Minder strijd rond bedtijd?

Moe kwam ik thuis na een hectische werkdag. Toen het tijd was voor mijn dochter van 3 om naar bed te gaan, stribbelde ze direct tegen. ‘Dit gaat een lange avond worden’, ging door mijn hoofd.

Eerst probeerde ik haar te overtuigen om naar bed te gaan. Daarna probeerde ik het met grapjes. Ondertussen had ik zo’n enorme behoefte aan een rustmoment voor mezelf.

Frustratie, huilen, gillen

Toen mijn dochter haar sassiness in de strijd gooide kon ik mijn frustratie niet langer onderdrukken. Ik stelde een ultimatum – waarmee ik natuurlijk niets opschoot – en kreeg als resultaat een huilende en gillende dochter. Na misschien wel vijf nieuwe pogingen viel ze eindelijk rond 21:00 uur in slaap.

Later bedacht ik me dat ze misschien nog last had van de klok die vooruit ging naar de zomertijd. Ik voelde me schuldig. Ze kon er echt niks aan doen. De volgende avond hield ik dat in mijn achterhoofd. Mijn dochter ging rustig mee naar bed maar was inderdaad weer te wakker. Ze deed haar best maar viel niet in slaap.

Lukt het slapen niet?

Na een poos stelde ik voor dat ik de was op zou ruimen, vlakbij haar kamer. Dat vond ze goed maar na een tijdje riep ze huilend dat ze in de war was. Ik kwam haar even kroelen en vroeg: ‘Lukt het niet mop, ben je nog zo wakker? Wat vervelend voor je. Wat kunnen we nu doen?’

Ze kwam zelf met een oplossing: ‘Ik help mama eerst met de was en daarna ga ik slapen.’ ‘Oké schat, dat gaan we doen’ zei ik. Ze genoot en kletste tijdens het vouwen van stapeltjes van haar eigen kleding (even denk ik: ‘shit wordt ze nu niet nog wakkerder). ‘Ik kan goed helpen he?’ vroeg ze trots. ‘Heel goed lieverd, echt fijn’, antwoordde ik.

Minder strijd rond bedtijd

Toen het klaar was, accepteerde ze dit en ging ze mee terug naar bed. Of ik wel even wilde blijven. ‘Tuurlijk schat’. En na een tijdje sliep ze.

Ten opzichte van de dag ervoor hadden we minder strijd en had ik een halfuur frustratie vermeden. Mijn les: ik was de eerste keer niet in staat om mijn eigen behoeften opzij te schuiven. Ik zag haar gedrag als provocerend (‘ze zal niet mijn avondje bijtanken afpakken’) in plaats van machteloos. Doordat ik er met gestrekt been inging en er niet voor haar was, liep het te hoog op. Ik moest eerst weer verbinden en mezelf reguleren voordat ik haar verder kon helpen.

24/7 aan staan

Het moeilijkste aan het ouderschap: het is 24/7 aan staan. Je kunt niet even een pauze nemen van alle taken en verantwoordelijkheden. Je batterij raakt steeds leger, en je hebt het niet voor het zeggen wanneer je kids je nodig hebben. Ze hebben er geen boodschap aan wat jouw status is en op welk tijdstip van de dag. En zo hoort het ook. Dat is nooit hun verantwoordelijkheid.

En dat vraagt veel van je als ouder. Dus ik zou je willen zeggen: zie het als een kans om te blijven oefenen, te reflecteren. Je mag fouten maken en je kunt ze ook altijd weer goedmaken.

Meer lezen?

Baby en slaap: dit wil je weten

Omgaan met slaapgebrek en gebroken nachten: tips van andere moeders