dat het moederschap niet enkel mooi en prachtig is. Er zijn dagen dat je je rot voelt, nergens zin in hebt, onzeker bent, liever weg bent of ruzie hebt met je vent. What else is new? Je gaat mij niet vertellen dat iemand zich in geen van deze dingen kan herkennen. Perfectie bestaat niet, niet in het echte leven. Dus laten we alsjeblieft niet doen alsof. Deel eens met vriendinnen, familie, collega’s wat je struggles binnen het ouderschap zijn en lucht je hart, want die herkenning kan heel fijn zijn, voor jezelf en voor de ander.

Bron foto’s: photosbysaar

Meer lezen?
Momtalk: Hannah
Momtalk: Lotte en Bibi
Momtalk: Demi