Column Marleen: ‘Sorry dat ik niet heb teruggeapptʼ

Er is één ding dat ons moeders met elkaar verbindt. En nee, het zijn niet onze kinderen. Het is een universele handicap die we met een mombrain erbij krijgen: het onvermorgen te reageren op appjes.

Nu kom ik er maar gelijk eerlijk voor uit: ik ben nooit de beste WhatApp’er geweest. De boomer in mij is blijven hangen in het SMS-tijdperk waarin je 2 tot 5 werkdagen had om te reageren op een bericht zonder dat er ook maar een haan naar kraaide. Een SMS was immers vroeger niet goedkoop en met mijn beltegoedkaartje kon ik maar liefst 14 sms’jes per maand tikken. Ik was er dus zuinig op.

Toen kwam daar de digitale revolutie op volle snelheid en voor ik het wist had ik mijn Blackberry verruild voor een iPhone en kon ook ik eindelijk WhatsApp installeren. Maar mijn calvinistische geest is ergens achtergebleven in de ‘zuinig aan doenʼ-mentaliteit en daarom moet iedereen eigenlijk maar dankbaar zijn als ik ooit een teken van leven geef in een digitaal gesprek. Mijn aanwezigheid op WhatsApp is schaars en een bericht van mij is zeldzaam. Een antwoord op je appje al helemaal.

Eindeloze voice-memo’s

Er zijn een paar uitzonderingen. Een handjevol contacten horen het direct als er iets spannends zich afspeelt in mijn leven. En ik antwoord ook direct terug als er rooksignalen vanuit hun kamp mijn kant op komen En hoewel ik groepsapps verafschuw is er eentje mij bijvoorbeeld heel dierbaar. De groep waarin ik met mijn mede-moeders opsta en naar bed ga. Waarin we door middel van mini-podcasts (hele lange voice memoʼs omdat we lang van stof zijn en snel afgeleid raken door schreeuwende kinderen op de achtergrond) elkaar op de hoogte houden van het lief en leed dat het moederschap heet.

The good, the bad, the ugly cries: we delen alles met elkaar. Het voelt dan ook eerder alsof ik mijn dagboek bijhoud en mijn gevoelens eruit stort dan dat ik de druk voel terug te appen.

Wandelende to do-list

Daar zit denk ik ook de crux. De druk die op je wordt gelegd als moeder in alle taken die je er ineens bij krijgt zodra je een kind krijgt. We moeten van alles en we moeten vooral ‘dingen niet vergetenʼ. We zijn een wandelende to do-list die niet alleen weten waar alles ligt, maar die het ook niet vergeten als er nog luiers moeten worden gekocht of wanneer er een juf jarig is. We weten alles van onze kinderen, van hun schoenmaat tot hun favoriete manier van een visstick in stukjes snijden, en houden er nog een oké draaiend huishouden en fulltime baan op na.

Alsof deze mentale last nog niet genoeg is, is het lastig deze te delen met onze partners en de werkdruk van het ouderschap daarin écht eerlijk te verdelen. Moeder natuur lijkt het gewoon zo bepaald te hebben dat je als moeder eerder dingen ziet, opvalt of opmerkt en daardoor zijn we ook sneller geneigd het zelf ‘evenʼ te doen.

En o wee als we falen. Dan stort ons zorgvuldig opgebouwde leventje in elkaar als een Duplo-toren in elkaar en kunnen we voor ons gevoel weer opnieuw beginnen.

Alle ballen hooghouden?

Complete onzin natuurlijk, want we zijn misschien wel (super)moeders doordat we al die ballen hooghouden, maar blijven vooral ook mensen. En die maken fouten. En we kunnen de last misschien moeilijk door onze partners laten dragen, onze mede-moeders snappen maar al te goed hoe zwaar de last kan voelen van altijd alles maar moeten onthouden en uitvoeren. En gedeelde smart is immers halve smart.

Toch is die ene bal, die digitale bal genaamd WhatsApp voor mij altijd de eerste die valt. Ook al is dit vaak mijn enige communicatielijn met mijn (mama)vriendinnen die ongetwijfeld voor dezelfde uitdagingen staan als ik, en daar op hun beurt ook graag over willen ventileren. Na een volle dag rennen, vliegen en taken afvinken van mijn to do-lijst zou ik niets liever dan willen spuien en al mijn frustratie eruit rammen in een paar tekens op mijn scherm. Maar ik vergeet het. Er is geen ruimte meer in mijn hoofd om te denken aan de 100 gesprekken die nog open staan op WhatsApp naast de 100 tabbladen die nog openstaan in mijn hoofd.

Dus bare with me. Geef alle moeders die niet terug-appen het voordeel van de twijfel. We kunnen er vaak niks aan doen en we beloven dat als je ineens voor onze deur staat, we niets liever willen dan een heerlijk gesprek voeren in real life. Als die to do-lijst een beetje goed is afgewerkt, hebben we waarschijnlijk zelfs koekjes in huis om je erbij aan te bieden.