© 2024 // How About Mom
Kikki (1995) was dolgelukkig toen ze erachter kwam dat ze in verwachting was en genoot tot en met 29 weken zwangerschap intens. Ze voelde zich goed en ook met het meisje in haar buik is alles goed. Totdat met 29 weken haar vliezen breken en drie dagen later haar dochter Lize-Lody (november 2020) veel te vroeg wordt geboren. Wat volgt is een onzekere periode waarin Kikki zich regelmatig afvroeg: ‘Ga ik m’n kindje verliezen?’
Aan How About Mom vertelt ze over een vroeggeboorte bij 29 weken.
Kikki noemt zwanger zijn ‘heerlijk’ en genoot dan ook volop van haar zwangerschap. ‘Ik voelde me goed, kreeg al snel een buikje waar ik heel trots op was en had eigenlijk helemaal geen last van kwaaltjes’, vertelt ze. ‘Het kwam dan ook als een grote schok toen ik bij m’n ouders op de bank zat en ineens nattigheid voelde. In eerste instantie dacht ik dat de kat op de bank had geplast, maar toen ik m’n handen ging wassen en wat langs m’n benen voelde glijden, dacht ik: ‘Shit, dit ben ik.’
Kikki maakt zich niet gelijk zorgen, maar belt op aanraden van haar vriend de verloskundige. ‘Zij kwam langs en kreeg gelijk het vermoeden dat mijn vliezen waren gebroken’, vertelt ze. ‘Eerlijk gezegd wist ik helemaal niet dat dat al mogelijk was. Ik was pas 29 weken zwanger, dus ik had me nog helemaal niet verdiept in de bevalling waardoor ik ook niet gelijk de ernst van de situatie inzag. Maar toen ik in het ziekenhuis aankwam, werd geconstateerd dat mijn vliezen inderdaad waren gebroken en er allemaal onderzoeken gedaan moesten worden, besefte ik ineens: ‘Dit is niet goed.’
Wanneer Kikki uiteindelijk overgeplaatst moet worden naar een ander ziekenhuis omdat ze daar de juiste zorg voor haar en haar kindje hebben, grijpt het haar naar de keel. ‘Want hoewel toen alles nog goed ging met Lize-Lody, werd wel verteld dat er een grote kans zou zijn dat ze binnenkort geboren zou worden’, vertelt Kikki. ‘Ook vertelden de artsen gelijk dat we ons moesten voorbereiden op een intense periode waarin onze dochter op de NICU zou liggen en zou moeten vechten voor haar leven. Dat was zo vreselijk. Ik heb meerdere malen huilend door het ziekenhuis gelopen en gedacht: ‘Dit is een film, dit is niet het echte leven.’
Ook het accepteren dat de zwangerschap en bevalling heel anders verlopen dan Kikki had verwacht, vond ze destijds lastig te verkroppen. ‘Het was echt heel erg schakelen. Ik ben onwijs nuchter van mezelf en hoewel de klap pas veel later kwam, besefte ik wel gelijk dat het niet goed was wat er gaande was. Het voelde alsof m’n lichaam had gefaald, dat ik mijn dochter niet het veilige huisje kon bieden die ik haar zo graag had willen geven.’
Uiteindelijk heeft Kikki – drie dagen nadat ze werd opgenomen – zonder dat ze het echt doorheeft, al 6 cm ontsluiting. ‘Dat was heel naar’, vertelt ze. ‘Ik wilde er alles aan doen om ervoor te zorgen dat onze dochter nog niet geboren zou worden, maar de artsen waren heel duidelijk en zeiden: ‘Dat gaat wel gebeuren, dus geef je er maar aan over zodat je wel nog een fijne bevalling krijgt.’ Helaas bleef ik bij 7 cm ontsluiting steken en zagen de artsen dat het steeds slechter ging met het meisje in m’n buik waardoor ze binnen mum van tijd een spoedkeizersnede aan het voorbereiden waren.’
Omdat Kikki wel al persdrang heeft, mag ze van de artsen wel al persen. ‘Op de operatiekamer heb ik dat dus ook gedaan’, vertelt Kikki. ‘En dat wilde ik ook heel graag, want het laatste wat ik wilde was een keizersnede. Dan zou ik moeten herstellen en m’n kind amper kunnen zien. Wonder boven wonder zag m’n man de laatste keer dat ik mocht proberen te persen, het hoofdje van onze dochter. Uiteindelijk heb ik zoveel mazzel gehad en ben ik in de operatiekamer toch nog vaginaal bevallen van Lize-Lody.’
Hoewel de bevalling van Kikki dus allesbehalve soepel ging, noemt ze de periode na de geboorte van haar dochter het allerheftigste. ‘Ik mocht haar na de bevalling een paar seconden op m’n borst hebben en daarna moest ze alweer weg’, vertelt ze. ‘Ondertussen kwam mijn placenta niet los en is die uiteindelijk operatief eruit gehaald terwijl ik onder narcose was. Toen ik wakker werd, kon ik alleen maar denken: ‘Waar is m’n dochter? Leeft ze nog?’
Uiteindelijk heeft Lize-Lody nog 6 weken in het ziekenhuis moeten liggen en heeft ze hele pittige momenten gehad. ‘Ze had onwijs veel moeite met ademen en dat breekt natuurlijk je moederhart’, vertelt Kikki. ‘Ook heeft ze een hersenbloeding gehad waardoor ik ineens zo geconfronteerd werd met de kwetsbaarheid van haar leven. Ik dacht echt dat ik haar zou verliezen en m’n kind kwijt zou raken. Gelukkig was de hersenbloeding heel klein waardoor ze er uiteindelijk niks ernstigs aan over heeft gehouden.’
De eerste zes weken van het leven van Lize-Lody staan compleet in het teken van overleven. ‘Ik was onwijs veel bloed verloren en moest eigenlijk rust nemen, maar toch ging ik door’, vertelt Kikki. ‘Ik kon en wilde geen rust nemen, maar wilde bij m’n kind blijven. Ze was nog zo klein, zo kwetsbaar. En hoewel m’n hoofd continu bij haar was en zij het enige was wat telde, voelde ik me tegelijkertijd ook zo verdrietig en schuldig. Dat ze zo moest vechten omdat mijn lichaam haar niet heeft kunnen dragen.’
Het schuldgevoel is iets waar Kikki nog steeds last van heeft. ‘Ik had het idee dat ik alles wel een plekje kon geven, al helemaal omdat het zo boven verwachting goed gaat met Lize-Lody. Met 36 weken mocht ze naar huis en nu – ze is bijna 1,5 jaar – is het zo’n vrolijk en levendig meisje. Lange tijd heb ik daarom ook gedacht dat ik niet mocht klagen, maar toen haar eerste verjaardag naderde kreeg ik steeds meer flashbacks naar de eerste weken van haar leven waardoor ik uiteindelijk wel ben begonnen met EMDR-therapie.’
Door de EMDR-therapie heeft Kikki de heftige periode vol zorgen meer kunnen verwerken. ‘Maar die schuldgevoelens heb ik nog steeds’, vertelt ze. ‘Dan kijk ik naar m’n dochter en denk ik: sorry dat je die lastige start door mijn toedoen hebt moeten meemaken. En ik weet dat het niet zo is, maar toch overheerst dat gevoel. Ik denk dat het een kwestie is van tijd voordat dat gevoel minder wordt. Ook het stukje rouw over het feit dat mijn zwangerschap niet is gelopen zoals ik had verwacht, heeft tijd nodig. Als ik dan zie hoe groot Lize-Lody al is, kan ik soms wel denken: ‘Wat vind ik het jammer dat ik jou niet nog 10 weken extra in m’n buik heb mogen dragen.’
Meer lezen?
‘We willen er ook voor je zijn als bevalling of kraamperiode anders loopt dan verwacht’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom