© 2024 // How About Mom
We kunnen wel stellen dat Jaimy Vanenburg (‘92) een bewogen periode achter de rug heeft. In de afgelopen twee jaar stopte ze met haar langgekoesterde baan als advocaat, reisde ze acht maanden met haar vriend Joep in hun camper door Europa, raakte ze in verwachting én werd zoontje Len (‘22) met 32 weken en dus 8 weken te vroeg geboren.
“Het gaat goed. Het is inderdaad een bewogen periode geweest, dat kan ik niet ontkennen, maar het voelt alsof we nu in rustiger vaarwater terecht zijn gekomen. Joep en ik hebben veel steun aan elkaar en kunnen overal over praten. Daardoor heb ik het gevoel dat we veel gebeurtenissen direct een plekje hebben kunnen geven. Er zijn mensen die zeggen: de klap komt nog wel, maar zo voelt het eigenlijk niet. Daarnaast doet Len het ontzettend goed en dat maakt natuurlijk een wereld van verschil. Een gelukkige, gezonde baby is het allerbelangrijkste.”
“Ik heb altijd het gevoel gehad graag moeder te willen worden en Joep wist dat hij ooit graag vader wilde worden. We wisten allebei niet precies wanneer.
Ik heb een chronische longaandoening die ervoor zorgt dat mijn longfunctie in verhouding tot leeftijdsgenoten veel slechter is. Vóór mijn zwangerschap was dat 32% van de normale longcapaciteit. Het is een aandoening waar ik in mijn dagelijks leven niet vaak bij stil sta, ik kan (bijna) alles doen wat ik wil. Goed, een marathon rennen zit er niet in en als ik een berg moet beklimmen ben ik wel sneller buiten adem, maar het belemmert me niet echt. Zo heb ik tijdens onze camperreis vorig jaar veel wandelingen gemaakt – waar ik wel echt lang voor heb getraind van te voren – waaronder de Trolltunga-hike in Noorwegen.
Het gaat niet vanzelf, maar het gaat. Mijn longfunctie wordt ieder jaar gecontroleerd bij de longarts en is sinds mijn zeventiende ieder jaar achteruit gegaan. De afgelopen jaren bleef ik gelukkig stabiel, of ging het ‘maar’ met 1% achteruit. Begin 2020 besprak ik tijdens zo’n controle met mijn longarts dat we op den duur wel graag een kindje zouden willen en of mijn longaandoening dat in de weg zou staan. Hij gaf aan dat hij dit niet zeker wist, maar dat er geen harde reden is om aan te nemen dat het niet zou kunnen. We besloten dat we graag nog iemand mee wilden laten kijken, een second opinion.
Deze longarts was het met mijn eigen longarts eens dat het medisch gezien geen probleem hoefde te zijn. Er is ook heel weinig bekend over zwangerschap of bevallen in combinatie met mijn longaandoening, omdat het zo weinig voorkomt bij jonge mensen. Ook zei hij: al gaan je longen ‘maar’ 1% per jaar achteruit, hou er dan wel rekening mee dat je op den duur niet meer alles kunt doen wat je wilt doen.
Het gesprek met deze arts zette ons verder aan het denken en liet ons nadenken over de toekomst. Waar word ik nu gelukkig van? Wat kan ik nu nog wel en straks misschien niet meer? We besloten om samen op reis te gaan, ‘vervroegd met mini-pensioen’ zoals we het zelf noemden: die pakken ze ons dan in ieder geval niet meer af. En na die reis zouden we gaan proberen om zwanger te raken.
Kortom: het ‘klaar’ zijn voor een kindje werd meer gestuurd door mijn lijf dan door mijn gevoel, maar het voelt nu alsof het zo had moeten zijn.”
“Voordat we op reis gingen maakten mensen al grapjes: jullie gaan met z’n tweeën de camper erin en komen er met z’n drieën uit. Daar bleken ze gelijk in te hebben, haha. We zaten er heel relaxt in: we laten het tegen het einde van de reis los en zien wel wanneer het gebeurt. Ik had nooit verwacht dat ik daadwerkelijk zo snel zwanger zou zijn. In het begin kon ik het nauwelijks geloven: ik had om de een of andere reden het scenario waarbij het direct raak was niet voor ogen. Ik ben er wel heel dankbaar voor, want ik zie in mijn omgeving genoeg voorbeelden van stellen waarbij het niet lukt of lang heeft geduurd.”
“Ik kijk er super positief op terug, al heb ik wel veel last gehad van kwaaltjes. Ik ben zestien weken lang misselijk geweest en moest veel spugen. Door de zwangerschapshormonen had ik eigenlijk vanaf het begin van de zwangerschap meer last dan normaal van mijn longen en was ik erg kortademig. Dat ging al vrij snel zover dat ik niet eens meer kon wandelen naar het park en de korte afstand van de bank naar de keuken al ver was. Ik heb het dus heel erg rustig aan moeten doen tijdens mijn zwangerschap en heb heel veel tijd op de bank doorgebracht. Netflix en Videoland waren mijn beste vrienden.
Er konden wel mensen op bezoek komen, maar heel lange gesprekken zaten er niet in: ik raakte er buiten adem van. Lachen zat er niet echt meer in, aangezien ik dan in een hoestbui belandde. Da’s best jammer, want ik hou nogal van lachen, haha! Tijdens die maanden thuis kreeg ik af en toe een iPhone herinnering van het jaar daarvoor, tijdens onze reis. Wat een enorm contrast met het leven nu, besefte ik op zulke momenten. Het was natuurlijk niet altijd makkelijk om zoveel rust te moeten houden, maar ik was heel erg blij met de baby die in mijn buik aan het groeien was. Ik voelde hem de hele dag door en daar genoot ik echt van. Dat maakte dat ik positief kon blijven, hoe ik me ook voelde”
“Leuk én gek. Soms vergat ik het beetje, totdat ik mezelf in de spiegel zag en dacht: oh ja, die buik! Ik weet nog dat ik me vroeger bij zwangere vrouwen altijd afvroeg: waarom ben je de hele tijd over je buik aan het aaien? Toen ik zelf eenmaal een baby’tje in mijn buik had, begreep ik ineens waarom. Het voelt zo gezellig.
Anders dan de meeste vrouwen kwam ik tijdens mijn zwangerschap alleen niet aan. Ik viel (indirect) juist erg af. Mijn buik groeide, maar de rest niet. Mijn lichaam moest door mijn longen extra hard werken – ik had de hele dag door een hartslag van 100-120 in rust – waardoor ik nog meer energie dan normaal verbruikte. Het vele spugen in het hele eerste trimester én veel thuis zitten met spierverlies als effect hielpen ook niet mee.
Ik heb me daar wel onzeker over gevoeld. Afvallen tijdens je zwangerschap is niet per se goed voor de baby, maar ook niet voor je eigen herstel. Ik was al vrij dun voor de zwangerschap, dus ik had ook niet veel reserves. Omdat dunner worden tijdens je zwangerschap niet heel gangbaar is, zagen mensen het als een vrijbrief om er dingen over te zeggen. “Goh, wat een kleine buik” of “Jemig, eet eens een extra taartje”. Omdat ik er onzeker over was, raakten die opmerkingen – ook al wist ik dat het meestal met goede bedoelingen was – me toen wel. Vooral omdat ik wel echt mijn best deed om aan te komen. Nu kan ik dat anders bekijken: mensen zeggen het omdat ze willen helpen vanuit hun eigen perceptie. En om die goede intentie gaat het, ongeacht of het voor mij wel of niet zo werkt.”
“Vanwege mijn longaandoening had ik een medische indicatie, dus ik was al gewend om de haverklap in het ziekenhuis te zijn voor controles. Het draaide alleen continu om mijn longfunctie. Maar ineens braken mijn vliezen. Dit gebeurde ‘s nachts in bed. Hoewel ik direct voelde dat het niet goed zat, durfde ik dat bijna niet hardop uit te spreken. Het was nog veel te vroeg… We belden het ziekenhuis en moesten direct langskomen. Joep dacht dat we ‘voor de zekerheid even op controle gingen’. Helaas bleek het inderdaad vruchtwater te zijn. Voor we het goed en wel doorhadden kreeg ik een longrijpingsprik, weeënremmers en een magnesium shot en gingen we helemaal niet meer terug naar huis. Sterker nog, we werden met de ambulance – met sirenes en al – naar een academisch ziekenhuis gebracht. Mocht de baby geboren worden, dan moest dat in een gespecialiseerd ziekenhuis omdat het nog zo vroeg in de zwangerschap was.
De weeënremmers sloegen gelukkig aan, maar die 48 uur vond ik wel pittig. Als je die 48 uur doorkomt, dan is de kans aannemelijker dat de baby nog even blijft zitten. Maar vooral hebben de longrijping-medicijnen voor de baby pas na die 48 uur hun volledige werking. Ik weet nog dat ik alleen maar rechtop durfde te blijven zitten, omdat ik in die houding minder vruchtwater verloor. Dat had achteraf gezien helemaal geen invloed, maar toen wilde ik alles doen om Len zo lang mogelijk veilig in mijn buik te houden.
Na zes dagen werden we overgeplaatst van het Radboudumc naar een gespecialiseerd ziekenhuis bij ons in de buurt, het MMC Veldhoven. Daar heb ik vervolgens nog ruim 2,5 week in bed gelegen. Samen met Joep hadden we onze dagelijkse ritueeltjes. Iedere ochtend kwam hij bij mij ontbijten en veranderden we de slinger die we hadden gekregen in het Radboudumc naar een nieuw getal: weer een dag in de buik erbij. Daar maakten we echt een feestje van.”
“Ik verloor vanaf het begin helder vruchtwater. In de loop van week 32 werd dit lichtroze. Op zich niets alarmerends, dat kan erbij horen. Ik had wel steeds meer harde buiken. In de nacht van 17 op 18 juni moest ik naar het toilet en zag ik ineens dat ik helderrood bloed verloor. Dat is nooit een goed teken, wist ik van de verpleegkundigen. Ik had instructies gekregen om in dat geval direct op de bel te drukken, dus dat deed ik.
Er kwam meteen een verpleegkundige aan die mij aan de CTG-scan legde. Ze zag weeënactiviteit, maar ze zag ook dat Len’s hartslag steeds een dip kreeg zodra ik een harde buik had. Ook dit was weleens eerder gebeurd, alleen nu had hij steeds meer tijd nodig om uit die dip te komen. De gynaecoloog werd erbij gehaald om te overleggen wat ze moesten doen. Ze stelden voor dat ik in ieder geval Joep zou bellen, “voor de zekerheid”. Ik zei dat hij rustig aan mocht doen, vooral niet met 200 kilometer per uur over de snelweg hierheen moest komen rijden. Hij ging nog even douchen en zou dan naar het ziekenhuis komen.
Om kwart voor zes kwam de gynaecoloog naar mijn kamer en zei dat ze een spoedkeizersnede wilden uitvoeren. Nu was Len’s conditie nog goed, ze wilden het niet langer uitstellen, want zo was de kans het grootst dat hij een goede start zou krijgen. Nog geen vijf minuten later kwam Joep de kamer binnengelopen. Ik was op dat moment behoorlijk van slag en kon alleen maar zeggen: “Ik krijg nú een keizersnede.”
Het was alsnog super onverwachts, hoe gek ook. Joep werd snel bijgepraat over de situatie en toen moesten we al naar de OK. Tien voor zeven, een klein uurtje later, werd Len geboren.”
“Het enige wat ik me had voorgenomen, was om te proberen om alles bewust mee te maken en niet te verzinken in mijn eigen gedachten. Ik kan me niet alles heel helder meer herinneren, ik zat vol medicatie en adrenaline natuurlijk, maar ik weet nog wel dat hij direct begon te huilen en ik zo opgelucht was. Hij was gezond! Ik weet nog dat ik werd overladen met een geluksgevoel. Len was een stuk lichter dan verwacht, maar 1550 gram. Ik had verwacht dat hij er wat ielig uit zou zien, zoals premature baby’s er vaker uitzien (waaronder ikzelf toen ik was geboren haha), maar dat was helemaal niet zo. Deze foto is een uur na de bevalling gemaakt: je zou niet zeggen dat dit een veel te vroeg geboren baby is toch?
Het klinkt een beetje zweverig, maar ergens heb ik het gevoel dat Len zelf heeft bepaald: ik ben nu sterk genoeg om geboren te worden, nu is het tijd dat jij weer op kracht komt.”
“Al na een paar uur merkte ik dat ik meer zuurstof had omdat mijn longen meer ruimte hadden, wat natuurlijk geweldig voelde. Na twee dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en mochten we verblijven in het Ronald McDonald huis naast het ziekenhuis om dichtbij Len te blijven. Helaas kreeg ik na een paar dagen een longontsteking én kreeg Len een infectie. Toen lagen we samen weer in het ziekenhuis: Len op de NICU en ik om de hoek. Van de ene kant zo dichtbij, maar het voelde heel ver weg.
Ik was niet in staat om zelf voor hem te zorgen, ik kreeg zware medicatie en lag aan het zuurstof, en kon alleen af en toe met bed en al in zijn kamer gebracht worden. Na een paar dagen werd dat beter en kon ik weer naar hem toe wandelen! Na een week werd ik opnieuw ontslagen en begon ik langzaam met mijn herstel. Het klinkt misschien gek, maar met de rest van mijn gezondheid erbij was mijn keizersnede een soort bijzaak geworden. Hoewel ik ook dat niet heb onderschat en me netjes aan alle voorschriften heb gehouden, had ik van mijn longen meer last.”
“Na vijf weken en twee dagen mocht Len mee naar huis. Dat voelde als een feestdag. Het kwam ook vrij onverwachts, omdat het er eerst naar uitzag dat hij nog wat langer zou moeten blijven. Maar ineens mocht hij toch mee. Ik kan me voorstellen dat je normaal gesproken thuiskomt met een baby en echt denkt: oké, en nu?! Dat hadden wij minder, omdat we natuurlijk al vijf weken lang alles hadden geleerd en gedaan in het ziekenhuis. Voeden, verschonen, badjes: alles voelde al vertrouwd. We hadden een soort van stage gelopen in het ziekenhuis, ook al is het wel iets anders om alles te doen met je eigen spullen en zonder ‘noodknop’ die je in kunt drukken. Vanwege het lange verblijf in het ziekenhuis hebben we geen kraamhulp gehad, maar dat was ook niet echt nodig. Sterker nog, het was geweldig om eindelijk met z’n drieën thuis te zijn.”
“Ik vind het moederschap geweldig. Ik ben van nature niet heel verzorgend, dus ik was heel benieuwd hoe deze rol me zou bevallen. Bij je eigen kindje gaat het echter heel natuurlijk en voelt het heel normaal om alles in het teken van de baby te zetten. Ik weet zeker dat er nog achter het behang plak momenten gaan komen, maar nu ben ik vooral volop aan het genieten. Ik ben zo blij dat hij er is en dat hij het zo goed doet.”
“Tijdens mijn zwangerschap hoorde ik iemand zeggen: we doen allemaal maar wat. Dat klonk grappig, maar ik had natuurlijk geen idee of het waar was. Inmiddels weet ik dat het klopt. Tijdens mijn zwangerschap had ik weinig energie om van alles te lezen, dus ik heb het allemaal letterlijk over me heen laten komen. Daardoor heb ik in de praktijk geleerd dat ik mag en kan vertrouwen op mijn moedergevoel. Je mag je eigen weg volgen en doen wat jij denkt dat past bij jouw kindje. Linksom of rechtsom: je doet het altijd goed.”
Meer lezen?
Momtalk: Jessica
Momtalk: Natalie
Fotocredits: Yvonne Kuipers Fotografie
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom