Birgit over weer aan het werk gaan na zwangerschapsverlof: ‘Het ging gewoon niet’

Over het algemeen gaan vrouwen drie maanden na hun bevalling weer aan het werk. Maar is dat wel normaal? Birgit Roobol (’94) vindt van niet. Twaalf weken na de geboorte van dochter Loua (inmiddels 14 maanden) ging ook zij aan het werk, maar al gauw merkte dat ze er nog niet klaar voor was. Zowel fysiek als mentaal. Ze pleit dan ook voor meer openheid over het taboe dat er ligt op hoe heftig en intens het is om als kersverse moeder weer de werkvloer op te staan.

Aan How About Mom deelt ze daarom haar verhaal en hoopt ze meer openheid te creëren.

Veranderingen door zwangerschap

1 op de 10 vrouwen stopt binnen 12 maanden na haar bevalling met werken. Birgit is één van die vrouwen. Nog geen 12 maanden nadat ze weer aan het werk ging, besloot ze te stoppen met haar baan. Niet omdat haar functie niet beviel, maar omdat ze zich door haar bevalling een andere vrouw voelde dan voor haar zwangerschap. ‘Ik ben een transformatie van vrouw naar moeder ondergaan, eentje die – ook wetenschappelijk gezien – niet onderschat mag worden’, vertelt ze ons.

Birgit vertelt dat er diverse studies zijn waaruit blijkt dat de hersenen van een vrouw tijdens een zwangerschap veranderen. Pas twee jaar na de bevalling zijn de hersenen van een vrouw die een zwangerschap heeft meegemaakt, weer op het ‘oude niveau’. ‘Dat is iets wat ik helemaal niet wist’, aldus Birgit. ‘Sterker nog: ik dacht dat het niet meer dan normaal was om een paar weken na je bevalling weer aan het werk te gaan. Vrouwen om me heen zeiden dat het juist lekker was, even weg van huis gaan. En ik ging er daarom vanuit dat ik de draad wel weer makkelijk zou oppakken.’

Aan het werk na een bevalling

Dat blijkt voor Birgit niet het geval. Tijdens haar zwangerschap kwam corona om de hoek krijgen en verloor Birgit haar baan. Toen ze eenmaal een nieuwe baan had gevonden, feliciteerden anderen haar aan de lopende band met haar functie. ‘Iedereen was trots dat ik zo snel een nieuwe baan had gevonden.’ Ontzettend lief vond ze, maar toch miste ze achteraf een essentiële vraag: ‘Hoe vind je het om weer – drie maanden na de geboorte van Loua – aan de slag te gaan bij een nieuwe werkgever?’

Dat anderen haar niet vroegen hoe ze het vond om weer aan het werk te gaan, neemt Birgit overigens niemand kwalijk. ‘Op het moment dat ik weer naar werk ging, vond ik het ook niet meer dan logisch’, vertelt ze. ‘Ik vertelde mezelf ook heel erg dat ik het wel fijn zou vinden, maar diep van binnen wist ik dat ik er nog niet klaar van was.’ Toen haar vriend vroeg hoe haar eerste dag was, antwoordde ze dan ook: ‘Het was leuk, maar even wennen.’

Vol goede moed

Birgit begon dan ook vol goede moed aan haar nieuwe baan. ‘Ik ben altijd ambitieus geweest en voordat ik Loua kreeg, was ik wel 60 uur per week aan het werk’, vertelt ze. ‘Maar al gauw merkte ik dat dat het werken niet ging. We zaten middenin in een lockdown en ik moest gelijk vanuit huis werken. Met een baby in m’n ene hand probeerde ik alle ballen hoog te houden. Ik dacht nou eenmaal dat het erbij hoorde.’ Sterker nog: ‘Ik had het idee dat het niet meer dan normaal was, andere vrouwen om me heen deden het toch ook?’, aldus Birgit.

Birgit merkte steeds meer aan zichzelf dat het werk niet lukte. ‘Ik was met m’n hoofd nog te veel bij Loua en ik merkte gewoon dat ik anders was dan voor m’n zwangerschap. Ik was een andere vrouw geworden. Een moeder die een baby van een paar maanden oud had en haar nog niet kon loslaten. Ik moest mezelf helemaal opnieuw leren kennen en uitzoeken wie ik was, met een kindje en alle verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken.’

Overspannen

Na een paar maanden werken, begon het werken haar tol te eisen. ‘Ik was op, ik kon niet meer. En ondanks dat m’n lijf zei dat ik niet meer kon, ging ik aan mezelf twijfelen. Ik werkte ‘maar’ 24 uur en toch lukte me maar niet om te genieten, terwijl andere vrouwen misschien wel 40 uur per week werkten’, vertelt ze. ‘Ik had minder aandacht voor m’n dochter en merkte dat ik veel bezig was met de struggle die ik op werk ervaarden.’ Ze besloot zich dan ook ziek te melden, omdat ze niet meer de energie had om aan het werk te gaan. ‘Het lukte me nou eenmaal fysiek en mentaal niet om de werknemer te zijn die ik wilde zijn.’

En dus ging Birgit met een arbo-arts in gesprek die haar vertelde dat ze overspannen was. ‘Echter was de erkenning voor het feit dat ik een paar maanden geleden was bevallen, ver te zoeken’, vertelt ze. ‘Met ‘net bevallen’ denken mensen vaak aan twee weken geleden. Ze vergeten dat een zwangerschap heel veel van je vraagt en je echt – in ieder geval in mijn geval – maanden nodig hebt om je weer jezelf te voelen.’

Onderzoeken geblazen

Toch voelde het ziek melden voor Birgit als een soort falen en ze besloot dan ook op onderzoek uit te gaan. ‘Hoe kan het dat het me niet lukt?’, vroeg ze zich af. Pas toen ze op internet ging zoeken naar studies en verhalen over het weer aan het werk gaan na een bevalling, besefte ze zich: ‘Het is eigenlijk meer dan normaal dat het werken me zwaar viel. M’n lichaam en geest zaten nog vol in het het herstel van de bevalling en ik moest wennen aan alle indrukken als kersverse moeder.’

Ze voelde dan ook opluchting en erkenning toen ze ontdekte dat het ‘niet meer dan logisch en verklaarbaar was’. ‘Nu ik ook terugkijk op de afgelopen maanden, kan ik ook alleen maar denken: ‘Hoezo heb ik dat niet eerder bedacht? Dat het herstel na een zwangerschap, bevalling en het krijgen van een kindje, veel meer kost dan een paar weken.’ Birgit heeft daarom besloten haar baan op te zeggen en stopt 1 februari bij haar werkgever. ‘Ik ga beter voor mezelf zorgen en meer naar mezelf luisteren.’

Taboe doorbreken

Dat Birgit haar verhaal deelt is omdat ze het taboe rondom alle ballen hoog houden, ook qua werk, wil doorbreken. ‘Het wordt in onze maatschappij normaal gevonden om, een paar weken na de bevalling, weer aan het werk te gaan’, vertelt ze. ‘En er zullen vast ook moeders zijn die dat heel prettig vinden, maar ook moeders die dat heel pittig vinden. Zoals ik.’ Ze hoopt met haar verhaal dan ook meer openheid te creëren: ‘Dat het oké is als alles in je lijf schreeuwt dat je nog niet aan het werk wil en dat het je nog niet lukt. Dat je als kersverse moeder je draai moet vinden en jezelf opnieuw moet leren kennen.’

Dat betekent overigens niet dat het voor Birgit makkelijk was om te accepteren hoe ze zich voelt. Ook het besluit om te stoppen met haar baan, was moeilijk. ‘Maar die transformatie van vrouw naar moeder, ook wel matrescence genoemd, moet niet onderschat worden. Ik hoop dat vrouwen zich bewust worden van dat dat het oké is om het lastig te vinden om weer aan het werk te gaan. Mijn advies is dan ook om die gevoelens te bespreken met vrienden en je werkgever: geef aan dat je het intens vindt, dat je er nog niet klaar voor bent en je zult zien dat meer mensen er begrip voor hebben.’

Meer lezen?
Mijn nieuwe carrière: moeder-zijn
Hoe heeft het moederschap jou veranderd? 10 moeders vertellen
Na de geboorte van je kleintje: wanneer voel ik me weer ‘mezelf?’xf