Sarah heeft PCOS en is zwanger: “Vanaf mijn 14de werd me gezegd dat kinderen krijgen erg lastig zou worden”

Sarah Liebregts (‘97) werkt als recruiter en is freelance model. Samen met haar vriend verwacht ze september haar eerste kindje. ‘Een wonder’, als ze haar artsen moet geloven, want vanwege PCOS zou het mogelijk jaren kunnen voordat ze zwanger zou raken. “Plots zag ik die + en – staan. Ik pakte weer de gebruiksaanwijzing erbij en gilde het vervolgens uit. Ben ik zwanger?! Mijn vriend riep: dat kán toch niet!”

‘Ik heb er altijd van gedroomd om jong moeder te worden. Een eigen gezin leek me het mooiste wat er is. Toen ik op mijn veertiende de diagnose PCOS kreeg, wankelde dat toekomstbeeld ineens. Anders dan mijn tweelingzus en andere meisjes van mijn leeftijd werd ik destijds maar niet ongesteld, dus ging ik naar de huisarts. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis en daar zagen ze op de echo dat mijn eierstokken vol cysten zaten.

Ik kreeg te horen dat het jaren zou kunnen duren om in verwachting te raken. Ook werd me aangeraden om niet te roken, niet te drinken en zo gezond mogelijk te leven. Terwijl dat natuurlijk allemaal dingen zijn die je net gaat ontdekken als puber. Ik heb daar dus altijd best een dubbel gevoel over gehad. Ik wilde er geen dingen voor laten en daar later spijt van krijgen, maar ik dacht wel vaak: zou dit echt kwaad kunnen, gaat het nu nóg langer duren?

Begin dit jaar besloten mijn vriend en ik dat ik mijn spiraal eruit zou laten halen. Een tijdje daarvoor had ik een collega me verteld dat een kennis van haar met PCOS er 9 jaar over had gedaan om zwanger te raken. Dat verhaal raakte me erg. Daarnaast ging ik ieder half jaar op controle voor mijn PCOS en daar bleef het verhaal ook keer op keer hetzelfde: het kan lang duren voordat je zwanger raakt met PCOS. We zeiden tegen elkaar: we wachten het ‘gewoon’ een jaar af en kijken daarna verder welke hulp er nodig is. 

Direct ongesteld

Mijn spiraal was eruit en ik was direct voor het eerst in mijn leven ongesteld. Ik weet nog dat ik dat super fijn, maar ook wel spannend vond. Ben ik nu vruchtbaar of niet? Een maand later bleef mijn menstruatie uit. ‘Zie je wel’, zei ik tegen mezelf, ‘het was één keer en daarna niet meer.’ Ik had er op geen enkele manier rekening mee gehouden dat ik zwanger kon zijn. Waarom zou ik, als mij al jaren werd verteld dat dit lang zou gaan duren?

Twee weken later was ik in Parijs voor Fashion Week. Ik liep daar een show en de jurken die we droegen werden heel nauwkeurig op je lijf afgemeten. Ik moest een aantal outfits doorpassen en er werd getrokken en gesjord om mijn jurk dicht te krijgen. Mijn buik voelde ook een beetje opgezet. Zouden het de croissants en het stokbrood van de afgelopen dagen zijn, dacht ik. 

Ben ik zwanger?!

Terug in Nederland ging de gedachte van een zwangerschap wel door mijn hoofd, al kon ik me dat nog steeds niet voorstellen. Ik weet nog hoe ik op weg was naar de Kruitvat voor een zwangerschapstest en halverwege weer om wilde draaien, omdat het ‘toch wel niet zo zou zijn’. Maar goed, ik was al onderweg dus ik reed toch door en kocht een test. De ochtend erna deed ik de test. Ik had op de gebruiksaanwijzing gezien dat er een + en – in beeld moesten verschijnen. Plots zag ik die + en – staan. Ik pakte weer de gebruiksaanwijzing erbij en gilde het vervolgens uit. Ik pakte weer de gebruiksaanwijzing erbij en gilde het vervolgens uit. Ben ik zwanger?! Mijn vriend riep: dat kán toch niet!. Ook die test was positief. Het voelde, of voelt eigenlijk, als een groot wonder. Direct in de eerste maand zwanger, ondanks mijn PCOS. 

Ik belde de huisarts en ze verwezen me door naar de verloskundige. Vanwege mijn PCOS mocht ik direct op controle komen. Door PCOS heb je namelijk ook een verhoogde kans op een miskraam. Maar op de eerste echo zagen we direct een hartje kloppen, ik bleek bijna zes weken zwanger te zijn. Vanaf het moment dat ik ons kindje zag op de echo wist ik dat het goed zat en dat het goed zou komen. 

Na 1,5 maand al raak

De eerste dagen na de positieve test leefde ik in een roes, ik kon het nauwelijks beseffen. We hielden rekening met minimaal 1,5 jaar proberen en nu was ik na 1,5 maand al in verwachting. Het was heel spannend, maar ook heel erg leuk om het nieuws met onze omgeving te delen. Niemand wist dat mijn spiraal eruit was, of dat we überhaupt bezig waren met kinderen krijgen. Ik ben natuurlijk wat jonger, dus het werd nog niet heel erg verwacht bij ons. We hadden een slabbetje laten maken met ‘je wordt opa’ en ‘je wordt oma’ erop. Ik vertelde dat ik een souvenir uit Parijs voor ze had meegenomen en toen gaven we die slabbetjes. Ik was best zenuwachtig hoe ze zouden reageren, maar mijn ouders waren direct heel enthousiast en gelukkig. Dat vond ik heel erg fijn.

Mijn vriend en ik werken allebei voor dezelfde opdrachtgever, dus op werk vertellen over mijn zwangerschap vond ik wel spannend. Gelukkig werd ik direct heel goed en positief gereageerd. Hetzelfde gold voor de modellenbureaus waar ik ingeschreven sta. Ik was gebeld voor een casting van Calvin Klein. Een geweldige klus die ik heel graag wilde doen, alleen zag je inmiddels al een klein buikje! Ik besloot het dus maar direct met hen te delen en ook bij mijn bureaus kreeg ik hele fijne reacties. Natuurlijk vind ik het spannend, een lichaam dat verandert tijdens de zwangerschap en daarna, maar ik zie ook dat er nu alweer nieuwe deuren opengaan. 

Open over PCOS

Over mijn PCOS ben ik bewust vanaf het begin heel open geweest. Wellicht was dat in het begin ook makkelijker omdat ik ‘gewoon’ de aandoening deelde en niet in de context van het proberen zwanger te raken. Als je al een paar jaar aan het proberen bent en dan de diagnose PCOS krijgt, kan dat misschien net weer anders geladen zijn. Hoe dan ook voelt het voor mij heel goed en natuurlijk om er open over te zijn. Ik wil andere vrouwen meegeven dat het oké en normaal is als het langer duurt om zwanger te raken. Niet ieder lichaam is perfect gebouwd voor een zwangerschap. Het voelt als een onderwerp dat snel zwaar beladen wordt en dat wil ik graag voorkomen. Het is juist fijn om er open over te kunnen praten. 

Ik denk ook dat heel belangrijk is dat je er samen, in je relatie, over kunt praten. Ik las laatst een blog van een vrouw die zich schaamde tegenover haar partner omdat het haar nog niet lukte om zwanger te raken. Daar kun jij toch niks aan doen? Het is een last die jullie samen moeten dragen. Ons heeft het in ieder geval juist dichter bij elkaar gebracht. Ik vond het zo fijn dat mijn vriend zei: we gaan stap voor stap kijken wat er nodig is, ook als het langer duurt. 

Op Instagram krijg ik ook veel reacties van vrouwen die zeggen: wat fijn dat je dit deelt, ik heb ook PCOS en maak me soms veel zorgen over later. Ik ga met iedereen het gesprek aan, want ik weet hoe fijn een luisterend oor is.

Waar ik het meeste naar uitkijk als ons kindje er straks is? Om zelf een gezinnetje te hebben. Om een mini-mensje van ons samen te verzorgen en al onze liefde te geven.’

Meer lezen?
Momtalk: Marrit
Nadat een natuurlijke zwangerschap niet voor haar bleek weggelegd vanwege PCOS, raakte Graziella via ovulatie-inductie in verwachting. Van een drieling.