Mijn vierde trimester: ‘Mijn baby sliep fantastisch, maar ik sliep niet. Zoveel zorgen, zoveel onrust’

Het vierde trimester, de eerste drie maanden met jouw baby. Een periode waarin jouw herstel centraal staat, samen met het wennen aan een nieuw mensje in jouw of jullie leven. Een fase in je leven die de meeste vrouwen omschrijven als een rollercoaster aan emoties. Hoe was dit voor jou? Deze week vertelt Rosanne over haar kraamtijd.

Hoe zou jij het vierde trimester (de eerste drie maanden) in één woord omschrijven?

‘Onvoors-p/t-elbaar’

Had jij je voorbereid op jouw kraamperiode? Zo ja, hoe?

‘We namen ons voor dat deze tweede kraamperiode anders zou gaan dan de eerste. De eerste keer, in 2018, hadden we veel te veel kraambezoek. Wee werden geleefd. Dat zou deze keer, in 2021, niet gebeuren. Ik wilde rust voor ons nieuwe gezin, voor onze nieuwe samenstelling. Vooral in mijn hoofd had ik dit voorbereid en zou ik sterk staan door aan te geven wat ik wel en niet wilde; vooral met het oog op de bescherming van onze eerste dochter (3 jaar). Dat sterk staan werd flink verstoord door de onrust en spanning aan het einde van de zwangerschap en de start van ons nieuwe gezin. Ik was een emotioneel wrak en voelde alles behalve rust.’

Kun je kort iets vertellen over jouw bevalling?

‘De bevalling was gaaf. Misschien raar om te zeggen, ‘gaaf’, maar ik vind het zoiets moois om mee te maken. Tuurlijk, het doet pijn en je moet geluk hebben met het verloop. Maar als het dan moet, dan zoals mijn tweede bevalling ging. (Alhoewel de eerste ook prima was). Om 2.00 uur ’s nachts begonnen de weeën, om 5.30 uur was ik het zat. Hop uit bed, onder de douche. Een flinke weeënstorm, al durfde ik dat nog niet helemaal zo te noemen; dat ging namelijk veel te snel ten opzichte van de eerste bevalling. Om 6.30 de verloskundige gebeld; die zou over een uurtje weleens komen kijken. Om 6.40 teruggebeld dat ze toch echt eerder moest komen.

Om 7.15 stonden mijn dochter en moeder aan mijn bed, tussen de weeën door, met hun slaaphoofd. Ze zouden naar het huis van mijn ouders gaan, maar mijn man vertelde ze beneden dat ze hier wel konden blijven; het ging veel te snel. Om 7.15 kwam de verloskundige binnen; bij de eerste controle had ik al volledige ontsluiting; die weeënstorm klopte dus wel. Al snel braken mijn vliezen, als in een film; een enorme plens water klapte op de grond, naast mijn bed. Om 08.05 is onze tweede dochter na 12 minuten persen geboren. Het was spannend of de placenta er vanzelf achteraan zou komen, want dat was bij de eerste bevalling niet het geval, maar gelukkig nu wel. Een volledige, voorspoedige thuisbevalling.

Die bevalling was een cadeau op alle spanningen van daarvoor; drie weken eerder was het bericht dat ik in het AMC zou moeten bevallen en onze dochter direct bij mij weggehaald zou worden voor een operatie. Nu mocht ze thuis geboren worden en was er geen sprake meer van een direct bezoek aan het ziekenhuis, dat kwam 6 weken later pas. Toch bleef de spanning of het allemaal wel goed was met onze dochter; dat heeft de kraamperiode zwaar negatief beïnvloed. Mijn moedergevoel liet alle alarmbellen afgaan. Mijn baby sliep fantastisch, maar ik sliep niet. Zoveel zorgen, zoveel onrust*.

Hoe heb je jouw lichamelijke herstel na de bevalling ervaren?

‘Mijn lichamelijk herstel ging ontzettend snel. Ik voelde me al heel snel fit en sterk om weer op pad te gaan. Na zes weken ben ik weer gaan sporten met zeer goede begeleiding. Ook dit ging super goed en snel. Wat me wel enorm tegenviel, was hoe ik me voelde nadat ik de eerste keer ongesteld was geworden. Alsof mijn lichaam een enorme terugval kreeg! Alles voelde zwaar rond mijn bekkenbodem en ik kon mijn spieren veel minder goed gecontroleerd aanspannen. Dat ben ik tot op heden (baby is nu bijna 6 maanden) nog rustig aan het opbouwen.’

Waarvan dacht jij: had iemand mij dit even van te voren kunnen vertellen?!

‘Dat als je bedenkt om geen strijd van borstvoeding te maken, het toch een ontzettend falend gevoel geeft als je er, voor je eigen gevoel, veel te snel mee moet stoppen. Alsof ik mijn kind in de steek laat en haar niet kan geven wat ze nodig heeft. Terwijl kunstvoeding helemaal prima is, dat weet ik, maar het gevoel van falen overheerste toch.’

“Borstvoeding geven is zo natuurlijk, dat zou mij ook wel lukken. Toch…?”

Heb je iets speciaals gedaan of juist gelaten in de kraamperiode?

‘We hebben kraambezoek beperkt en alleen de mensen uitgenodigd met wie het echt goed en vertrouwd voelde. Onze oudste dochter reageerde namelijk heftig op de verschillende bezoeken. Zij verdiende alle rust om haar nieuwe plek in het gezin te ervaren en te wennen aan haar zusje. Daarnaast waren we zelf in een zoektocht naar de bevestiging van de gezondheid van onze pasgeboren dochter. Al die prikkels en al dat onbegrip van het kraambezoek; weg ermee.’

Welke tip of advies zou jij aan een andere aanstaande moeder willen geven over het vierde trimester?

‘Trust your ‘motherguts’, zelfs als je denkt dat je dat niet hebt. Jij weet echt als beste of het goed met je kind gaat of niet.’

Is er nog iets anders dat jij wilt delen over jouw eerste drie maanden als (nieuwe) moeder?

‘Ik heb nog nooit zoveel gehuild van trots en van liefde, maar vooral ook van onzekerheid, van onmacht en van hormonen. Als ik er nu aan terugdenk zou ik het over willen doen, anders beleven, tegen mezelf zeggen dat ik het wel kan, dat ik het wel goed deed. En toch achteraf… ik heb alles gedaan wat ik voelde. Het ongeloof van de omgeving heb ik toch zoveel mogelijk naast me gelegd en ik ben blijven geloven in mijn moedergevoel. En nu, in the end; ik heb gelijk, mijn moedergevoel heeft gelijk; het was allemaal niet zo erg als het kon zijn, maar dat er iets niet klopte, daar heb ik toch al die tijd gelijk in gehad.’

*Korte samenvatting: met 34-weken zwangerschap werd er een vlek in de buik van de baby gezien. Met spoed allerlei onderzoeken in het AMC. Mogelijke problemen; CMV-virus (kindje kon allerlei enge aangeboren afwijkingen krijgen), Cystic Fibrosis (taaislijmziekte), verkeerde aanleg van de darmen, dubbele aanleg van de darmen of een cyste op de eierstokken. Door bloedonderzoek konden CMV en CF gelukkig nog afgestreept worden; een bevalling in het ziekenhuis met direct een operatie bij de baby kon worden losgelaten.

De darmen of de cyste moest bij de geboorte duidelijk worden, maar dit mocht wel in alle rust thuis gebeuren. Het leek rond 37-weken al wat geslonken, dus neigde het naar een cyste en geen bedreiging voor de darmen. Er werd nu alleen nadruk gelegd op de ontlasting die binnen 24-uur op gang moest komen en dan zou er bij 6 weken na de geboorte een echo van haar buikje gemaakt worden om de cyste te beoordelen. Dat traject loopt nog steeds, want de cyste is nog niet verdwenen. Na de geboorte bleek mijn borstvoeding na 3 weken niet goed meer te zijn, dus kwam er geen ontlasting meer. Dat van die borstvoeding wist ik niet, want ze dronk wel goed, maar kreeg bijna geen voedingsstoffen binnen.

Niemand kon ons helpen; huisarts, huisartsenpost, verloskundigen, ze deden allemaal of we ons aanstelden. Maar een continu krijsende baby die niet helder uit haar ogen keek; dat was niet onze baby van de eerste twee weken. We kregen het idee dat de darmen toch niet goed waren en hadden zoveel angst. Uiteindelijk bleek een flesje kunstvoeding de oplossing en verdwenen alle problemen als sneeuw voor de zon. Jammer dat niemand ons dat direct kon vertellen, wat een verdriet en wat een angst hebben we doorgemaakt. Gelukkig is het nu een enorm vrolijke baby, die goed groeit. Ze heeft een cyste op haar eierstok, maar ze wordt goed in de gaten gehouden. En wij… wij genieten van haar stralende ogen en haar liefdevolle lach.’

Fotocredits: By_Birgit fotografie

Meer lezen?
Mijn vierde trimester: “De kraamtijd is magisch, maar ook beperkend”
Mijn vierde trimester: ‘Soms voelde het alsof ik niet mocht klagen’