Simone raakt na een verre reis met haar liefde in verwacht. Wat volgt is een zwangerschap met nauwelijks blije momenten. Simone: “Blijkbaar hebben vrouwen met ADHD vijf keer zoveel kans op een depressie tijdens of na de zwangerschap. Door daling van oestrogeen verergeren ADHD-klachten. Het verklaarde zoveel.”
Simone (echte naam bij redactie bekend) deelt haar verhaal, in de hoop dat er meer bekendheid komt over de impact van ADHD en hormonen op een prenatale of postpartum depressie.
Simone: ‘In november 2022 leerde ik mijn partner kennen. Hij kwam net uit een lange relatie van tien jaar, was pas drie maanden vrijgezel en woonde sinds kort weer alleen. Onze dates waren leuk, maar Sef trapte af en toe op de rem. Hij was bang om zich te snel opnieuw te binden. We deden het rustig aan en zagen wel waar het heen zou gaan. Ons motto was: gewoon genieten.’
De vele gezichten van postnatale depressie
‘In maart 2023 werd het officieel: we hadden een relatie. De start was best moeizaam. Ik worstelde met bindingsangst en twijfels, Sef had moeite zich open te stellen.’
‘Mijn partner had in het begin van onze relatie gezegd dat hij twijfelde of hij kinderen wilde. Maar nadat zijn vader aan slokdarmkanker overleed, besefte hij hoe belangrijk familie voor hem was. Hij voelde dat hij graag een kind met mij wilde. In december 2023 maakten we samen een reis van een maand naar Nieuw-Zeeland. Alles voelde goed. Ik was toen 34 jaar, en in onze vriendenkring hoorden we steeds vaker hoelang het soms kan duren om zwanger te worden. Na veel gesprekken op vakantie besloten we ervoor te gaan. Het voelde goed.’
‘Na onze reis kreeg ik last van een heftige jetlag en stemmingswisselingen. Ik voelde me vreemd. Toen mijn menstruatie uitbleef, deed ik voor de zekerheid een test – en die was positief. We waren in shock. Nu al? Natuurlijk was het welkom, maar het ging allemaal wel heel snel. We waren nog geen jaar samen en woonden nog niet samen. Na een paar dagen bezinken, overheerste de blijdschap. We waren dolgelukkig!’
‘De eerste echo bij acht weken liet zien dat alles goed was. Toch voelde ik me steeds somberder. In het begin was het af en toe, maar al snel hingen er bijna dagelijks donkere wolken boven mij. Sef vroeg elke ochtend: “Is er vandaag een zonnetje, een grijs wolkje, of een dikke storm?” Ik begreep niet waarom ik me zo ellendig voelde. Ik was zwanger, alles was goed – waarom voelde ik me dan zo?’
Psycholoog Estrella: ‘Hormonen spelen óók een rol bij het krijgen van een postpartum depressie’
‘Op een gegeven moment had ik amper nog energie. Mijn vriend trok aan de bel bij de verloskundige. Niet veel later kregen we een doorverwijzing naar de POP-poli. Er volgde een intake met de gynaecoloog. Ik vertelde hoe ik me voelde, maar gaf ook aan dat ik geen antidepressiva wilde, vanwege nare ervaringen in het verleden. Ze liet mijn bloed onderzoeken, en daaruit bleek dat ik bloedarmoede had. Ik kreeg ijzertabletten. Dat hielp een beetje met mijn energie, maar de somberheid bleef. Ik hield mezelf voor dat het bij de zwangerschap hoorde, dat het vanzelf wel over zou gaan. Ik wilde niet horen dat ik misschien depressief was.’
‘Bij een vervolggesprek met de verloskundige deed ik me beter voor dan ik me voelde. Daardoor werd er geen vervolgafspraak ingepland bij de POP-poli, wat achteraf gezien heel jammer was. Ik zat de zwangerschap letterlijk uit. Ik deed bijna niets leuks met Sef, had nergens zin in. Bij 37 weken hoopte ik dat de baby zou komen – ik was er klaar mee. De laatste weken bracht ik liggend op de bank door.’
‘Op 41 weken braken mijn vliezen. Zoals in een film: plotseling stond de vloer blank. Sef zat in een meeting en ik appte hem: “Mijn vliezen zijn gebroken?” We belden de verloskundige en konden ‘s middags langskomen. Inderdaad: het was begonnen.’
‘Die avond begonnen de weeën. De pijn was heftig en ik wist me geen houding te geven. Rond 3 uur ‘s nachts kwam de verloskundige langs. Ik had pas 2 centimeter ontsluiting, maar we besloten naar het ziekenhuis te gaan. Mijn zus was toen aanwezig in het ziekenhuis, dat wilde ik graag. Zij hielp me goed door de weeën heen, en leerde me te blijven ademen. Ik zat op een gegeven moment op 2,5 centimeter en gaf aan dat ik een ruggenprik wilde. Wat een verademing! Pas om 23:00 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Na twee uur persen en een knip werd onze dochter eindelijk geboren. Wat een bijzonder moment. Zo klein, zo lief. Intens gelukkig waren we.’
‘Na de bevalling viel ik flauw toen ik naar de wc wilde. We moesten een nacht blijven. De volgende ochtend wilden we graag naar huis, maar ik kon niet plassen. Na katheterisatie en een urinekweek kregen we de uitslag: een blaasontsteking. Ik kon uiteindelijk naar huis, maar het plassen bleef pijnlijk.’
Gelukkig ging het met onze prachtige dochter goed. De borstvoeding kwam moeizaam op gang, maar we hadden een fantastische kraamhulp. Toch bleef ik moeite houden met plassen. Uiteindelijk bleek ik een ‘overloopblaas’ te hebben: mijn blaas liep over zonder dat ik het voelde. Ik moest mezelf katheteriseren. Dat lukte me niet. Ik was beurs, had hechtingen en bloedde veel. Mijn vriend deed het uiteindelijk voor me – daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.’
‘Toen dat eindelijk beter ging, kreeg ik zenuwpijn in mijn vagina. Bij elke zittende houding schoot er een steek door me heen, alsof messen sneden. Niemand wist precies wat het was. Ik voelde me wanhopig. Ik durfde niet meer te zitten. Na rusten in bed en het voorzichtig opbouwen van het zitten, verdwenen de zenuwsteken gelukkig. Waarschijnlijk was een zenuw geraakt en moest die herstellen.’
‘De kraamperiode was zwaar. Onze dochter viel te veel af, waardoor ik moest gaan kolven en flesvoeding geven. Dag en nacht. Ondertussen had ik nog steeds pijn en kwam de blaasontsteking terug. Na drie weken stopte ik met kolven: ik had al mijn energie nodig om te herstellen. Ik stond op standje ‘overleven’. Ik heb geen seconde op een roze wolk gezeten.’
‘Mijn vriend ging drie weken na de bevalling weer werken, wat afgesproken was. Ik kon het eigenlijk niet alleen, maar gelukkig kon ik rekenen op hulp van mijn ouders en schoonmoeder.’
‘Zes weken na de bevalling begon ik met bekkenbodemfysiotherapie. Het plassen ging langzaam beter. Pas in februari 2025, vier maanden na de bevalling, kon ik weer normaal plassen.’
‘In januari ging ik weer werken, maar ik voelde aan alles dat het te vroeg was. Ik dacht dat het erbij hoorde. Moederschap is nu eenmaal zwaar. Toch merkte ik al snel dat het me niet lukte om alle ballen hoog te houden. Ik raakte overprikkeld, vergat dingen, sliep slecht en viel in mei uit op werk. Gelukkig kon ik snel terecht bij een psycholoog.’
‘Mijn vriend had ooit een podcast over ADHD bij vrouwen gehoord en zei: “Dit ben jij.” Eerst lachte ik het weg, maar ik begon me erin te verdiepen. Ik herkende veel. Na onderzoek kreeg ik in juni de diagnose ADHD, type 1 – wat vroeger ADD werd genoemd. Alles viel op zijn plek. Mijn hele leven voelde ik me ‘anders’. Dromerig, druk in mijn hoofd, stemmingswisselingen, hyperfocus, moeite met prikkels – het klopte allemaal.’
‘Blijkbaar hebben vrouwen met ADHD 5 keer zoveel kans op een depressie tijdens of na de zwangerschap. Door daling van oestrogeen verergeren ADHD-klachten. Het verklaarde zoveel!’
‘Ik volg nu psycho-educatie met lotgenoten. Ik leer mijn ADHD beter begrijpen en accepteren. Mijn vriend doet mee met een bijeenkomst voor naasten. Dat helpt. Onze relatie is veranderd door de komst van ons kindje. We moeten actief werken aan onze verbinding. Gelukkig staan we daar allebei voor open.’
‘Sinds kort gebruik ik medicatie. Het is zoeken naar de juiste dosering, maar ik merk al verschil. Ik voel meer rust in mijn hoofd, ik kan mij beter concentreren, beter tegen prikkels en ik heb meer energie. Het is helaas geen wondermiddel, maar het helpt mij enorm om beter te kunnen functioneren in het dagelijks leven.’
‘We zijn nu een jaar verder. Ik ben weer aan het werk. Ons meisje wordt bijna één. Wat zijn we trots op haar – en op onszelf. Ze heeft me een spiegel voorgehouden. Ik ben milder voor mezelf. Ik hoef niet alles tegelijk te kunnen. Als ik één bal in de lucht houd, is dat soms al genoeg. En ik mag om hulp vragen.’
Naam en contactgegevens van Simone bij redactie bekend.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen