Momtalk: Talita

Talita Kalloe is de oprichter van het duurzame platform Soul Stores en spreekt en schrijft over duurzaam leven. Ze is daarnaast moeder van twee dochters: Ava (‘21) en Malía (‘18). Ze woont samen met haar geliefde Tim. “Eenzaamheid als ouder is een taboe-onderwerp, maar ik vind dat er veel meer over gesproken mag worden. Die gevoelens maken je geen slechte ouder, ze maken je gewoon mens.”

Hoe gaat het met je? 

“Ik voel me goed. Ik ben zeven maanden geleden bevallen van Ava en het herstel is heel voorspoedig. Bij Malía hield ik lang last van bekkenklachten, dat heb ik nu niet. Het is natuurlijk wel weer een zoektocht hoe je alles vormgeeft: een eigen bedrijf runnen, een huishouden en twee kleine kinderen. Ava heeft als baby wat meer een gebruiksaanwijzing dan ik gewend was van Malía. Ze is erg mommy-minded en heeft een tijd lang de fles geweigerd. Pas sinds deze week gaat ze naar de opvang.”

Hoe was dat?

“Ik heb niet staan huilen, maar dacht wel: oh jee, gaat dat wel goed? Ik was opgelucht  om even een paar uur ongestoord te kunnen werken, maar ging me daarna weer in allerlei bochten wringen om haar in ieder geval zelf op te kunnen halen, haha. Ik ben dit weekend ook voor het eerst weer een nacht weg geweest zonder de kinderen. Even weer die vrijheid is zo fijn, ook al voel ik me dan direct schuldig. Gek hè, hoe dat werkt?”

Heb je het idee dat jouw voorspoedige herstel te maken heeft met de manier waarop je de kraamperiode hebt ingericht?

“Absoluut. Ik dacht de eerste keer al heel bewust met de kraamtijd bezig te zijn geweest, maar achteraf had niets me kunnen voorbereiden op wat zou komen. Ik was vooral bezig met de zwangerschap en bevalling en had geen idee wat me daarna te wachten stond. Hoe prachtig en kalm m’n bevalling ook was, ik had me niet voorbereid op die wolk in mijn hoofd, dat enorme smoochy gevoel. Alles ging langs me heen, ik kon niks volgen, niet nadenken en dingen kwamen veel harder binnen. Lichamelijk gezien vond ik het ook pittig. Ik had een hele mooie bevalling, maar kreeg daarna last van bekkenklachten. Borstvoeding geven ging goed en heb ik twee jaar kunnen geven, maar ik had ook momenten dat ik overwhelmed was door het gevoel van continu in dienst te staan van je kind.

De tweede keer wist ik wél wat me te wachten stond, en heb ik ook echt de tijd genomen om me voor te breiden. Ik was al weken aan het koken zodat ik tot vier weken na de bevalling uitsluitend ayurvedische, home cooked maaltijden kon eten. Ik geloof dat mijn lichaam daar veel profijt van heeft gehad. Ik heb veel rust genomen en weinig kraambezoek ontvangen. Daar hielp corona ook wel bij. We hebben zeker vier weken met elkaar kunnen cocoonen, en dat heeft zeker bijgedragen aan m’n herstel. 

Vanwege mijn uiteenlopende ervaringen, probeer ik andere vrouwen om me heen ook op het hart te drukken: onderschat de postpartumperiode niet. Daar mag je net zoveel aandacht aan besteden en voorbereidingen voor treffen.” 

Je deelde op Instagram dat je jullie oudste dochter al tijdens de zwangerschap heel bewust maakte dat er een nieuw kindje aan zou komen, kun je daar wat over vertellen?

“We hebben haar allereerst betrokken in het meedenken over de naam. We vertelden dat we twijfelden over twee namen en vroegen haar bijvoorbeeld welke zij de mooiste vond. Iedere avond tijdens het eten staken we voor Ava een kaarsje aan en praatten we over de baby, een beetje alsof ze er al bij was. Ik geloof dat die betrokkenheid er ook echt voor gezorgd heeft dat Malía geen moment jaloers of rebels is geweest. Ze was direct ontzettend lief en zorgzaam voor haar zusje. Tuurlijk gooide ze hier en daar ook wel eens tantrum in de strijd, maar we wisten waar die vandaan kwamen dus hebben daar altijd liefdevol en geduldig op gereageerd en haar de ruimte gegeven om haar emoties er ook gewoon te mogen laten zijn.”

Hoe heb jij zelf de overgang van een naar twee kids ervaren?

“Ik heb vooral ervaren dat ik bewuster kon genieten van alle kleine momentjes met Ava, meer dan na de geboorte van Malía. Dat kwam vooral omdat ik toen maandenlang in een status verkeerde van: wat gebeurt er, wat overkomt me nu? Ik vond het moederschap en het opnieuw verkennen van nieuwe rolverdelingen overweldigend. Malía was een hele lieve en makkelijke baby die goed sliep en dronk, ik was zelf vooral erg bezig met alle rollen die ik moest en wilde vervullen. Bij Ava had ik daar veel minder last van, dus kon ik de momenten met haar veel bewuster beleven en ervan genieten.”

Waar kwam die struggle met verschillende rollen bij jou vandaan denk je?

“Ik was in diezelfde periode bij ons thuis ook de kostwinner. Mijn man was drie dagen in de week thuis met Malía. Die verantwoordelijkheid in combinatie met een nieuwe verantwoordelijkheid – het ouderschap – vond ik heftig. Ondertussen moest ik ook gewoon herstellen van de bevalling en gaf ik borstvoeding. Het was vooral heel veel geven, geven, geven.

“Nu Ava is geboren zijn de rollen omgedraaid. Mijn man heeft zich omgeschoold en heeft een andere baan waar hij vier dagen in de week op vaste tijden werkt. Als zelfstandig ondernemer ben ik flexibeler en kan ik makkelijker vanuit huis werken, dus ben ik nu meer thuis met de kinderen. Ik merk daardoor ook wel wat ik heb gemist in dat eerste jaar met Malía. Het is soms echt nog zoeken naar de juiste balans tussen werk en kinderen, maar we’re getting there. Nu Ava naar de opvang gaat zaler hopelijk langzaam meer ritme in komen en kan ik mijn werk ook gestructureerder oppakken. Dat kon hiervoor toch lastig, iedere dag was anders en onvoorspelbaar.”

Hoe vond jij de overgang van geliefden naar ouders?

“Mijn man en ik wisten beiden van jongs af aan dat we heel graag kinderen wilden, dus die stap samen zetten was geweldig. We stonden enorm in verbinding met elkaar tijdens de zwangerschap en beide bevallingen en delen grotendeels dezelfde visie als het gaat om opvoeden. Tegelijkertijd merk je door het ouderschap dat er bepaalde delen van jezelf zijn die ook om aandacht vragen. We hebben allebei de nodige struggles gehad in die eerste twee jaar als ouders. Je moet echt bij jezelf na kunnen gaan: waar komt dit vandaan, waarom reageer ik zo op deze situatie? In the heat of the moment zit er bij mij dan te veel ego en emotie, maar achteraf kan ik goed reflecteren en bedenken waar bepaalde reacties of gevoelens vandaan komen.”

“We mogen er meer over praten. Over die eenzaamheid die je soms kunt voelen als ouder. Niet alleen als moeder, vaders net zo goed. Die intense machteloosheid. De onmiskenbare drang om om je heen te willen slaan, gewoon om het gevoel te hebben dat de ruimte om je heen voor even weer van jou is. Het maakt ons geen slechte ouders. Het maakt ons mens.”

Deze mooie, herkenbare en eerlijke woorden deelde je laatst op Instagram. Wil je daar wat meer over vertellen?

“In het eerste jaar met Malía was mijn man drie dagen alleen met haar thuis. Als ik hem zag als ik thuis kwam van mijn werk was het licht soms even weg uit in zijn ogen. Ik vroeg me af waardoor dat kwam. Nu snap ik het. Het klinkt heel hard, die eenzaamheid, dat gevoel: ik wil even onder volwassen mensen zijn, even niet met een kind zijn. Mijn man legde het destijds wel eens aan me uit, maar echt begrijpen deed ik het denk ik niet. Nu wel. Ava wil soms dagenlang niet bij me weg. Malía kan ook hangerig zijn en soms letterlijk aan mijn been hangen. Dan raak ik wel eens gefrustreerd. Of nog een klein voorbeeld: op het moment dat ik eindelijk even iets kan eten en mijn dochter vervolgens om me heen wil hangen en wil knuffelen. Het is heel lief, maar soms kan ik mijn arm dan niet eens bewegen om eindelijk een hap te nemen. Dan word ik gewoon boos en zeg ik ‘laat me even met rust, laat mama even eten’. Daarna voel ik me dan zo rot, maar soms kan ik het even niet. Ik weet dat er heel veel ouders zijn die dit zo ervaren. Het is misschien een beetje een taboe-onderwerp, maar ik vind dat er veel meer over gesproken mag worden. Wat ik schreef: het maakt je geen slechte ouder, het maakt je gewoon mens.”

Ben jij goed in zorgen voor jezelf?

“Ik was er heel slecht in. Sinds ik zwanger was van Ava is dat omgeslagen. Ik ben gaan sporten en ging naar de fysiotherapeut om de bekkeninstabiliteit voor te zijn. Ik ben beter gaat letten op wat ik eet en geef dat ook prioriteit. Dat is voor mij extra belangrijk omdat ik snel afval. Ik pak meer momenten van rust, even in bad, even wat lezen. Ik heb besef dat ik mezelf alleen maar onderuit haal als ik mezelf die ruimte niet gun. Dat het, hoe cliché dat ook klinkt, mij een slechtere moeder maakt als ik slecht voor mezelf zorg.”

Ben jij veranderd door het moederschap?

“Ik ben veel steviger gaan staan voor mezelf en voor mijn waarden. Ik kan ook voor het eerst echt boos worden. Voorheen wist ik wel: hier moet ik boos om zijn, maar ik voelde die energie niet. Sinds ik moeder ben is het vuur in mij aangewakkerd. Die strijdvaardigheid zet ik in voor mezelf, voor mijn gezin, maar bijvoorbeeld ook in mijn werk. Ik merk ook dat de posts die ik schrijf op Instagram tegenwoordig veel activistischer zijn. Het is bijzonder om te merken hoe een kracht, die blijkbaar altijd wel in je zat, door het moederschap naar buiten komt.”

“Mijn man en ik ontwikkelden ons allebei op een eigen manier door het ouderschap. Je verandert beiden als individu. Dat veroorzaakte in het begin ook wel wrijvingen, wij hebben elkaar weer moeten vinden destijds. Maar we leven sinds de geboorte van Ava echt in harmonie en in balans met elkaar, dat is heel mooi om te ervaren.”

“Ik vind het ook bijzonder om te merken dat de relatie met mijn lijf veranderd is. Vroeger had je me nooit met ontblote borst op Instagram zien staan. Daar was ik te preuts voor en ik was te bang dat het geseksualiseerd werd. Sinds ik kinderen heb, ben ik daar anders naar gaan kijken. Mijn lijf heeft kinderen laten groeien, helpen voeden. Ik heb er oneindig veel respect voor gekregen en ben het daardoor ook meer als tempel gaan behandelen.”

Welk advies wil jij aan een andere (zwangere) vrouw of moeder meegeven?

“Mogen het er ook meer zijn? Allereerst: besteed aandacht aan de postpartum periode. Goed eten in deze periode is zo belangrijk. Schroom niet om maaltijden als kraamcadeau te vragen. 

Ten tweede: praat met andere moeders over je gevoelens en ervaringen, ook over die eenzaamheid waar we het eerder over hadden. Heb je een keer tegen je kind geschreeuwd, kun je niet wachten om even in je eentje de deur uit te gaan: dat mag je  gewoon voelen en dat mag je ook delen. Voel je niet schuldig, krop het niet op. Het is herkenbaar en ongetwijfeld alleen maar fijn voor een andere moeder om even te horen. 

Als laatste: als je als moeder merkt ‘mijn lichaam is niet meer hetzelfde en ik ben er niet zo blij mee’, dan hoop ik dat het helpt om liefdevol en dankbaar te zijn voor de prestatie die het heeft geleverd. Je lichaam heeft een kindje groot gebracht en op de wereld gezet. Dat is iets om te eren, ook al heb je nu een flubberig buikje of mega striae – zoals ik. Het is iets magisch wat wij als vrouwen kunnen, wat jij kan en de manier waarop jij het doet is zo bijzonder. Ik hoop dat dit je mag sterken in de liefde en compassie die je kunt voelen naar jezelf en je eigen, prachtige lichaam.”

Fotograaf: Anne Claire Martens