© 2024 // How About Mom
Marissa Mooiman (34) woont in Amsterdam met haar grote liefde Michel en twee kids Jippe (6) en Pomme (2,5). Marissa legde ruim twee jaar geleden haar management functie bij een internationaal modemerk neer om nu op haar eigen tijd als freelance brand consultant te werken. “Ambities en ideeën genoeg, maar ik heb er op dit moment voor gekozen om ons leven anders vorm te geven. Ik wil keihard genieten van de beperkte tijd waarin ze klein zijn.”
Ik weet het nog precies. Michel en ik waren op vakantie in Ibiza en we reden in zo’n oud eendje langs de kust. We besloten op dat moment: okay, fuck it, we gaan ervoor. Er is toch nooit echt een goed moment. Ik hield de boot al een paar jaar af. Mijn vriend wilde al veel eerder nog een kindje, ik was meer gefocust op werken, carrière maken en mezelf bewijzen.
Die vakantie ben ik gestopt met de pil en daarna zijn we samen veel bewuster gezond gaan leven. Ik vond het belangrijk om mijn lichaam klaar te maken voor een zwangerschap. Het duurde wel even, een maand of acht, maar toen ik uiteindelijk een positieve test in mijn handen had schrok ik toch.
We twijfelden of we wel een tweede kindje wilden. We hadden een gezonde zoon waar we van genoten, het ging goed, we zaten in een lekkere flow. Het overlijden van mijn vader in die periode erna bracht me tot het inzicht dat er iets in mijn leven gebeurde wat ik voor mijn gevoel alleen echt kon delen met mijn broertjes en zusje. Ik wilde dat ook voor Jippe, ik wilde niet dat hij ooit ‘alleen’ voor zoiets zou komen te staan.
Tijdens onze reis op Bali met z’n drieën hakten we de knoop door, we zouden gaan proberen om nog een kindje te krijgen. Ik stopte ter plekke met de pil. Bij thuiskomst bleek ik al zwanger. Blijkbaar deed die ontspannen holiday modus me goed.
Bij Jippe was ik zwanger, maar ook nog steeds een carrièrevrouw. Althans, daar hield ik zelf stevig aan vast. Met mijn dikke buik vloog ik nog steeds regelmatig op en neer naar Denemarken en stond ik op de beurzen. Ik was onvermoeibaar. Tijdens mijn zwangerschap las ik alles over bevallen, baby’s en zelfs opvoeden. Ik ben op bevalcursus gegaan bij Carita Salome (van Duik in je weeën), dat vond ik geweldig. Je leert precies wat er wanneer gaat gebeuren en wat je dan moet doen. Dat was top voor mij. Kennis gaf (en geeft) mij het gevoel er nog controle over te kunnen hebben.
De zwangerschap van Pomme dwong me om het rustiger aan te doen en beter mijn grenzen aan te geven. Met 21 weken werd ik met continu harde buiken opgenomen in het ziekenhuis omdat ik al een verweekte baarmoedermond had. Ik moest twee nachten in het ziekenhuis blijven. De schrik zat er daarna goed in. Ik ging tot op dat moment maar door en door, maar nu trok mijn lichaam aan de bel. Ik moest direct plat en maakte nog maar halve dagen.
Dit bericht bekijken op Instagram
Bij Jippe wilde ik heel graag thuis bevallen, het liefst in bad. Ons huis destijds, één hoog, een smalle trap en middenin de Pijp, was daar echter niet geschikt voor. Het geboortehuis in de Bosboom Toussain bleek voor ons een perfecte oplossing. Een soort thuis bevalling, in een fijne kamer, mét bad, en je eigen verloskundige gaat mee. Tijdens mijn 39-weken controle bij de verloskundige merkte ze op dat ik tijdens het praten regelmatig even stopte. Bleek ik gewoon al weeën te hebben. Met vier centimeter ontsluiting reden we in de taxi naar het geboortehuis. Michel had van tevoren gebeld, dus toen we aankwamen was het bad al vol en stonden er kaarsen aan. Zonder iets te zeggen liep ik in een rechte lijn vanuit de taxi naar de kamer, trok ik al mijn kleren uit en stortte ik me naakt in bad. Daar lachen we nu nog weleens om. Er volgde een weeënstorm en nog geen vier uur later werd Jippe geboren. Ik was direct smoorverliefd.
Pomme is geboren in hetzelfde huis, in dezelfde kamer, in hetzelfde bad én met dezelfde verloskundige, zo bijzonder! Achteraf leken de bevallingen ook op elkaar, bij Pomme ging het alleen nog sneller. Op bepaalde momenten wilde ik het echt even helemaal alleen doen in focus, die weeën, dus stuurde ik zelfs Michel en de verloskundige de kamer uit.
Bij allebei de bevallingen voelde ik dat ik veel controle had. Ik wist hoe ik om moest gaan met de weeën, ik voelde mijn lijf goed aan. Ik had enorm veel aan letten op mijn ademhaling. Het persen vond ik wel ontzettend heftig, ik had er moeite mee om los te laten. Beide keren heb ik tijdens die laatste fase op mijn knieën gezeten, leunend op de badrand. Pomme heb ik zelf onder water aangepakt.
Het verliefde gevoel was er bij Pomme niet direct, dat duurde echt een paar dagen. Daar voelde ik me natuurlijk vervelend over, maar ik besefte ook dat er ontzettend veel speelde in mijn leven op dat moment. Het gemis van mijn vader, het idee dat hij Pomme nooit zou kennen, was heel sterk aanwezig. Maar ik voelde me ook schuldig naar Jippe toe, ik moest echt wennen aan het idee dat ik van twee kinderen evenveel kon houden. Na een paar dagen, zeker toen de borstvoeding eindelijk goed op gang was, zat ik gelukkig ook op een roze wolk.
Bij Jippe, pijnlijk! Door het relatief lange persen was ik helemaal opgezwollen down under, dus moest ik van de kraamhulp op een hard boek op bed gaan zitten of op een houten kruk onder de douche, dat hielp. Dat branderige gevoel ook bij het plassen, brrr. En hoe ontzettend zwaar de borstvoeding was, dat had ik niet kunnen inschatten van tevoren. Twee borstontstekingen, tepelkoven, alles kwam voorbij.
De tweede keer was ik dus enorm goed voorbereid, ik had mijn bidons al klaar staan bij de toilets, de kruidenbadjes, zalfjes, cooling pads. Maar dat was eigenlijk amper nodig, ik stond ervan versteld hoe snel ik weer genezen was dit keer. Bij Pomme heb ik ook direct een lactatiekundige ingeschakeld: ik wilde het dit keer wel vanaf het begin af aan goed doen en zorgen dat ze goed zou aanhappen.
De eerste keer dat je een kindje hebt, laat je toch een boel over je heen komen en kun je vaak later pas bedenken welke dingen je anders had gewild. Ik ben de postpartum tijd van Pomme veel bewuster ingegaan. We zijn dus ook een extra nachtje in het Geboortehuis gebleven en hebben bezoek nog meer afgehouden.
Dit bericht bekijken op Instagram
Nadat Jippe drie maanden oud was ging ik weer aan het werk. Ik weet nog goed hoe ik me de avond voor een werktrip heel erg rot kon voelen, maar hoe er die ochtend een knopje omging en ik makkelijk drie tot vier dagen van huis kon zijn. Ik heb Jippe drie maanden borstvoeding gegeven, daarna heb ik het afgebouwd. Ik had destijds zelf niet het gevoel dat ik de mogelijkheid en rust had om te kolven in combinatie met mijn werk.
Bij Jippe was ik nog ontzettend bezig met het senang zijn met én moeder-Marissa en carrière-Marissa. Als ik daar nu op terugkijk denk ik jeeemig, waarom wilde ik toch zo nodig bewijzen dat ik meer was dan alleen moeder. Ik moest denk ik gewoon ontzettend wennen aan alles.
In vergelijking met het eerste jaar met Pomme, zie je een verandering van 180 graden. Het overlijden van mijn vader speelt daarin ook een rol. Het heeft mijn relativeringsvermogen zo’n boost gegeven en zo op scherp gezet wat er écht belangrijk voor me is. Ik besloot mijn baan op te zeggen, ik wilde het anders doen. Langer verlof, thuis focussen en bedenken hoe ik werk zo kon vormgeven dat ik eigen baas kon zijn en mijn tijd anders kon indelen straks. Direct daarna kwamen we echter opnieuw in een roerige periode als gezin terecht. Michel zijn oudste zoon kwam dat eerste jaar ook fulltime bij ons in huis wonen, en ik brak mijn knie.
Drie kids, een nieuwe gezinsdynamiek, een pijnlijk revalidatieproces, en o ja ik wilde eigenlijk ook nog een eigen onderneming opzetten, en die bewijsdrang hing toch nog in mijn achterhoofd. Dat ging natuurlijk niet allemaal tegelijk. De focus verschoof dus naar de emotionele beschikbaarheid voor de kids. Rust, aandacht, tijd. We hebben het gered, en veel wijze lessen geleerd, dat ook…
Dit bericht bekijken op Instagram
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik inmiddels alles onder controle heb, maar dat is niet zo. Loslaten kan ik wel beter haha! Inmiddels ben ik nu parttime aan het freelancen. Als Pomme straks ook naar de basisschool gaat, is er meer ruimte voor werk. Ambities en ideeën zijn er nog genoeg, absoluut, maar ik heb er op dit moment voor gekozen om ons leven anders vorm te geven. Ik wil keihard genieten van de beperkte tijd waarin ze klein zijn. Ik ben dankbaar dat Michel en ik het financieel gezien samen goed hebben kunnen regelen, maar er zijn ook momenten dat ik er meer moeite mee heb dat hij de hoofdverdiener is en op dit moment geen eigen papa-dag heeft.
Werk voelt als me time, ik werk als sales en brand consultant en doe leuke verschillende opdrachten met fijne mensen. Ik ga ook graag uit eten of een wijntje drinken met vriendinnetjes. Het zou niet erg zijn als ik vaker zou proberen ook iets voor mezelf te doen, alleen. Meer dan eens per week naar yoga bijvoorbeeld.
Zorgzaam en bewust. Ik merk dat ik voor mijn ene kind een andere moeder ben dan voor de ander, maar dat ik daarin wel aan bepaalde kernwaarden vasthoud. Jippe gaat inmiddels naar de Vrije School, met Pomme ga ik met veel plezier naar Montessori class, om maar aan te geven dat je verschillende benaderingen kan hebben. Pomme is mijn grootste leerschool als het gaat om geduld hebben, dingen loslaten. Jippe is mijn spiegel wat emoties betreft. Hij voelt zo intens: als ik me crappy gedraag, dan zie ik dat aan hem.
Ik probeer vooral ook respectvol te zijn naar mijn kinderen. Vanaf dat ze een kleine baby zijn praten we tegen ze alsof ze ons begrijpen, wat ik oprecht geloof. Soms tot grote hilariteit van onze omgeving in het begin, nu zijn ze eraan gewend.
Cliche maar waar: de onvoorwaardelijke liefde die je van je kinderen ontvangt. En dus inderdaad dat je zoveel kunt leren van je eigen kids. Als ik Jippe niet had gehad, dan was ik op een hele andere manier met het verlies van mijn vader omgegaan. Door mijn kids ben ik zoveel sterker dan ik ooit had gedacht, in alle aspecten van mijn leven. En dat je gedwongen wordt om langzamer te gaan, sommige dingen moet je gewoon loslaten.
Oh en de liefde voor de natuur! Absoluut, de kleinste details die ze opmerken, de vragen, het genot om te zien hoe zij genieten van buiten zijn, en dieren.
Dit bericht bekijken op Instagram
Voorop gesteld, volg vooral je eigen gevoel, laat je niet intimideren door hoe anderen het wel of niet doen. Wat voor de een fijn voelt, is misschien voor jouw niet zo. Nog een paar praktische tips die voor mij werkten:
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom