keizersnede sectio
06/06/2021

Selflove: Mirjam

Onze lichamen veranderen door een zwangerschap en bevalling. Met de serie Selflove wil How About Mom aandacht geven aan de lichamelijke veranderingen die je doormaakt tijdens en na de zwangerschap, en de gevoelens die je hierbij kunt hebben. Deze week deelt Mirjam haar verhaal en foto’s.

Zie je mij? Met mijn niet meer zo strakke buik. Met mijn rode litteken. Van links naar rechts op m’n buik gekerfd.

Zie je mij? Met mijn niet meer strakke benen. Met putten als een poffertjespan.

Zie je mij? Met wat kale plekjes en inhammen in mijn haar.

De overblijfselen van mijn zwangerschap, van het er leven dat er in mijn groeide. Negen maanden lang klopte er een extra hartje in mij. Een extra hartje van oneindige liefde.

Zie je mij? Ik heb wat mankementen. Kijk je goed? Ik ben moeder. En ik heb een wonder verricht. Wat ben ik mooi!

Het kwam ongepland. Ik hield er geen rekening mee. Niet toen mijn vliezen braken, toen ik weeën kreeg en niet toen ik toch in het ziekenhuis werd ingeleid en ook niet van te voren. Maar ook niet van te voren, toen ik me ‘voorbereidde’ op de bevalling. Toen ik erover las in boeken en op internet. Naar een bevallingscursus ging. Toen ik mijn bevallingsplan op moest stellen. Het werd niet genoemd. Alsof het niet bestond.

Maar toch kreeg ik keizersnede.

Met een rotgang ging ik naar de OK. Een zaal vol met kinderartsen, gynaecologen, verpleegsters, anesthesisten. Lua was in foetale nood. Dus het moest.

Ze sneden Lua uit mn baarmoeder. Door mijn buikvet. Door mijn buikspieren. Mijn buikwand werd geopend. De blaas losgemaakt van mn baarmoeder. Ik voelde ze rukken en trekken. Door 5 lagen gaan ze heen. Alles opengesneden. Alles weer gehecht. En nu zit het voor altijd op mijn buik. Een grote rode bobbelige lijn.

Het lichamelijke en psychische herstel van een keizersnee is zwaar.

Je kunt niet rechtop staan. Niet je kind pakken. Niet verschonen. Je hebt hulp nodig om uit bed te komen. Zittend douchen. Wat duurt het lang. Voordat je uit jezelf kan opstaan, van je stoel, je bed, van de bank. Met je kind kunt spelen. Achter de wagen kunt wandelen. Voordat je durft te kijken en te voelen aan je litteken, zonder pijn.

Onzeker, gefrustreerd en vol met teleurstelling. Het voelt als mislukt.

Niet af kunnen maken. Niet zelf kunnen doen. Ze is gehaald. Door een ander. En niet geboren door mij. En wanneer ze er eenmaal is, kan ik niks voor haar betekenen.

Ooit hoop ik te kunnen zeggen én oprecht te voelen, dat ik net zo’n strijder ben als die andere moeders. Door mijn keizersnee kon ik Lua het leven schenken. Mijn kind heeft mij moeder gemaakt. En de manier waarop zij geboren is, wat maakt dat eigenlijk uit?

Dat dikke jeukende, rode litteken. Wat vind ik die mooi. Door mijn buik, door die snee, is Lua geboren. Die opgezette bobbelige lijn, voor eeuwig op mijn buik, bracht nieuw leven.

Dit litteken is onderdeel van mij. Het hoort bij mij. Mijn keizersnede: mijn mooiste stukje lijf.

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen